Hindi ako maganda at lalong hindi sexy, hindi ko alam kung paano nangyari na may ganitong lalaking makahalik sa akin. Pero tuwing mamumulat ay namumulat din ang katotohanan na madilim ang silid, hindi ako kita at kung nakakapa man ay babae pa rin kaya ayos lang siguro sa kanya. Maybe, he's too drunk to even notice my figure, face and my age...
"Why do you wanna know? You'll moan it?" mababa at malalim na halakhak ang pinakawalan niya habang bumababa ang labi sa aking leeg.
Uminit ang mukha ko, mas lalo ngayon. I'm too drunk, and I'd lie if I tell I'm not liking his touch and kisses.
"Ah..." I moaned as he suckled a bit of my skin on the neck, his tongue followed it to lick it.
I shuddered. "L-Let me know your name, p-please."
"Deklan..." he whispered roughly.
I was gasping for air, I nodded my head a bit.
"Anong last name m-mo?" medyo nahihiya kong tanong, abala siya sa paghalik sa leeg ko.
Napahinto siya sa paghalik at natawa, muli siyang humalik sa leeg ko kalaunan.
"Villareal..."
Kumunot ang noo ko pero lamang ang pagkalabog ng dibdib ko sa hindi malamang dahilan, nawawala ako sa ibang gustong malaman.
"How 'bout you?" he asked back, still kissing my neck like it was his favorite part.
"T-Twillain." I said timidly.
He laughed loudly that sent gooseflesh down my body. I was more mesmerized than shock. Dala lang ito ng alak, dala lang ako ng inhibisyon. Walang iba.
"Tweety? Now I know where your tweety bird pair of underwear came from." he bit my cheek and chuckled more, his lips on my cheek was wet and warm.
I blinked my eyes, pero hindi na ako muling nakapagmulat nang atakihin niya ng halik ang labi ko.
He kissed my lips and I gave it back without minding the consequences, the mundane twilights I've been always having became surreal tonight. One night and it feels like a deep breath of the moment that I never expected to omen on the last phase of the diurnal course of my worse day on a Sunday twilight.
I inhaled profoundly as my eyes opened up, agad kong sinabunutan ang sariling buhok nang mapaginipan muli ang gabing iyon. It's been years and it felt so fresh like a yesterday's twilight!
Nagulat ako sa kalabog ng pinto mula sa labas ng kuwarto, napatayo ako sa kama at dali-daling nakinig sa pintuan. Dinikit ko ang tainga sa kahoy na pinto upang marinig silang mabuti.
"Lumayas ka rito, Tricca! Puro ka pabigat, hindi ka na nga nag-aaral at ngayon uuwi kang buntis!?" sigaw ni Mama.
"Mama, please! Sorry po, wala na akong ibang mapupuntahan!"
"Tumira ka sa nakabuntis sayo, Tricca. Napakahirap ng buhay, binagsak mo ang ilang taong tsansang binigay namin sayo sa pag-aaral para lang sa lalaki at ngayon uuwi kang umiiyak dahil gustong ipalaglag ng mga magulang niya ang anak mo!? Dito ka naman sisiksik? Hirap na hirap na ako sa pagtatrabaho!"
"Please, Mama. Anak mo naman ako, tanggapin n'yo po kami. Tutulong na po ako sa pagtatrabaho." hagulgol ni Ate Tricca.
My heart contorted painfully.
"Sa tingin mo makakapagtrabaho kang ganyan ang lagay!? Tangina naman, anak. Anak nga kita pero naisip mo bang nanay mo ako? Mas pinili mo pa ang lalaking palamunin kaysa rito, 'di ba? Lumayas ka na, huwag ka nang bumalik! Hindi ko kailangan ng panibagong pasakit!" umiiyak na rin si Mama.
