Stay Away ΥΠΟ

Stay away 5°

«Κι αν σε βρω; Αυτό θα απαλύνει το θυμό μου; Όχι ... Ίσως αυτό με κάνει χειρότερα. Ίσως, μάτια μου, δεν πρέπει να σε βρω ποτέ».

Ξάπλωσε στο ζεστό της κρεβάτι χωρίς ρούχα και χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα. Ακόμη δεν μπορούσε μέσα της να πιστέψει πως παραλίγο να ήταν νεκρή. Η εικόνα των αιμόφυρτων άντρων τρεμόπαιζε συνεχώς στο μυαλό της ενώ η απορία, αν τελικά είχαν σκοτωθεί, την τυραννούσε. Μέσα σε αυτό το συρφετό ηχούσε ακόμη η απειλητική χροιά της φωνής του κακοποιού στα αφτιά της γιγαντώνοντας το δέος της. «Θα σε βρω… όπου και να πας θα σε βρω».
Το κινητό της χτύπησε· ο ήχος από μόνος του ήταν αρκετός, για να την ταράξει αλλά βρήκε το θάρρος και άπλωσε το χέρι της προς το κομοδίνο.  Η οθόνη αναβόσβηνε αναγράφοντας το όνομα της Κλαρίσα.
«Μπορείς να μου πεις πού διάολο είσαι επιτέλους; Σ’ έχω τηλεφωνήσει άπειρες φορές» απάντησε επιθετικά στη φίλη της. 
Η ώρα ήταν ήδη περασμένη, η Καταλίνα πέρασε πολλά και αδυνατούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της από ένα επικείμενο ξέσπασμα. Ένιωσε στα μάγουλα της τις καυτές σταγόνες να κυλάνε. 
«Συγγνώμη, είμαι απαράδεκτη, το ξέρω» την άκουσε να απολογείται. 
«Λοιπόν; Περιμένω» είπε νευριασμένα και ανασηκώθηκε στο κρεβάτι, αναμένοντας να ακούσει τον τόσο σοβαρό λόγο που έκανε τη φίλη της να εξαφανιστεί.
«Όταν σου είπα να βρεθούμε στην είσοδο, έπεσα επάνω στον Τζον. Μετά, καταλαβαίνεις… Δεν το ήθελα, με συγχωρείς». Τα λόγια της μαρτυρούσαν τη μεταμέλεια της, αλλά η Καταλίνα και μόνο που άκουσε το όνομά Τζον, κατάλαβε.
Χρόνια τώρα η Κλαρίσα  ήταν ερωτευμένη με αυτόν τον άξεστο βλάκα που είχε τη συνήθεια να αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα.
«Δε θα βάλεις ποτέ μυαλό, έτσι; Ξέρεις πόσο τρόμαξα, ρε γαμώ το; Νόμιζα πως κάτι έπαθες, γιατί δε σήκωνες καν το τηλέφωνο σου. Ελπίζω να μην έγινε αυτό, που ούτε να σκέφτομαι δε θέλω».
«Το έκανα. Βρίσε με άφοβα. Δεν κατάφερα να αντισταθώ, αν και γνωρίζω πως για εκείνον, θα είμαι πάντα ένα τίποτα». 
Η Καταλίνα αναστέναξε.
«Δεν ξέρω τι να σου πω. Κατρακυλάς ξανά στα ίδια μονοπάτια και κάνεις πάλι τα ίδια λάθη. Βαρέθηκα να σου λέω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια».
Η αναπνοή της Κλαρίσα ήταν το μόνο που ακουγόταν, αφού δεν είχε τι να πει, για να μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Η Καταλίνα άνοιξε το στόμα έτοιμη να της μιλήσει αλλά οι λέξεις, που θα περιέγραφαν όλον αυτό τον εφιάλτη που είχε βιώσει, δεν μπόρεσαν να βγουν από τα χείλη της.
Η γνωριμία τους κρατούσε έξι χρόνια τώρα και μεταξύ τους δεν υπήρχαν μυστικά...μέχρι εκείνη τη στιγμή.
«Τι έκανες, εσύ, γύρισες απλώς στο σπίτι;» Τελικά, έσπασε την αμήχανη σιωπή η Κλαρίσα.
«Ναι, ήρθα. Το μόνο πρόβλημά μου είναι πως, μέσα στην ταραχή μου να σε βρω, άφησα τις τσάντες έξω από το εμπορικό. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην έρθω τελικά στο ηλίθιο πάρτι» είπε οξύθυμα.
«Δε θέλω να ακούω βλακείες! Αν δεν έχεις ρούχα, θα σου δώσω εγώ. Πάει και τελείωσε! Μου το υποσχέθηκες, εξάλλου». Έκλεισαν το τηλέφωνο και η Καταλίνα έπεσε πάλι στο κρεβάτι. Προσπάθησε να βγάλει από το μυαλό της κάθε αρνητική σκέψη και άφησε τον εαυτό της ελεύθερο. Είχε ανάγκη από ξεκούραση και ύπνο. Μετά από όλα αυτά που έγιναν φοβήθηκε, όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή της