SAE GI POV.
"Jij nutteloos kind!", roept mijn moeder terwijl ze haar hand tegen het achterste van mijn hoofd slaat.
"Elke avond zit je in je kamer, niks te doen! Nooit help je me!"
Tranen rollen over mijn wangen. Mijn handen trillen en zijn te zwak om iets te doen.
Het is niet de eerste keer dat ik geslagen word. En het is zeker ook niet de laatste keer.
Ik mis Jungkook.
Als hij er nog was, zou mijn leven niet zo'n rotleven zijn.
Ik wil zijn armen rond me heen. Zijn lippen nogmaals op de mijne gedrukt.
Ik ren naar boven, de eerste deur dat ik tegenkom, duw ik open.
Mijn moeder's slaapkamer.
Eigenlijk kom ik hier nooit. Behalve om de ramen open te zetten of ze te sluiten.
Ik besluit om wat rond te snuffelen.
Ze heeft geen reden om me te slaan. Ik heb geen reden om in haar spullen te rommelen.
Ik open de eerste lade van de grote kast die aan de linkerwand van de kamer staat.
En al direct heb ik bingo. Het zit vol met rommel.
Knopen, papier, balpennen..
Een envloppe.
Grijnzend grijp ik het vast. Geen moment twijfel ik om het te openen en de brief die erin te zit te lezen.
'Het spijt me, Sae Gi.
Het spijt me dat ik je verlangens niet kan vervullen. Maar ik heb je wel 1 iets gegeven, wat je hopelijk wel zal onthouden.
Een kus.
Deze was onze eerste.. Maar ook onze laatste.
Jeongguk'
Jeongguk..
Jungkook..
Ik mis hem.
Ik draai mijn hoofd naar de grote klok die boven het bed van mijn moeder hangt.
'18:10'
SHIT.
BẠN ĐANG ĐỌC
Behind You. || Jeon Jungkook
Kinh dị"Ik zie je." "Ik sta achter je." Al een tijdje na Jungkook's overlijden volgt zijn stem haar achterna. Na zijn schim te zien in een oude villa, besluit ze om er naartoe te gaan. ~ "En ik heb je helemaal onder controle."
