ABAD: ÇÖL GÜNEŞİ

11.BÖLÜM: KALBİN SESİ

BÖLÜM BİRAZ GECİKTİ, KUSURA BAKMAYIN :/

BAZI SORUNLARDAN DOLAYI EVİMDE DEĞİLDİM VE BİR TÜRLÜ BİLGİSAYAR BAŞINA GEÇEMEDİM ANCAK YENİDEN DEVAM EDİYORUZ :)

BİR SONRAKİ BÖLÜMÜ DE BİR SORUN ÇIKMAZSA İNŞALLAH BU HAFTA ATACAĞIM :)

BEĞENMEYİ UNUTMAYINIZ LÜTFEN..

İYİ OKUMALAR :)

Bazı seçimler zorakidir.

Bazıları can acıtır, bazıları hayal kırıklığı yaşatır.

Bazen kendisinden bile vazgeçmek zorunda bırakır insanı.

İkilem ise çok zordur.

Seçim yapmak zorunda kalmak..

Seçmek istediğini seçememek, engellere takılmak..

Yüreğiyle değilde aklıyla hareket etmek zorunda bırakılmak!

Gözlerim tedirgin bir şekilde elini bana uzatmış umutla bekleyen Asaf'daydı. Göz pınarlarım sızlıyordu ve dudaklarım ise ısırmamdan dolayı kanıyordu.

Ağzımda ki demir tadından ve acıdan bunu anlayabiliyordum.

Asaf'ın parlayan gözleri yalvarıyordu.

Bana alışmıştı ve tuhaf ki bende ona o evde kaldığım sürece alışmıştım.

Ancak Yasmin bir daha beni onunla görürse işler hiç iyi olmazdı.

Kendimi düşünmeyi bırakmıştım. Benim yüzümden birilerinin ölmesini kaldıramıyordum artık.

''Mohab ile gitmek zorundayım Asaf'' dedim gözümden akan bir damla yaşla birlikte.

Sözcükler dudaklarımdan acı çekercesine çıkıyordu.

Başımı öne eğdim. ''Özür dilerim''

Asaf afallamıştı. Kafamı kaldırıp Mohab'a baktım ve bana gülümseyişini gördüm. Elini uzattı ve bekledi. Elini tutmamı bekliyordu. Asaf'a bakamıyordum.

Karşımda bana neşeyle bakan adamdaydı gözlerim.

Mohab'ın elini tutarken yüreğimin acısına engel olamıyordum.

Mohab'dan hoşlanıyorken, aslında kaderimin beni sürgün ettiği bir evde aşkı, gerçekten aşkı bulmuştum.

Ama ona da, çevremdekilere de daha fazla zarar veremezdim.

Ve onu benim için imkansız hale getiren kadın yüzünden gitmek zorundaydım.

Nereye gideceğimi de bilmiyordum. Şirkete mi, yoksa ülkeme mi?