Η Αδελαΐδα παρακολουθούσε την μητέρα της να φτιάχνει πρωινό, ήταν νωρίς, και η αυγή δεν είχε ακόμα περάσει τα ροδαλά δάχτυλά της από τα μάγουλά τους. Παρακολουθούσε τους σκληρούς μυς στην πλάτη της μητέρας της να κουνιούνται καθώς εκείνη έσπαγε αβγά στο τηγάνι, και ένιωθε την μυρωδιά του μπέικον να παίζει στη μύτη της καθώς τσιγαριζόταν στο τηγάνι.
Αυτό το συγκεκριμένο πρωί, η Αμπιγκέιλ δεν έφτιαξε το συνηθισμένο της smoothie, αντί γι αυτό είχε αποφασίσει να φτιάξει ένα πλήρες πρωινό με αβγά και ψημένο ψωμί και μπέικον. Θύμιζε στην Αδελαΐδα τότε που ήταν παιδί, τότε που κάθε πρωί θα άρχιζε με ένα σωστό πρωινό, τότε που γελούσε μαζί με τη μητέρα της αντί να τσακώνεται μαζί της, τότε που ήταν μόνο οι δυο τους σε αυτό το σπίτι. Της θύμιζε μια εποχή πριν η μητέρα της αρχίσει να φέρνει σπίτι αγόρια που η ηλικία τους ήταν η μισή της δικής της. Και για μια στιγμή, ήταν όλα όπως τότε.
"Είσαι υπερβολικά χαρούμενη σήμερα," η Αδελαΐδα είπε καθώς η μητέρα της σφύριζε τραγουδιστά μαζί με το ράδιο. "Λοιπόν, είμαι σε καλή διάθεση."η Αμπιγκέιλ απάντησε και έβαλε ένα πιάτο μπροστά από την κόρη της. Οι δυο γυναίκες κάθισαν, τρώγοντας στην ησυχία για λιγάκι, καθώς ο ήλιος ανέτειλε πάνω από τις κορυφές των δέντρων έξω από το παράθυρο, και και τις έλουζε με χρυσαφένιο φως.
"Θυμάσαι;"η Αμπιγκέιλ είπε, "...όταν ήσουν μικρή, και πάντα παραπονιόσουν που το μπέικον δεν ήταν αρκετά τηγανισμένο."
"Ναι, και εσύ έλεγες πως ήταν τηγανισμένο όσο πρέπει, αλλά μετά το δοκίμαζες και συμφωνούσες μαζί μου." η Αδελαΐδα γέλασε, και οι δύο γυναίκες χαμογέλασαν καθώς ένα πέπλο νοσταλγίας απλώθηκε στο πρόσωπό τους.
"Σου λείπει ποτέ;"η μητέρα ρώτησε την κόρη. "Το να είμαστε οι δυο μας;" η ερώτηση δεν ήταν αυτή που η Αδελαΐδα περίμενε να ακούσει από τη μητέρα της, και υποψιαζόταν πως δεν το ρώτησε τυχαία. Κάτι βαρύ κρυβόταν πίσω της, μπορούσε να το νιώσει από τον τρόπο που μιλούσε η μητέρα της, λες και ο τρόπος που τα χείλη της τυλίγονταν γύρω στις λέξεις αντιπροσώπευε ένα γεμάτο πιστόλι.
"Ναι," απάντησε, και ήταν γεμάτη με το αίσθημα ότι τα λόγια της δεν ήταν αληθινά. Της έλειπε στ' αλήθεια να είναι μόνη με τη μητέρα της; Ευχόταν στ΄αλήθεια να πάει πίσω στον καιρό που ένιωθε άσχημα που δεν έμενε σπίτι να κάνει παρέα στη μητέρα της κάθε βράδυ; Θυμόταν στ' αλήθεια πώς ήταν, το να είναι μόνο οι δυο τους;
"Αλλά συμπαθείς τον Χάρι, σωστά;" η Αμπιγκέιλ ρώτησε, και η Αδελαΐδα ένιωσε τις πεταλούδες στην καρδιά της να χτυπάνε τα φτερά τους στο άκουσμα του ονόματός του.
BẠN ĐANG ĐỌC
Daddy Issues ||h.s.(Ελληνική Μετάφραση)
Teen FictionΕάν ανέφερες το όνομά της σε έναν σχολικό διάδρομο, ή στις τουαλέτες των κοριτσιών, πάντα θα έπαιρνες το ίδιο βλέμμα και το ίδιο πλάγιο χαμόγελο ως απάντηση. Επειδή ήταν ένας αστικός θρύλος. Θα ήταν κάποια που ο κόσμος έφερνε ως παράδειγμα στα μικρ...
