Adam Green

Τέλος

Εκεινο το βραδυ δεν ηρθε απο το σπιτι μου. Ουτε τηλεφωνησε. Εκεινο το βραδυ δεν κοιμηθηκα. Σκεφτομουν ποσο καλο ηταν οσο κρατησε.

Σηκωθηκα απο το κρεβατι διστακτικα και εκανα μπανιο με μηχανικες κινησεις. Σημερα θα του το ελεγα. Φορεσα μια μαυρη φουστα μεχρι το γονατο με ενα κρεμ ριχτο πουκαμισο και τις αγαπημενες γοβες μου. Δεν αφιερωσα χρονο στα μαλλια μου, αφηνοντας τα κατω ισια. Το μακιγιαζ μου ηταν οπως παντα στην εντελεια, με ενα υπεροχο cateye και το χαρακτηριστικο κοκκινο κραγιον μου.

Με το που εφτασα στην εταιρια ειδα οτι μονο το φως στο γραφειο του Ανταμ ηταν ανοιχτο. Καλυτερα να του το πω τωρα. Δεν ειναι κανεις εδω και θα εχω εναν αντιπερισπασμο με τη δουλεια.

Κατευθηνθηκα προς το γραφειο του και με μια βαθια ανασα χτυπησα την πορτα.

"Περαστε" ειπε αυστηρα και ενιωσα τα γονατα μου να λυγιζουν. Ανοιξα την πορτα, εκανα μερικα βηματα και πλεον στεκομουν μπροστα στο γραφειο του.

"Κασσανδρα..." ειπε εκπληκτος και εγειρε περισσοτερο στην αναπαυτικη του καρεκλα. Δεν εκανε καμια κινηση να σηκωθει, να με φιλησει, να με αγγζιξει, απλα με κοιτουσε.

"Ανταμ..."ξεκινησα να λεω με σταθερη χροια στην φωνη μου, "δεν θα το κανω πιο δυσκολο λεγοντας πολλα λογια. Εχουμε απομακρυνθει , το εχεις καταλαβει και εσυ. Απο το να μας διαλυσει αυτη η προαγωγη , προτιμω να γινει με τους δικους μου ορους."

"Κασσανδρα τι μου λες;" ρωτησε ηρεμα και απαλα

"Ανταμ θελω να χωρισουμε." ειπα αποφασιστικα.

"Μαλιστα..." ειπε και ενωσε τα χερια του. Παλεψε για μενα γαμωτο μου. Πες μου πως με θες. Πες μου κατι! Παλεψε για εμας..." Αμα σε κανει χαρουμενη αυτο τοτε ισως ειναι καλυτερα οντως να χωρισουμε" ειπε και δεν πηρε το βλεμμα του απο πανω μου.

Ενιωσα την οραση μου να θολωνει. Δεν θα τον αφηνα να με δει ετσι. Εβγαλα την δικηγορο που ειχα μεσα μου και το προσωπο μου παρεμεινε ανεκφραστο.

"Να μην σε κραταω αλλο τοτε" ειπα αποτομα και εφυγα αμεσως πριν προλαβει να απαντησει.

Οι επομενες μερες ηταν μια θολουρα στην καθημερινοτητα μου. Εκρυβα πονο μεσα μου. Οταν ξαπλωνα και μυριζα τα σεντονια, οταν εμπαινα στο μπανιο και μυριζα το σαπουνι του, οταν ανοιγα την ντουλαπα μου και εβλεπα τα λιγοστα ρουχα που ειχε αφησει σπιτι μου. Ολο το σπιτι κρατουσε αναμνησεις ,αναμνησεις που δεν ηθελα να ξεχασω ποτε. Αναμνησεις που τωρα μου εφερναν τοσο πονο.