KÖTÜ ÇOCUKLAR KÖTÜ KIZLARI SEVER -2

İYİ Kİ BENİMSİN

Birden bire gözlerimi açtım ve etrafa baktım. Hava aydınlanmak üzereydi, pembelik vardı gökyüzünde. Kahretsin her tarafım ağrıyordu. Neredeydim ben böyle? Sanırım bir ormandı. Etrafımda uzun ve sık ağaçlar vardı.

Korkuyordum.

Hiç korkmadığım kadar.

Başka birileri var mı diye kontrol ediyordum etrafı. Kim beni buraya getirmişti? Ve en önemli soru bana bir şey yapmış mıydı?

Dizlerimden ve boynumdan kanlar akıyordu. Tabi ki böyle bir psikopatın kibar olmasını beklemek saçma olurdu.

"Kimse yok mu?" sesim beklediğimden daha güçlü çıkmıştı.

" İmdat yardım edin!" Çaresizdim. Kalın bir ağacın gövdesine oturur vaziyette bağlanmışsın ve hareket edemiyorsun ne hissedersin ki?

Durmayan gözyaşlarım akmaya başlamıştı yine. O kadar çok yorgundum ki. Korkudan titreyen bacaklarımı birbirine yapıştırdım ve tekrardan bağırdım.

Bir an beni kimsenin bulamayacağını ve sonsuza kadar burada kalacağım düşüncesi geldi ama ondan hemen kurtuldum.

"Jimin lütfen,bul beni." Halsizdi vücudum. Bağıramayacak, kıpırdayamayacak kadar. İleride gelen ışıklar gözlerimi kamaştırıyordu. Ya ben hayal görüyordum ya da onlar bir arabanın farlarıydı. Son bir umutla :

"Yardım edin." Diye fısıldadım. Arabadan biri inmişti ve bana koşarak yaklaşıyordu. Ama ben daha fazla dayanamadım. Gözlerim ve bedenim daha fazla dayanamadı. Tekrardan gözlerim kapandı ve ben tekrardan kendimden geçtim.

<~>

Uyanmıştım ama hala gözlerim kapalıydı. Ne olur ne olmaz diye bekliyordum. Bilincim açıktı.

Kapı açıldı ve biri beni kucağına aldı nazikçe. Kollarım ve saçlarım aşağıya doğru sarkmıştı ve ben bana ait değiller gibi hissediyordum. Beni taşıyan her kimse güçlü biriydi bunu anlamıştım. Birkaç daha adım attıktan sonra gürültü ve başıma toplanan kalabalık netleşmişti zihnimde. Buna rağmen gözlerimi açmamaya devam ettim.

"Arya! Şükürler olsun." Jungkook'un sesiydi. Evet bu her kimse beni evime getirmişti.

Sonunda beni yumuşak bir yere bıraktı ve ellerini belimden,bacaklarımdan çekti. Güvende olduğumu hissedince vücudum gevşemişti.

Birileri bileklerimi ovuşturuyor, saçlarımı okşuyor ve bir şeyler konuşuyorlardı. Daha fazla dayanamadım ve açtım gözlerimi. Başımda Esila, Jungkook, Min Ho ve Tae duruyordu. Doğrulmaya çalıştım ve :

"Jimin? O nerede?"

"Şükürler olsun, hiçbir şey olmamış. Beni çok korkuttun Arya." Esila sıkı sıkı sarıyordu beni ama belimin ne kadar acıdığını bilmiyordu.

Ağlıyordum.

Sanırım şok geçiriyordum, bilmiyorum.

"Jimin nerede? O nerede?" delice etrafıma bakınıp, onu arıyordum.

"O seni bulmak için gitti." Tae omuzumdan kavradı beni.

"Hayır!" hala ağlıyordum.

"Ne oldu? Kimdi? Gördün mü? Sana bir şey yaptılar mı?" Hepsi bir ağızdan konuşuyordu. Ve ben sadece Jimin'e sıkı sıkı sarılıp uyumak istiyordum.

Gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim ve tamamen ayağa kalktım. Kapının önünde polis arabaları vardı ve bazı komşularımız eve kadar gelmişti.