Lütfen Yeter! [Torm Fanfiction]

5~Minik..bir kavga

Eve geldiğimde... Büyük bir bağrışma duydum.

Sesin geldiği yere yani yatak odasına gittim. Kapını arkasından azıcık kafamı çıkartıp olan bitenleri izlemeye başladım.

"Sen bir salaksın Tord!"

"Kapa çeneni!! Kendinden başka kimseyi düşünmüyorsun!"

"Ha? Ben miyim? Ben mi sabahın 6 sında işe gidip gecenin yarısında gelen? Ha?!" Tom, babamın üzerine doğru yürümeye başladı. Ve bu cidden beni korkutmaya başladı.

"Yoksa ben miyim evlilik yıl dönümümüzü unutan? Şimdi sana soruyorum Torm'un doğum gününü hatırlıyormusun?"

Tabiki de biliyor! Çünkü o benim babam!

"Uhmm...?"

Oh hayır! Hayır hayır hayır hayır..

💔...

"Bak! Hatırlamıyorsun işte!"

Bir anda babam delirircesine kendi saçlarını tutmaya daha doğrusu yolmaya başladı.

"YETER AMINA KOYAYIM! YETER! BENDE İNSANIM! HATIRLAMAMAM NORMAL?!"

"Hah? Normal? O ÇOCUĞU 9 AY KARNINDA TAŞIDIN! VE ONU.. DOĞURDUĞUN GÜNÜ HATIRLAMIYORSUN ÇÜNKÜ UM-RUN-DA-DE-ĞİL!"

Göz yaşlarımı hissedebiliyorum. Çenemden dizlerine akıyorlar.

"B-bana diyene bak! Daha düne kadar Torm'u istemiyordun....."

İstemiyordun?

Ne yani... istemiyorlardı beni?

"EVET! Çünkü çocuğa sadece ben bakıyorum! Ughh! Seninle olduğum o güne lanet olsun!!! Seninle geçirdiğim 16 seneye de lanet olsun!"

Tom... Baba... Benim için bir hiçsiniz artık...
Tanrım! Dayanamam artık!

Babam artık konuşmuyordu. Onun yerine ağlamayı tercih etmişti. Ama Tom üstüne gitmeye devam ediyordu.

"Ha? Orda öylece bir 'bebek' gibi ağlayacakmısın?"

Babam daha fazla dayanamayıp Tom'a büyük bir yumruk geçirdi. Ve tom bunun etkisiyle bir adım geriye gitti. Burnu kanıyordu.

"Kavgamı istiyorsun?" Tom'da babama bir yumruk atmaya çalıştı. Ama ani bir hareketle kurtulmuştu.

10 dakika boyunca birbirlerine vurdular. Yüzleri mosmordu. Hatta babamın ağzından kan geliyordu.

Kavgalarını kesen benim ağlama seslerin olmuştu.

"Uhmm sesi duyuyormusun Tom?"

"Evet?"

İkiside odadan çıktı ve kapının başında beni buldular.

Şaşkın bakışları üzerimdeydi.

"T-torm!?" Tom yanıma eğildi ve beni kucağına almak istedi. Ama ben kaba bir şekilde reddettim. "HAYIR!"

Ayağa kalktım ve var gücümle odama doğru koştum.

Odama girer girmez kapıyı sertçe kapadım ve yatağın üstüne attım kendimi.

Kavgaları aklımdan çıkmıyordu...

Korkuyorum..

Odamın kapısının çaldığını duydum. "Torm! Aç şu kapıyı!"

Cevap vermedim.

"Torm?! TORM!" kapıyı kırarcasına açmışlardı.

Hem sinirliydim... Hem üzgün.. Hem de gergin...