Scurrilous Affair

Meeting the Parents

"Don't leave, Serene."

Umiling ako. "Never."

The fear on his eyes became soft but still in pain. His lips was in grim line. Hindi ba siya naniniwala? Ako nga itong natatakot dahil baka paggising ko ay hindi niya na ako balikan. Parehas kaming takot.

Tinitigan ko ang kunot pa rin niyang noo.

"What makes you think that I will leave you?"

"You did it once."

I was like shot by a gun. His words pierce right through my heart. Unti-unti kong ipinalupot ang aking mga kamay sa kanya upang mayakap ko siya. Hinilig ko ang aking ulo sa kanyang dibdib. "That's the last, Shawn. Forget it."

He hugged me even tighter.

Kumunot ang noo ko nang maramdaman ko ang kakaibang malabot sa likod niya. Tiningala ko siya. "What's this?"

Panic etched on his face. Humiwalay agad siya kaya nakawala ako. Umikot ako kahit pilit siyang umiiwas upang hindi ko makita iyon.

"Did someone hurt you?"

"It's an accident, Serene."

"Ha? Kailan pa 'yan?" Hindi siya nakapalag ng itaas ko ang t-shirt niya. Nanlambot ako. "It's fresh?" Hinila ko siya pabalik sa loob pero ako pa ang natangay niya pabalik sa kanyang bisig.

"Malayo sa bituka 'yan."

"Gamutin natin 'yan, Shawn. Please!"

Huminga siya nang malalim. Nagpatangay sa akin sa kuwarto ko. I always had an emergency kit in my luggage. I took it urgently and helped him remove his t-shirt. He is looking at me from his shoulder, while I am hurting upon seeing his wounds.

Alam kong mabait siyang tao. Pero hindi siya basag ulo gaya ni Frank. Did he save someone else again? Parang dinudurog ang puso ko habang nililinis ang sugat niya. It's deep and fresh. The blood is dried but some are still swelling. He is selfless. He doesn't mind of saving people if he got hurt. What matters to him is to help. But this one is serious. Hindi ko napigilang makunsensiya at maiyak.

"Baby, I am fine. Hush."

"No!" Hindi ako nagpaawat sa paglinis ng sugat niya. Kahit nasasaktan na, hindi niya iyon pinapahalata. Are boys always like that? No matter how hurt they are they keep it to themselves. What if it is too much?

Yumuko ako at ng matapos. Napansin niya iyon kaya humarap siya. Hinagilap ang aking paningin. Umiwas ako. Nahihiya dahil hindi ko manlang naisip ang bawat pasakit niya. Ako itong laging gumagawa ng problema, pero heto siya palagi. Laging ako ang inuuuna kahit pa nasasaktan at nahihirapan na rin siya.

He lifted my chin and looked me in the eye.

I am embarrassed. Ashamed for myself. "I'm such a pain in the ass," pag-amin ko.

Tumaas ang kilay niya. "Yes, you are."

Ngumuso ako. Pinalis ang luha sa aking pisngi. Tahimik niya akong tinulungan bago natulala sa nangangatal kong labi. It's dry that I licked it while looking at his eyes.

"Siguro kung nabubuhay ang kapatid kong babae. Baka kasing edad mo siya," kuwento niya.

Kumunot ang aking noo. Ibig sabihin ay patay na ang kapatid niya?

Huminga siya nang malalim. "Hindi talaga kami taga-rito. Galing kami sa Rios De Bay. Have you heard the story on that province?"

"No. I haven't." Hinila niya ako palapit sa kanya. Paupo sa kandungan niya. "Baka mangawit ka."