After All These Years[Camren]-[gxg]

Chapter 2.

Lauren POV

Ο ήχος του ξυπνητηριού με έφερε πάλι στην πραγματικότητα που τόσο πολύ ήθελα να αποφύγω.Δεν θα φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να θέλει να κρυφτεί κάτω απ'τα σκεπάσματα του κρεβατιού ώστε να μην χρειάζεται να έρθει αντιμέτωπος με καμία συνθήκη.Μπορώ να το παραδεχτώ πως έχω μάθει να είμαι δυνατός χαρακτήρας και ποτέ να μην λυγίζω αλλά όλο αυτό είναι τεράστιο βάρος στις πλάτες μου.

Πέταξα το πάπλωμα από πάνω μου και πριν σηκωθώ τεντώθηκα καλά.Δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ το προηγούμενο βράδυ μιας και το μυαλό μου έτρεχε σε διάφορα σενάρια.Πήγα στο μπάνιο και ακολούθησα την καθημερινή πρωινή ρουτίνα μου.Έπρεπε να βιαστώ λίγο σήμερα αν δεν ήθελα να κολλήσω στην κίνηση του Miami.

Βγήκα από το μπάνιο και διάλεξα κάτι πιο απλό να φορέσω σήμερα.Κοίταξα στον καθρέφτη το μαύρο κολλητό τζιν με το άσπρο πουκάμισο και τις μαύρες απλές γόβες και αφού έκανα το make-up μου έφυγα από το σπίτι.

Όταν μπήκα στο αμάξι είδα ενα χαρτάκι κολλημένο μπροστά.
"Πες μου πως δεν είναι αυτό που νομίζω.."ψιθύρισα στον εαυτό μου και βγήκα έξω.Το ξεκολλησα και ήταν κάτι που με βύθισε παραπάνω στη πραγματικότητα.
'Lauren πάρε με τηλέφωνο θελω να μιλήσουμε-Alexa'.

Έβγαλα ένα βογκητό από τα νεύρα μου και έσκισα το χαρτί σε μικρά κομματάκια.Μπήκα στο αμάξι και ξεκίνησα τον δρόμο μου για την εταιρία.Είχα ήδη αργήσει και ήξερα ότι τώρα θα έπρεπε να αντιμετωπίσω μια νευριασμένη Camila.Και ξέρω καλά πως όταν νευριάζει αυτή η γυναίκα,γίνεται ίδια ο διάβολος.

*Flashback*

Σήμερα όλη μέρα η Camila δεν μου έριξε ούτε ενα βλέμμα.Συνέχεια με αποφεύγει και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο.Προσπάθησα να της μιλήσω δεκάδες φορές αλλά πάντα έβρισκε μία φθηνή δικαιολογία για να μην βρίσκεται κοντά μου παραπάνω από 10 δευτερόλεπτα.Δεν θα αφήσω όμως να συνεχιστεί αυτή η συμπεριφορά και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Αποφάσισα να μην μπω στην τελευταία τάξη που είχα και βρήκα καλύτερη ιδέα να την περιμένω έξω απ'το σχολείο.Μέτα από έναν αιώνα αναμονής το κουδούνι χτύπησε και τα παιδιά άρχισαν να βγαίνουν βιαστικά έξω.Σκάναρα το κάθε άτομο που έβγαινε μέχρι που το βλέμμα μου σταμάτησε στην μικρή καστανομάλλα.

Περπάτησα προς το μέρος της και όταν κοιταχτήκαμε στριφογύρισε τα μάτια της και άλλαξε το βλέμμα της.Της έκλεισα γρήγορα τον δρόμο και την στιγμή που προσπάθησε να με αποφύγει την έπιασα από τα μπράτσα και την ανάγκασα να με κοιτάξει.
"Έχεις σκοπό να μου μιλήσεις επιτέλους;"της είπα αλλά το βλέμμα της στόχευε το πάτωμα.
"Camila..Τι έκανα;"έπιασα ελαφριά το πηγούνι της και κοίταξα μέσα στα καστανά μάτια της.