Project Fuckboy

Wegmisbruikers 2

"Olivia?" Er prikt een vinger in mijn wang. "Olivia?" Ik probeer mijn nek te bewegen, maar merk dat dat niet lukt.  Ik open mijn ogen en de wereld is wazig. Mijn hoofd bonst en mijn keel is droog. Ik probeer overeind te komen, maar merk dat ook dat niet lukt. David verschijnt in mijn zicht en strijkt voorzichtig met zijn duim langs mijn voorhoofd. Ik krimp ineen van de pijn en probeer mij bij hem weg te draaien. "Olivia? Kun je me zien en horen?" "Ja. Wat is er gebeurd?" "We zijn verongelukt, Thomas verloor de controle over het stuur doordat we te hard reden en de wegen te glad waren. We zijn in de berm en tegen een boom aangereden. De auto ligt op z'n zij." Dat verklaart misschien wel waarom bewegen amper gaat. 

Het is donker buiten, en het regent nog steeds, zachtjes maar alles is nat en iedereen is zo te zien doorweekt. David friemelt in zijn stoel, zo te horen, en weet dan zijn telefoon uit zijn broekzak te trekken. "Hoe lang ben je al wakker?" "Pas net, Thomas geeft geen gehoor." Mijn waas verdwijnt direct, David kan mij gestolen worden, maar Thomas? Ik maak met moeite mijn gordel los en val tegen de deur aan, in het glas van het gebroken raam. Ik kan niet rechtop staan, maar ik kan in elk geval nu bij Thomas komen. Ik duw voorzichtig mijn vingers op zijn hals en probeer te voelen of zijn hart nog klopt. Dat doet het, langzaam en rustig zoals het altijd klinkt. Dat stelt mij in elk geval gerust. David schijnt bij en dan zie ik dat Thomas een grote jaap aan de zijkant van zijn hoofd heeft, en kleine wondjes op zijn gezicht, waar het glas hem raakte. De airbag ziet er een beetje lullig uit, nu er geen lucht meer in zit. "Ik kon bij Thomas nog net een gordel om doen." "Had jij je riem vast?" "Nee." Ik pak de telefoon uit zijn handen en schijn naar David. Ook hij ziet er redelijk gehavend uit. "Kun je al je ledematen bewegen?" "Mijn pols doet een beetje zeer, maar niet op een manier dat het gebroken is." "Want daar weet jij zo veel van af?" "Toevallig wel ja." Ik kies ervoor om hem geen antwoord te geven. 

Dan merk ik op dat we ons drieën in een kleine ruimte bevinden en dat er niet een mogelijkheid is om er uit te komen. Ik voel hoe de paniek en adrenaline weer door mijn lichaam beginnen te gieren en ik probeer rustig te blijven, wat totaal mislukt. Ik geef David met trillende handen zijn telefoon weer terug. "Kun je alsjeblieft een ambulance bellen?" "Ja." David draait zich naar mij toe en pakt dan tot mijn verassing mijn hand vast en knijpt erin. Ik trek me terug als ik merk dat dat zeer doet. "Rustig blijven." Ik kijk hem verrast aan. Kennelijk was mijn ademhaling alweer sneller en duidelijker hoorbaar dan ik verwacht had. Ik richt mijn aandacht weer op Thomas terwijl David met de medewerkers bij de noodlijn praat. Hij hangt een paar minuten later weer op. "Hulpdiensten zijn onderweg." Het verbaast me dat hij in zijn stoel is weten te blijven zitten aangezien de auto op zijn zij ligt, en hij geen gordel om had. Dan zie ik opeens dat hij wel vast zit. Waarom zou hij liegen over het feit dat hij een gordel om heeft? 

Thomas kreunt zachtjes en ik kijk weer naar hem. Hij ziet er slecht uit. "Wij zien er ook niet al te best uit. Jij zag er net zo uit, toen je nog buiten bewustzijn was." Ik had niet gerealiseerd dat ik hardop aan het praten was. "Doet je hoofd veel zeer?" "Het bonst." David zegt verder niets meer en zucht dan diep voordat hij weer zijn hand uit steekt. "Je moet rustig blijven. Als je straks gaat hyperventileren heb je zo alleen maar meer pijn." "Goh, ik zal even alleen voor jou over mijn claustrofobie heen komen. Geef mij een moment hoor, ik had altijd al moeten weten dat een fobie iets is waar je je binnen een seconde over heen kan zetten." "Je hoeft niet sarcastisch te doen." "Dankzij jou en je stomme drugs en je domme gedrag bevinden wij ons in deze situatie." "Thomas stelde voor om wiet te roken. Niet ik." 

Die openbaring vloert me, en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik besluit David geen antwoord meer te geven en kijk weer naar Thomas. Ik laat mijn vingers langzaam over de zijkant van zijn gezicht strijken, terwijl ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden. 

"Jij had de drugs toch bij je, of niet soms?" Hij hoeft geen antwoord te geven want het is toch zo. Thomas zou nooit over drugs beschikken. Een paar momenten later horen wij sirenes en zien we zwaailichten. Dan gaat alles redelijk snel, en na veel gedoe worden wij allemaal uit de auto geholpen. 

Thomas wordt op een brancard gelegd en David en ik worden ook meegenomen naar de Spoedeisende Hulp. 

"Naam en adres, alsjeblieft." Een verpleger leidt mij een open zaal in en trekt het gordijn dicht. Dan wordt mijn gezicht met alcohol en jodium schoon gemaakt, verschijnen mijn moeders in complete paniek aan mijn zijde en wordt de snee boven mijn wenkbrauw ook gehecht. Ze hechten het gat in mijn hoofd wat mij zo misselijk maakt dat ik overgeef, over de verpleger en mezelf. Er wordt een verbandje om mijn pols gewikkeld en de stukjes glas die in mijn huid vast zaten worden er uit gehaald. De verpleger smeert nog een zalfje op mijn wang en kijkt dan op aandringen van mijn moeder naar mijn handen. Vervolgens wordt er een spalk geproduceerd die om vingers wordt geplaatst en dan ben ik weer helemaal beter, of in elk geval opgelapt. 

"We waren zo ongerust, lieverd." "Je blijft morgen lekker een dagje thuis." Mijn moeders helpen mij overeind en we lopen de afdeling af. "Hoe gaat het met Thomas?" "Die is nog buiten bewustzijn lieverd, maar hij is niet zwaar gewond verder. Een gebroken vinger en een snee in zijn wang. Waarschijnlijk een hersenschudding en één van zijn schouders was uit de kom. Ze verwachten dat hij snel weer bij zinnen komt." "Hoe is het met David?" "Gekneusde pols en een paar oppervlakkige wondjes, hij is bij Thomas." "Mag ik bij Thomas kijken?" "Nee. Het is al laat, we gaan naar huis. Jij gaat lekker naar bed en dan praten we morgen verder." 

We rijden naar huis en mijn moeders verliezen mij geen moment uit het oog. 

A/n

Daar ben ik weer met een hoofdstukje! Ik zeg hoofdstukje want deze hoofdstukken zijn meestal maar 1000 (duizend) woorden en dat is niet veel. Ik moet wel zeggen dat het volgende hoofdstuk ook nog veel drama zal bevatten, en misschien wel het hoofdstuk daarop ook nog. 

Ik ga nu maar eens leren voor het tentamen wat ik morgen om 9.00 uur in de ochtend heb! 

Verwacht wel snel de volgende update, aangezien ik het liefst en het vaakst schrijf als ik eigenlijk veel andere belangrijke dingen te doen heb. 

X,

Fleeingpeanuts