Project Fuckboy

spiegel tweeling

"Je kan zeggen wat je wilt, Olivia, maar ik vind dat dit een stuk beter bij je staat." "Ik ben het met je moeder eens. Dit staat een stuk vlotter en je komt veel aardiger over nu we meer van je gezicht kunnen zien." Mijn moeders staan achter me terwijl ik twijfelend en ongelukkig in de spiegel tuur. "Ik zie er niet uit."

"Dat is niet waar, men kan nu veel meer van jouw mooie koppie zien, met die mooie oogjes en die volle lippen-" "Mam, ik zie er niet uit! Ik lijk op een K-Pop sterretje!" "Je komt uit Korea schat, wat is je punt? Nou je vader dan." "Zo hoef ik er toch niet uit te zien?" "Lieverd, je maakt je zorgen om niets."

Mistroostig haal ik mijn hand door mijn haar. Het komt nu nog maar tot mijn kin. Mijn bruine haar is nog nooit zo gekruld geweest en dit is gewoon gênant.

Ik laat me lamlendig op de grond zakken en zeg dan als ik gestrekt op de grond lig; "ik ga niet naar school." "Je gaat. Je hebt geen zeggenschap daarover en wij wel. Je gaat of je het nou leuk vindt of niet." "Ik geef je wel een lift, kom opschieten nu want anders kom je te laat."

Mopperend zit ik in de auto en mijn moeder aait over mijn bol. "Lieverd, je maakt je te veel zorgen. Zoveel mensen zal het waarschijnlijk niet eens opvallen. Het kan ze niet zo boeien. Wedden dat ik gelijk heb?"

"Mam op deze school let iedereen op iedereen." "Zij zijn waarschijnlijk net zo onzeker, geloof me het gaat vandaag gewoon goed komen."

Ik zucht diep en stap dan toch maar de auto uit. Ik zwaai naar haar en ze rijdt het parkeerterrein af. Hoofd naar beneden, vermijd oogcontact. Loop sneller. Kom op hè, je kan dit.

Op het schoolterrein valt het mee, ik zou bijna zeggen dat mijn moeder gelijk had, maar dan loop ik de ingang in en mensen kijken op. Ze beginnen te fluisteren en te wijzen. Mijn keel begint zichzelf langzaam dicht te knijpen en ik heb het idee dat mijn avondeten zo omhoog komt.

Er wordt een zware arm om mijn schouder heen gelegd en mijn buik maakt een salto. "Hallo schoonheid, ben jij nieuw hier?" Thomas. Thomas herkent me niet eens? Ik draai me snel om en kijk hem boos aan. De grijns wordt meteen van zijn gezicht afgeveegd. "Olivia! Jeetje wat een verandering zeg!" Ik trek zenuwachtig  aan een pluk die langs mijn oor valt.

Thomas volgt met zijn ogen mijn vingers en maakt zijn zin niet meer af. "Thomas?" "Ja?" "Je wilde wat zeggen." "Ik kan je volledige gezicht een keer zien. Het is even wennen."

"Is het een goed iets of een slecht iets?" Hij probeert iets te zeggen maar wordt onderbroken door de bel. We gaan allebei de andere kant op en uit het niets komt James naast mij lopen. "Wat moet je?" "Ik heb gewoon les hier, mevrouw Zeikwijf." Ik knars met mijn tanden om te voorkomen dat ik iets zeg waar ik later spijt van krijg.

"Hé heb je iets met je haar gedaan?" Dit meent hij toch niet? "Het zit anders vandaag, en als je Thomas eraan mag geloven, ben je het meest geile mens op benen wat er op deze aardbol heeft rondgelopen sinds de uitvinding van de pornografie tijdschriften."

Ik voel hoe mijn wangen langzaam rood worden en ik wil graag dood nu. Zijn aantrekkelijke uiterlijk begint me niet meer te boeien, als er zulke onzin uit zijn mond komt, zal er nog wel iets anders mis met hem zijn.

Hij lacht om zijn eigen opmerking en ik knijp mijn ogen dicht om niet met ze te gaan rollen. "Hoorde je me?" "Ik wil je niet horen, jij bal gehakt." "Daar heb je gelijk, ik heb ballen en gehakt."

Ik staar naar het knipperende nooduitgang bordje boven de deur en overweeg heel even vluchtig of ik het bord zal volgen. "Schat, hoorde je me?" "Ik vind je niet grappig, sorry." Met dat laat ik hem verdwaasd staan en open de deur.

"Misschien heeft Thomas wel gelijk," brult hij nog naar mijn rug toe en ik moet hard op mijn lip bijten om niet te glimlachen.

Misschien heeft mijn moeder er meer dan alleen mijn haar afgehaald. Ik ga naast een jongen die ik niet ken, zitten en hij zit me aan te gapen. Zijn mond wagenwijd open.