KALBİN HARFLERİNDEN

MECBURÎ GİDEMEMEK...

Sen hiç mecbur kaldın mi hayat için ? Daha doğrusu hayatın için ? Hayatını istediğin gibi yaşamamayı göze aldın mı ?
.

Ben aldım...
.
Mecburdum. Bakmam gerekenler vardı. Sorumluluklarım vardı. Yapmam gerekenler. Bırakıp gidemediklerim...
Hayallerimi feda ederek yaptığım tüm fedakârlıklar.
Hepsini bir kenara bırakıp, gitmek yerine kalmayı seçtim. Belki de burada kalarak savaşmayı öğrendim. Sabrımı ölçtüm. İnâdımı kazandım. Güçlendim. Belki gitseydim her şey daha iyi olabilirdi diye düşünüyorum. Ama kalarak anladım ki gidiş bir seçenek değil...
.
Sadece korkaklık, rahatına düşkünlük.
Gidince acıların, hüznün, zorluğun bıraktığın yerde kalmıyor. O zaten hep seninle. Sen nereye gidersen git peşinde. İçinde, yüreğinde...
O yüzden gidiş bizim gibiler için bir seçenek değil.
Ben neden gidemiyorum ?
Belkide kendimden daha çok önem verdiklerimi daha çok sevdiğim için. Tek sebebim bu... Düşününce neden, ne için diye, hep sonuç olarak onları bırakıp gidememem geliyor aklıma.
Yapamıyorsun işte. Gidemiyorsun.
Sen hiç gitmeyi düşündün mü peki ?
Nereye nasıl kiminle gideceğine karar verip tam hazırlanırken bir anda dürüp, " Ya ben napıyorum gidemem ki" dedin mi ?
Hazırladığın bavulu tekrar yerine koydun mu ? Ben defalarca koydum. Defalarca...
.
Şimdi ise yine düşünüyorum. Acaba ne olacak bundan sonra diye.
Bir çıkış yolum yok tabi yine. Nasıl, ne yapacağımı da kestiremiyorum.
Sen de öylemisin?
Gidiş.
.
Gidişler.
.
Gidemeyişler.

Nasıl anlatayım artık bilmiyorum ki. Kelimelerim düğümlenmiş sanki.
Ama gitmek istiyorum biliyor musun ?
Böyle çok az insanın olduğu yere. Bi deniz kenarına. Yada bi dağın başına. Yada kalabalık bir şehrin ortasına. Uçurumun kenarı da olabilir. Neresi olursa olsun da gidiş olsun..
Gideyim de şu yüreğimin acısını hafifleteyim. Olur mu ki ?
.
Yardımcı olabilecek biri de yok. Hani yüreğinin acısını paylaşacak biri. Hani senin herşeyi ne ortak olabilecek biri. Elmanın yarısı gibi.
.
Oda yok.
.
Yokluğun bile gidişine engel...