O BENİM

Yakışıklı Arkadaş

Birkaç gün sonra…

‘’Ada uyan artık.’’

‘’Beş dakka dahaa! ’’

‘’Hayır Ada uyanır mısın geç kalıcaksın.’’

‘’Tamam sen git gelicem bende.’’

Sesler kesilince dayım gitti sandım ve tatlı uykuma kaldığım yerden devam ettim derken buz gibi su başımdan aşağı dökülmüştü. Hemen uyandım. ‘’Dayı napıyorsun yaa, insan böyle mi uyandırılır?’’

‘’Ben sana uyan demedim mi başta? Uyansaydın.’’ Sanki çok komikmiş gibi birde gülüyordu.              

‘’Of dayı çok kötüsün.’’ Kalkarak banyoya gittim.  Sonra üstüme okul kıyafetlerimi giyerek aşağı inmeye koyuldum. Evet okullar açılmıştı, kahretsin. Çok şükür kızlar da bizim okuldaydı ve yabancı kalmayacaktım, ki Ceren, Rüzgar da o okuldaydı of. Günlerdir dışarı çıkmadım. Tatilimin son günleri bok gibi geçti. Aşağı indiğimde birkaç şey atıştırıp ‘’Dayı ben çıksam iyi olucak.’’ Dedim.

‘’Seni bırakayım mı?’’

‘’Yok kızlar birazdan gelicekler.’’ Dememle kapının çalınması bir oldu. Kapıdan çıkarken dayım arkamdan bağırdı. ‘’İyi şanslar!’’ Elimi salladım ve kızların yanına geldim. Küçük bir selam sabahtan sonra

Ece:

‘’Ee heyecanlı mısın?’’

Ben:

‘’Bilemiyorum. O değilde siz hangi bölümü seçeceksiniz, umarım aynı sınıfa düşeriz.’’

Beren:

‘’İkimizde sözel seçiyoruz biliyorsun.’’

Yüzüm düşmüştü. ‘’Of ya ben eşit ağırlıktayım ve sizle aynı sınıfta olmayacağım gibi gözüküyor.’’

Ece:

‘’Hadi yaa. Olsun tenefüslerde takılırız nasılsa.’’   Onaylar gibi Berenle ikimizde başımızı salladık. Okul yolunda bir sürü öğrenci vardı. Kızlar bazılarına selam veriyordu bense aydan düşmüş gibi oluyordum. Okula vardığımızda hayran kaldım. Hoş okuldu. Nasılsa dayımın okulu. Etrafı incelemeye koyuldum. Çok taş çocuklar vardı yahu. Biz okul bahçesinde yürürken Ece’nin yanına çok yakışıklı esmer bir çocuk geldi. Aralarında geçen konuşmaya kulak misafiri oldum.

‘’Naber Ece?’’

‘’İyidir senden.’’

‘’İyi bu yıl da voleybol takımındasın dimi?’’

‘’Tabi de niye sordun.’’

‘’Merak.’’ Sonra yine konuşmaya devam etti. ‘’Kız kim kanka?’’ Benden bahsettiğini düşünerek başımı kaldırıp baktım dik dik.

‘’Okulun sahibinin, yeğeni.’’ Gülerek demişti Ece bunu. O değilde yeni aklıma geliyordu. İyi bir havam olabilirdi bu sayede. Bir heyecan aldı beni. Çocuk şaşırmış şekilde kafa salladı. Sonra elini uzatarak o tatlı sesiyle bana döndü.

‘’Merhaba ben Barış.’’

Sevecenlikle elimi uzatarak ‘’Ada.’’ Dedim.                      O taş çocuk sanki salak olmak için uğraşırcasına ‘’Kıyafetin çok güzelmiş.’’ Dedi.                                              Bu lafın şokuyla önce etrafıma bakındım ve şaşkınlığımı gizleyemeden konuştum. ‘’Ne?’’        Beren araya girdi ve ‘’Barış, herkes de olduğu gibi onda da okul kıyafeti var.’’ Bunun üstüne hepimiz gülmeye başladık. Barışta mahcup olsa da ‘’Tamam yaa incelik yapayım dedim.’’