Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)

1.2

Η Αδελαΐδα δεν πήρε το αμάξι μαζί τους για το σπίτι της Λία, πήγε με το ποδήλατο. Ήταν ένα παλιό, τιρκουάζ πράμα πιτσιλισμένο με σκουριές, αλλά το αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε. Καβαλώντας το ένιωθε ελεύθερη, και ακόμα και στον κρύο ανοιξιάτικο αέρα, πήγαινε χωρίς τζάκετ, νιώθοντας τον αέρα να δαγκώνει το δέρμα της. Ο Χάρι μπορούσε να το δει στα μάτια της καθώς βάδιζε στο τέλος του δρόμου, ο τρόπος που τα μάτια της φωτίζονταν και τα μαλλιά της πετούσαν στον αέρα την έκανε να μοιάζει από άλλο κόσμο, σαν σειρήνα. Αλλά τώρα, δεν την έβλεπε πουθενά. 

Υπήρχε κόσμος παντού, πρόσωπα που δεν είχε ξαναδεί, και ονόματα που δεν ήξερε. Αλλά όλοι ήξεραν εκείνον, λες και ήταν κάποια σκηνή σε τσίρκο. Οι ψίθυροι ήταν το χειρότερο, πιθανώς νόμιζαν πως είναι διακριτικοί, αλλά μπορούσε να δει το πώς κατσούφιαζαν και χαμήλωναν τις φωνές τους όταν πλησίαζε. Ήλπιζε η Αμπιγκέιλ να ήταν εκεί να του κάνει παρέα, αλλά εξαφανίστηκε με το που πάτησαν στο σπίτι. Ήταν σαν να ήταν ολομόναχος στη μέση του ωκεανού, προσπαθώντας, αλλά αποτυγχάνοντας να κρατήσει το κεφάλι του στην επιφάνεια.

Ξαφνικά, κάτι ροζ πέρασε μπροστά του, χτυπώντας στον γοφό του καθώς περνούσε. Η μικρή φιγούρα με τα ξανθά μαλλιά και ένα γέλιο σαν καμπάνες έκανε ανατριχίλες να ξεσπάσουν στο δέρμα του. Δεν ήταν ανάγκη να δει το πρόσωπό της για να καταλάβει ποια είναι.

"Άντυ! Ήρθες!"ο Κιέραν αναφώνησε καθώς εκείνη πλησίαζε, φεύγοντας από το πλήθος. "Πάλι καλά που είσαι δω. Ο Ληθ με παράτησε για να βρει κάτι να πιει., και η Λία είναι στον κήπο με τον Τζάκσον."η Αδελαΐδα γέλασε λιγάκι, και πέρασε το χέρι της στον ώμο του. "Ξέρεις πως είμαι ο φύλακας άγγελός σου, πάντα εδώ για να σε σώζω." "Γι'αυτό σε αγαπώ τόσο."την έδωσε ένα μικρό φιλί στο μάγουλο. "Ίου..."είπε και το σκούπισε αμέσως. "Μην το ξανακάνεις αυτό σε μένα." έκανε μια λυπημένη φάτσα, και ήταν έτοιμος να πει κάτι αλλά διακόπηκαν από τον Ληθ. "Τώρα, παίδες, πριν αρχίσετε να τσακώνεστε για το ποιος πήρε την παρθενιά ποιανού ξανά. Έχω ποτό."είχε τρία ποτήρια σαμπάνια στα χέρια του ένα μπουκάλι κάτω από τη μασχάλη του. "Θα το πάρω αυτό"η Αδελαΐδα είπε και πήρε το μπουκάλι από τα χέρια του πριν πάρει μια τεράστια γουλιά. Δεν ήταν Δευτέρα, ούτε Τρίτη, ούτε Κυριακή. "Και για να γίνω κατανοητός, ο Κιέραν δεν μου πήρε την παρθενιά, τη δανείστηκε. Τώρα, σκάστε, πριν πιω όλη τη σαμπάνια και δεν σας αφήσω τίποτα."

"Πόσες φορές θα το αναφέρετε αυτό; Η Άντυ μπορεί να κοιμάται με όποιον θέλει, όσο και οι δύο το θέλουν αυτό."ήταν η Λία, εμφανιζόμενη όταν την χρειαζόταν πιο πολύ. "Ευχαριστώ Λία. Ίσως εσύ είσαι ο δικός μου φύλακας άγγελος, γιατί σίγουρα αυτοί δεν είναι. Ω, και να μην ξεχάσω. Ίσως έχω κάτι για να ασχοληθεί ο αδερφός σου"η Αδελαΐδα είπε και της έδωσε το μπουκάλι. "Τέλεια, κάπου εδώ θα 'ναι. Μπορώ να του μιλήσω και να κανονίσω κάτι. Αλλά εσείς ρε παιδιά μιλάτε για τίποτα άλλο εκτός από το σεξ;"η Λία ρώτησε, και ο Ληθ άφησε ένα γελάκι. "Όχι, αλλά κρίνοντας από αυτές τις πιπιλιές, δεν είσαι και εντελώς άσχετη με το θέμα."μόλις ο Ληθ το είπε αυτό, η Λία ίσως τον χαστούκισε, αλλά η Αδελαΐδα δεν πρόσεχε άλλο. Τα μάτια της είχε τραβήξει ένα σγουρομάλλικο κεφάλι στην άλλη μεριά του δωματίου. Ακουμπούσε σε έναν τοίχο, τα μάτια του έψαχναν το δωμάτιο χωρίς νόημα. Έμοιαζε εντελώς χαμένος. 

"Με συγχωρείτε" μουρμούρισε και περπάτησε προς αυτόν. Φορούσε ένα άσπρο μπλουζάκι με χέρια ζωγραφισμένα πάνω του. Έμοιαζε με κάτι που θα ζωγράφιζε εκείνος. "Γεια σας κύριε"είπε, γέρνοντας στον τοίχο δίπλα του. "Πώς τα πας σε αυτό το ειδικά απαίσιο κοινό;"χαμογέλασε λίγο, λακκάκια εμφανίστηκαν σε κάθε μάγουλο. Δεν τα είχε παρατηρήσει πριν, αλλά τώρα συνειδητοποίησε πόσο βαθιά ήταν. Τον έκαναν να μοιάζει με παιδί με έναν τρομερά περίεργο τρόπο, σαν να μπορούσε ακόμα να βρει τη χαρά στα μικρά πράγματα. "Θες να είμαι ειλικρινής;"την ρώτησε, τα γαλαζοπράσινα μάτια του βρίσκοντας βαρετά τα δικά της. "Απαίσια."

Τα μαλλιά της έπεφταν πάνω από τον ώμο της και σχεδόν έφταναν μέχρι την πλάτη της, και τα μικρά χέρια της έπαιζαν μαζί τους, τραβώντας τις άκρες. Φορούσε μια ροζ τέννις φούστα και ένα άσπρο πλεκτό φούτερ που έκανε την καρδιά του να πηγαίνει πιο γρήγορα. "Αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που έκαναν από όταν ήρθα ήταν να με κοιτάνε επίμονα, αλλά κανείς τους δεν έχει έρθει να μου μιλήσει"επιτέλους κατάφερε να πει. "Πάλι καλά που δεν είμαστε σαν αυτούς τους ανθρώπους"η Αδελαΐδα είπε και εκείνη τη στιγμή, ο Χάρι ήθελε μόνο να πάρει το χέρι του και να σπρώξει τα μαλλιά της από το πρόσωπό της και να νιώσει το μαλακό της δέρμα στα δάχτυλά του. Αλλά δεν το έκανε, δεν μπορούσε, δεν θα μπορούσε ποτέ.

Μια βαριά ησυχία τους έπνιξε, και μπορούσε να νιώσει τον εαυτό του να πνίγεται κοντά της. Έπρεπε να την αγγίξει. Έπρεπε να βεβαιωθεί πως ήταν αληθινή. Το να την αγγίξει θα ήταν οκέι, σωστά; Κανείς δεν θα το έβλεπε, και αν το έκαναν, δεν θα πίστευαν κάτι γι'αυτό. Θα πίστευαν; "Άντυ! Να 'σαι, χάθηκες" κάποιος είπε και γύρισε να δει τη Λία να στέκεται μπροστά τους. Αναστέναξε με ανακούφιση αναμειγμένη με λίγη απογοήτευση, αν δεν τον είχε διακόψει, δεν είχε ιδέα τι θα έκανε. "Α, γεια σου Χάρι" η Λία είπε. "Χαίρομαι που σε βλέπω εδώ. Ελπίζω ο κόσμος να μην είναι πολύ αγενής"χαμογέλασε. "Είναι εντάξει," είπε και χαμογέλασε κι αυτός.   "Αδελαΐδα, μίλησα στον αδερφό μου και θέλει να σου μιλήσει και να κανονίσετε να συναντηθείτε. Ενθουσιάστηκε πολύ, δεν σε είχε δει για βδομάδες. Ξέρεις πόσο σε λατρεύει και τα λοιπά,"η Αδελαΐδα χαμογέλασε και έγνεψε, σηκώνοντας τον εαυτό στα πόδια της. "Υπέροχα, θα το κάνω αμέσως." "Φανταστικά, με συγχωρείτε μια στιγμή, η μαμά μου προσπαθεί να εξηγήσει στη γιαγιά μου πως είμαι κορίτσι, και δεν τα πάει και πολύ καλά. Νομίζω η γιαγιά μου σχεδόν πέταξε μια καρέκλα από το παράθυρο, ήταν τόσο μπερδεμένη."η Λία εξαφανίστηκε, και έμειναν μόνοι τους ξανά. 

"Καλύτερα να πάω να βρω τον αδερφό της Λία."η Αδελαΐδα είπε, κοιτώντας το πάτωμα λες και ντρεπόταν που το έλεγε. "Ναι,¨εκείνος ψιθύρισε, κοιτώντας το θείο πρόσωπό της. "Αλλά θα τα πούμε μετά, σωστά;"τη ρώτησε, σχεδόν φοβόταν την απάντηση. "Ναι," είπε, επιτέλους κοίταξε πάνω, ένα χαμόγελο έπαιζε στη γωνία των ροζ χειλιών της. "Θα τα πούμε μετά."αλλά πριν τον αφήσει, πήρε και έσφιξε το χέρι του, ακριβώς όπως εκείνος ήθελε να κάνει στο δικό της.