İNCOGNİTA

Her Şey Yoluna Girecek

"Mert kalk, Burak uyandı!"

Bağırışlarla yerimden sıçrayarak uyanırken bir kaç saniye boş boş etrafa bakındım. Yoğun bakım ünitesinin etrafına dizilmiş sevinçle içeriye bakanları görünce tamamen kendime geldim.

Burak... uyanmış mıydı?

Hızlıca ayağa kalkarken kararan gözlerim duraklamama sebep olsa bile, üç adımda camdaki yerimi aldım. Bakışlarım boş boş tavana bakan, henüz kendine gelemediği belli olan Burak'ı bulduğu an doldu.

Kurtulmuştu.

Ali'nin koşarak doktor getirmeye gittiğini arka planda duyuyordum, Murat sevgilisine sarılmış sevinç gözyaşları dökerken, sevgilisi Burcu'nun teselli sözcükleri kulağıma doluyordu, Burak'ın ailesinin şükür nidaları beynimde yankılanıyordu.

Ben ise, gözlerimi bir an olsun camdan çekemiyordum. Sanki bir saniye başka yere baksam, kaybolacak gibiydi.

Burak'ın gözlerini odada dolaştırmasını, serumu ve cihazları gördükçe kaşlarının çatılmasını izledim. Daha sonra bakışları cama döndü.

Aldığım nefes yarıda kalırken gözlerimizin buluşmasını bekledim.

Camdan bakan tek kişi bendim, diğerleri henüz sarılma ve sevinç gözyaşları kısmını atlatamamıştı.

Bakışlarımız kesişirken gerginliğim had safhadaydı. Bir kaç saniye bana baktıktan sonra gülümsedi.

Aynı anda yüzümde büyük bir gülümseme oluşturken gözyaşlarım yanaklarımdan büyük bir hızla akmaya başladı. Derin bir nefesi içime çekerken rahatlamıştım.

"Sorun yok." dedim kendime.

"Sorun yok, her şey yoluna girecek."