Adam Green

Τέλος

Η επιστροφή στην πραγματικότητα ήταν απότομη. Τόσο εγώ όσο και ο Άνταμ δουλεύαμε ακατάπαυστα για το καλύτερο δυνατο αποτέλεσμα στην υπόθεση μας.

Τεσσερις βδομάδες έμειναν για τη δίκη. Δυο βδομάδες και θα ανακοίνωναν τον καινούριο συνέταιρο της εταιρίας. Κανένας απο τους δυο μας δεν ήξερε τι σήμαινε για εμάς αυτο. Θα μπορούσα να είμαι μαζι του αμα γίνει εκείνος ο συνέταιρος;

Η πόρτα του γραφείου μου χτύπησε αποσπώντας με απο τα χαρτιά που βρίσκονταν μπροστά μου.

"Περάστε" ειπα δυναμικά, πιέζοντας τους κροτάφους μου με τα δάχτυλα μου.

Σήκωσα το βλέμμα μου και ειδα τον Άνταμ να μπαίνει στο γραφείο μου. Ντυμένος στην πένα οπως παντα , ήταν μια γυναικεία φαντασίωση με πόδια.

"Τι κανεις εσύ εδώ τέτοια ωρα;" τον ρώτησα με περιέργεια.

"Ήρθα να σε πάρω" ειπε με την βαριά φωνή του και μόλις κατάλαβε τι είπε χαμογέλασε.

"Να με πάρεις ε;" απαντησα με ενα αθωο γελάκι.

"Σου χαλάω εγω χατιρι;" ειπε πονηρα και ηξερα αμεσως το τι θα ακολουθουσε.

Ο καιρός περνούσε, δεν χαριζόταν σε κανεναν. Η ένταση ανάμεσα σε μενα και στον Άνταμ ήταν αρκετά φανερή. Το είχα πλέον αποδεχτεί οτι αυτή η απόφαση θα φέρει τον χωρισμό μας. Δεν είχε σημασία το ποιον θα επέλεγαν, δεν θα το αντέχαμε.

Σηκώθηκα αθόρυβα απο το κρεβάτι, για να μην ξυπνήσω τον Άνταμ, και κατευθήνθηκα προς την κουζίνα καθώς σχημάτιζα τον αριθμο της Κάτιας στο κινητό μου, η οποια απάντησε αμεσως.

"Κασσι, ολα καλα;" ειπε ανήσυχα καθώς ηταν πολυ νωρις, ακομα και για εμας.

"Κατια..." ειπα και εσπασε η φωνη μου. Φοβόμουν. Για εμενα, για την εταιρια, για την αποφαση , για το μελλον μου και κυριως, για το μελλον μου με τον Ανταμ.

"Ελα απο εδω"ειπε και ήταν αυτο που χρειαζόμουν.

Δεν ξαναπερασα απο το σπιτι, πηγα αμεσως στο γραφειο. Δεν εκανα καμια κινηση να μιλησω στον Ανταμ, ουτε και εκεινος ομως. Ειχα παρει την αποφαση μου πια. Δεν θα αφηνα αυτη τη σχεση να ληξει με φωνες, τσακωμους και μισος. Θα τελειωνα τα πραγματα τωρα. Απλα και ανωδυνα.

Περασε αρκετες φορες εξω απο το γραφειο μου ο Ανταμ και δεν μπηκε ποτε μεσα. Σκεφτόταν το ιδιο πράγμα, το ηξερα.