Kahyalık sınavına girip seçilmemin üstünden birkaç gün geçti. O zamana kadar eşyalarımı hazırlayıp Ayuzawa ailesinin evine yerleşmiştim fakat kimseyle tanışmamıştım.
Bugün resmi olarak ilk iş günüm. Satsuki-san isimli baş hizmetçi beni kahyalığını yapacağım kişinin odasına getirdi. İçeri girmeden önce bana döndü. "Ayuzawa ailesinin büyük kızı Misaki-sama ya kahyalık edeceksin. Bilmen gerekenleri sana o anlatacaktır." Bunları derken aynı zamanda beni süzüyordu. Kadınların beni süzmesine alışmıştım artık. Gözlerini üstümde gezdirmesini görmezden gelerek gülümsedim. " Bilgilendirdiğin için teşekkür ederim. " O da gülümseyip kapıyı tıklattı. Kapıyı aralayıp içeriye bakarken "Misaki-sama kahyanız gel-"
Sözünü bitiremedi ve şaşkınlıkla içeri bakmaya devam etti. Merakıma yenik düşüp içeri baktığımda zarif kıyafetler içinde bir leydi beklerken spor kıyafetlerinde ağırlık çalışan bir kız gördüm.
"Ha?"
Bizi fark eder etmez telaş içinde odanın içindeki başka bir odaya koştu. Tahminimce kıyafet odasıydı. "Siz içeri girin b ben hemen geliyorum. " Yavaş adımlarla içeri girdik. Baş hizmetçi anlatmaya başladı " Misaki-sama diğer hanımefendilerden farklıdır. Ona biraz daha hanımefendi gibi davranmasını söylüyoruz ama..."
O sırada diğer odadan Misaki-sama çıktı. Biraz önceki asi kız gitmiş yerine utangaç bir kız gelmişti sanki. Çok yakışan mavi bir elbise giyip saçlarını bağlamıştı. Yüzündeki ifade 'bu kıyafet bana yakışmıyor, tatlı değilim bu yüzden bana bakmayın!' der gibiydi ama yanılıyordu. Gerçekten çok tatlıydı!
Baş hizmetçi Satsuki-san çığlık attı. "Misaki-sama çok güzel olmuşsunuz efendim! İşte bu! Siz harikasınız!" Bir elini yukarı kaldırmış sallarken birden kendine geldi. Başını eğmiş hızlı adımlarla dışarı çıkarken "Özür dilerim Özür dilerim" diye tekrarlıyordu. Tekrar Misaki-sama ya döndüğümde utanıp başını öne eğdi. "Beni öyle gördüğün için Üzgünüm. Ben geleceğini tamamen unutmuşum. " Tatlılığı karşısında yutkundum. Daha önce hiçbir kız beni bu hale düşürmemişti.
Kendime geldiğimde karşısında eğildim. "Asıl ben özür dilerim efendim. Sizin odanızı dikizlemem çok büyük bir hataydı. İlk günden böyle bir hata kabul edilemez. Cezanız her ne olacaksa razıyım, Misaki-sama. " Başımı kaldırmadım.
Ona bakmak beni heyecanlandırıyordu. Hem ürkek hem de emin bir şekilde bana doğru yaklaştı. " İsmin ne?" "Benim adım, Usui Takumi." Cesaret edip kafamı kaldırdığımda yerdeki dambılları kaldırdığını gördüm. "Bırakın efendim ben kaldırayım. " dedim bütün kibarlığımla. Sinirli bir şekilde bana döndü. "En az bir erkek kadar güçlüyüm Usui-kun, bunları kendi başıma kaldırabilirim!" Gülümsedim. " Elbette, efendim."
Elindekileri yerine koyup bana döndüğünde kaşlarını çattı. "Sen neye gülüyorsun?" Elimde olmadan gülümsemeye devam ettim. Evindeki onca katı kurallara ve bu kadar önemli biri olmasına rağmen kendi hayatını yaşıyordu. Bir bakıma, bana benziyordu sanki. Utançla başını yana çevirdi. " Ben gerektiğinde seni çağıracağım şimdi dışarı çık. " Bir kez daha eğilip kapıdan çıktım ve beni odasına çağıracağı anı dört gözle beklemeye başladım.
Sanırım bu iş düşündüğümden daha eğlenceli olacak.
