Project Fuckboy

hout wormen

Ik kan nog steeds niet geloven dat David me in een buurt die ik compleet niet ken, heeft achter gelaten. Nou ja, eigenlijk kan ik het wel degelijk geloven en erger ik me onwijs aan het feit dat ik zoveel tijd besteed aan hem.

Ugh. Ik kan het nu nog steeds niet geloven en gisteravond toen ik thuis kwam, doorweekt overigens, ook niet.

Ik heb geen zin in vandaag. Ik heb nog geprobeerd te doen alsof ik ziek was maar ik ben een hele slechte leugenaar en mijn moeder zag meteen door mijn leugen heen. Ik moet echt beter leren liegen. Het heeft zoveel voordelen om over de kunst van het goede en voorál overtuigend liegen te beschikken.

Mijn moeders zitten samen op de bank met hun foute koffiemokken in hun handen het nieuws te kijken. Mijn moeder kijkt op als ik binnenkom en knipoogt naar me.

"Lieverd het komt echt wel allemaal goed vandaag." "Schat Miranda vertelde dat je niet naar school wilde, is er iets gebeurd wat je ons wilt vertellen?" Ik was bezig met mijn ontbijt klaar te maken maar zodra ze dat zegt sla ik met mijn vlakke hand op tafel.

"Het is zo'n lul!" "Taalgebruik!" "Wie is er een lul?" "Astrid, dat geldt ook voor jou." Mijn moeder rolt met haar ogen en drukt een vlugge kus op de mondhoek van mijn moeder. Mijn moeder glimlacht en duwt haar weg.

"Het is gewoon een jongen in mijn klas die me het bloed onder de nagels vandaan haalt. Gisteren bijvoorbeeld, zette hij me af in een onbekende buurt en moest ik door de stortregen naar huis lopen." Mijn moeder trekt haar wenkbrauwen op en de ander schudt lachend haar hoofd.

"Waarom zat jij in zijn auto?" "Waarom stap jij sowieso zomaar bij iemand in de auto? Moeten we je onderwijzen op het gebied van vieze vreemde mannen met busjes en foute, kwaadaardige bedoelingen? Ik dacht toch wel dat je dat had geleerd toen je vier was." Ik loop rood aan en laat met een doffe plof mijn hoofd op het aanrecht zakken.

"Jullie zijn echt onverbeterlijk. Zijn naam is David, hij trekt veel met Thomas op en daarvoor kom ik steeds in contact met hem." "Olivia, lieverd. Vind je deze jongen niet gewoon leuk dat je je zo ongelofelijk aan hem ergert?" "Ja lieverd, Astrid heeft gelijk weet je; meisjes plagen is kusjes vragen."

Ik werp mijn moeder een dodende blik en eet dan chagrijnig mijn ontbijt op. Thomas staat lachend voor mijn deur en ik kan het niet helpen, ik lach terug.

"Hé Olijfje. Ik heb het eerste uur vrij dus zullen we naar het café op de hoek gaan?" Ik zucht eens diep en knik dan ten teken dat ik me over geef.

Hij zwaait mijn moeders gedag en loopt dan voor me uit. "Heeft David je nog thuis gebracht?" "Ja." Ja? Dat heeft hij helemaal niet gedaan en dat weet je dondersgoed, Olivia waar ben jij mee bezig? "Ik bedoel nee, of ja." "Wat is het nou?" "Hij heeft me afgezet." "Ah mooi. Ik was echt bang dat jullie het niet goed met elkaar zouden kunnen vinden." "Want het is belangrijk voor jou dat we dat wel doen?" Thomas knikt. "Ik zou het in elk geval heel prettig vinden." En ik zou het prettig vinden als het nu vakantie was geweest, maar we kunnen gewoon niet alles hebben, Thomas.

"Ik zal mijn best doen om een betere band met hem te kweken." Thomas lacht breed en er glinstert een figuurlijk iets in zijn ogen. "Thomas," begin ik achterdochtig en zijn grijns wordt breder. "Thomas wat heb je nu weer uit zitten vreten?" "Ik ben zo blij dat je dat net zei." "Thomas wat heb je gedaan?" "Het maakt dit alles serieus zo veel makkelijker." "Thomas! Wat ben je van plan jij achterlijke lul?"

Thomas grijnst en duwt de deur van het café voor me open, hij duwt me naar onze vaste plek toe, en daar, op mijn plek en dus ook in mijn stoel zit meneer 'wandelende geslachtsziekte' in levende lijven. Ik draai me kwaad naar Thomas maar die kan alleen nog maar grijnzen en schuift zijn eigen stoel naar achter.

Snert. Waar moet ik nou gaan zitten? "Je mag wel bij mij op schoot, prinses." Wacht wat? David grijnst naar me en knipoogt. "Nee dankjewel, ik drink nog liever een groot glas dampende, verse urine. Dat zou nog aangenamer zijn dan in jouw nabijheid te moeten zijn." "Als je me even de tijd geeft om te ultrafiltreren, dan kan dat glas vol geel goud zo voor je geregeld worden hoor." Nee. Nee. Nee. Waarom in godsnaam pakt dit nu verkeerd voor mij uit.

Het is zo jammer dat hij zo knap is. Het had mijn hele bestaan zo veel makkelijker gemaakt als hij gewoon lelijk en dom was. Maar nee, meneer moet persé mooi en dom zijn. Geweldig. Onze kinderen worden middelmatig slim later en medium knap.

Wacht- onze kinderen? Ik heb nog niet genoeg cafeïne gehad op de ochtend. Daar moet het aan liggen, dat is de enige mogelijke verklaring die mijn gedachten van net goed praat.

Ik schuif zuchtend een stoel aan en laat mijn hoofd op de tafel zakken. "Zal ik maar een cc koffie voor je halen, Olijfje?" "Ja graag." "Make-up zou ook een goede optie zijn." Thomas en ik draaien ons beiden naar David toe. "Sorry?" Hij doet alsof hij onwijs verrast is. "Oh sorry waren we geen dingen aan het voorstellen die haar zouden helpen?" Mijn mond valt van verbazing open. "Wat? Ik dacht, ik draag ook een steentje bij." "Ondanks dat niemand je dat gevraagd had?" David knikt en Thomas besluit dan dat het tijd is om de bekers smurrie te halen. Ik kreun en laat mijn hoofd nogmaals zakken op de tafel met een doffe klap. David kijkt me aan van onder zijn wimpers vandaan. Hij zit tegen zichzelf te knikken maar schiet in de lach zodra mijn hoofd te tafel raakt.

"Zo, dat klinkt ook hol zeg. Termieten zeker langs geweest," vraagt hij voordat hij zich bulderend van het lachen over de tafel en vooral naar mij toe buigt.