Normal Contact (Harry Styles)

Bölüm 14 -Kaybolmuş yollar ve ilk hayal kırıklığı-

How does it start?
Nasıl başladı?

And when does it end?
Ne zaman sona erdi?

Only been here for a moment, but I know I want you
Sadece bir anlığına burdayım, ama seni istediğimi biliyorum

But is it too soon?
Ama çok mu erken?

To know that I'm with you
Seninle olduğumu bilmek için

There's nothing I can do  
Yapabileceğim hiçbir şey yok

"Eğleniyor musunuz New York City?!" 

Yaklaşık 15 bin kişilik rengarenk kalabalığın sevinç çığlıklarını duyduğumda zevkle gülümsedim ve elimi kulağıma götürerek onları duymadığımı belirttiğimde çığlıkların sesi kulak zarlarını patlatacakcasına yükseldi. Tatmin olmuşçasına kafamı salladığımda gitarımı yavaşça çalmaya başladım.

"Nereye gittiğimizi bilmesek bile nereye ait olduğumuzu biliyoruz..." Sweet Creature'a gönderme yaptığımda çığlıklar eski yükselişine tekrar kavuştu. "Ya da... biliyor muyuz gerçekten, New York?"

Sahne her zaman güç aldığım, en özgür ve en rahat hissettiğim yerdi. Sanki ruhum binlerce parçaya bölünmüştü ve performans sergileyeceğim konser alanlarına dağılmıştı çünkü ben, saatlerimi harcadığım her günün sonunda sadece müzik yapmıyordum, benliğimin en kırılgan ve en istekli yansımalarıyla beraber kendimi insanlara açıyordum. Bu yüzden tekrardan derin bir nefes alıp şarkının gitar solosuna başladığımda yakınımdaki hayranların heyecanlı yüz ifadelerinden ve ne diyeceklerimi merakla bekleyen hevesli bakışlarından güç alarak konuşmaya devam ettim. 

"Bu andan itibaren aklınızdaki tüm sorunları uzaklaştırmanızı istiyorum. Sevgiyi yayın, onu seçin, sarmalayın. Hatalarınızdan bir anlığına olsa uzaklaşın çünkü ömrünüzün en güzel saatlerini geçirmenizi istiyorum. Birbirinize sarılın, sevdiğiniz kişiye hatalar ve kader sizi yakalamadan onu sevdiğinizi söyleyin, 1 dakika sonra bile her şey değişebilir. Sadece bir anlığına New York City, nereye gideceğinizi değil, nereye ait olduğunuzu  veya  nereye ait olmak istediğinizi düşünün. Benimle beraber söyleyin..." 

2 hafta önce

Mark yakından tanıdığım tüm insanların toplaştığı odada turlarken 20'den sonra saymayı bıraktığım ve onun için 'argo' sayılan kelimelerini sıralıyordu. Jeff bunların olacağını biliyorum tebessümüyle kollarını bedenine sarmış bir şekilde dizini sallarken sessizce karşısındaki duvara odaklanmıştı. Glenne ise sevgilisinin bir haftadır üzerinden ayrılmayan gergin-sinirli halinden endişelenmeye başladığını belli eden surat ifadesiyle Jeff'in omzunu okşuyordu. Rosaline ve Nora koltuğa sıkışmış –odanın neredeyse her tarafında bulunan boş koltukların varlığını görmezden geliyorlardı- Esther geldiğinde ortalığı nasıl parçalayacağı üzerine sessizce konuşuyorlardı. Herkes gergindi, fakat kimse neden gergin olduğunu bilmiyordu. Ben yuvasız kalmış ve tek derdi böcek avlamak, serçelere sataşmak olan kayıp bir kırlangıçtım, onlar ise benim peşimden gelen, kaybolduğumda yolumu bulmamı sağlayan çaresiz dostlarımdı. Bizim hayatımız aynen bu şekilde işliyordu işte.

Çünkü Ben olmak, tehlikeliydi.

İşlediğim suçların sonuçlarına katlanmak kadar ağır ve ürkütücü, birbirine ait olması gerekirken yanlış arzulara kapılıp kendilerini bambaşka yerlerde bulan iki insanın hayat öyküsüne şahit olmak kadar da hayal kırıcı ve sorumsuzcaydı.

Kendi hayatımın ve kişiliğimin farkında olduğum andan beri sorguladığım "Düşüncelerimizden sorumlu muyuz?" sorusunun cevabını hatamın sonuçlarıyla yüzleşmeden birkaç dakika önce, serin bir sonbahar sabahında, işte tam bu anda öğrenmiştim. Duygularıma yenik düşüp bana gerçekten pahalıya patlayacak ve sonucunu uzun bir süre çekmek zorunda kalacağım bu kaosun tek bir sebebi vardı, o da sorumsuz ve yoldan çıkmış, ne yapmasını bilmeyen çaresiz düşüncelerimden başkası değildi.