All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 29

Tineke

De nacht die volgde verliep niet zo goed. Omdat ik al zo veel geslapen had kon ik niet in slaap raken en mijn pols en hoofd leken steeds meer pijn te doen. Ik ben dus een paar keer opgestaan om medicatie te nemen of om gewoon even de kamer uit te zijn. Koen zei me nog voor we gingen slapen om hem wakker te maken als er iets was, maar hij lag zo goed te slapen en ik kan best voor mezelf zorgen. Maar de volgende ochtend ben ik een zombie, want de wekker gaat omdat Koen wel moet gaan werken. Zuchtend draai ik me om naar hem. Hij heeft meteen door wat er scheelt. "Had mij dan wakker gemaakt, schat", zegt hij. Ik kruip tegen hem aan. "Nee", mompel ik. "Gaat het lukken alleen?", vraagt hij. "Ja, mijn broer komt toch babysitten", antwoord ik. "Ah, dan kan jij je uit en aankleden", zegt Koen. Ik lach. "Nee, ik ga nu mee opstaan dat jij dat nog eventjes kan doen. Beneden leg ik mij wel in de zetel", besluit ik. "En laat Lucas maar hier. Andy komt toch dus dan kan hij mee op hem letten", zeg ik. Daar gaat hij mee akkoord dus stappen we uit bed. Als we allebei aangekleed zijn gaat Koen Emma wakker maken. Lucas kan nog rustig verder slapen, al wordt hij wakker nadat we ontbeten hebben. Ik loop naar boven en doe zijn deur open. Hij kijkt me met zijn slaapkopje aan en glimlacht zodra hij me ziet. "Dag lieve jongen", zeg ik zacht. Hij strekt zijn armpjes en staat gelukkig recht zodat ik hem met een arm kan pakken. "Papa?", vraagt hij. "Papa is nog beneden. We zullen is gaan kijken", reageer ik en loop met hem naar beneden. Lucas wordt blij zodra hij Koen ziet. Na een kort vader-zoon momentje gaat Koen Lucas vlug aankleden, want ik kan dat moeilijk met maar 1 hand. Terug beneden kruipt Lucas bij zijn zus mee in de zetel. "Voorzichtig zijn he", zeg ik bezorgd tegen Koen. "Ik denk niet dat er veel gevaarlijke dingen kunnen gebeuren aan onze bureau", reageert Koen. "Je weet nooit", zeg ik. "Doe de groetjes aan iedereen en laat ze weten dat ik niet dood ben." Hij knikt en na nog een kus en knuffel pakt hij Emma haar boekentasje. Ik neem nog afscheid van haar en plof daarna met Lucas in de zetel, maar hij gaat al snel spelen. Ik zet de tv op en na een hele tijd begin ik in te dommelen, maar net als ik in slaap val gaat de bel. Ik schrik weer wakker en krabbel recht. Dat zal mijn broer zijn. Lucas speelt flink verder met zijn auto's. Als ik opendoe lijkt Eden erg opgelucht om me te zien. "Oh my God, ik ben zo blij dat je nog leeft", zegt ze en strekt haar armen voor een knuffel, die ik haar maar al te graag geef. "Het is allemaal niet zo erg", stel ik haar gerust. "Gelukkig", zegt ze. Ik laat hen binnen. "Dus... jullie komen babysitten op mij?", vraag ik binnen en plof weer neer in de zetel. Lucas komt erbij en loopt naar Eden toe. "We komen je helpen en gezelschap houden", verbetert ze me. "Dat is lief maar ik kan het hier echt wel alleen, hoor", vertel ik hen. "Wij hebben toch niks te doen", zegt Eden.

Overdag is het moeilijk om me wakker te houden. Als ik nu weer slaap ben ik bang dat ik deze nacht weer niet kan slapen. Ik probeer me dan maar bezig te houden met mijn zoon, wat te lezen, tv te kijken, te praten met Eden en Andy. Maar het meest van al mis ik Koen en zijn zorgzaamheid. Ik kom dan ook meteen uit de keuken als ik de voordeur dicht hoor slagen. Een tel later komt Koen binnen. Ik glimlach zodra ik hem zie en loop naar hem toe. Ik slaag mijn armen rond zijn nek en kus hem. "Hoe was het hier?", vraagt hij na mijn kus. "Redelijk saai", antwoord ik. "Pardon?", vraagt Eden. "En hoe zit het met de pijn?", vraagt Koen verder. "Redelijk. De hoofdpijn begint te minderen en mijn pols is ook al beter", reageer ik.

En gelukkig ging het de dagen die volgde steeds beter, waardoor ik tegen dat het kerstmis was weer zo goed als hersteld was. En maar goed ook, want Koen heeft nogal wat gepland voor onze 4 jaar. Het begint al 's ochtends. Ik word gewekt uit mijn droom door een deur die dichtgaat. Ik voel meteen dat Koen niet naast me ligt. Dat is vreemd. Vandaag moeten we gaan werken want morgen is het pas kerstavond. Koen staat nooit op voor de wekker gaat. Ik open mijn ogen en zie Koen binnenkomen met een dienblad in zijn handen. "Goeiemorgen, lieve schat", zegt hij. Ik wrijf in mijn ogen en rek me uit. "Goeiemorgen, liefje", geeuw ik dan. "Wat is dat? Het is toch pas morgen?", vraag ik verward als hij naast me komt zitten. "Ja, maar door omstandigheden lukt ontbijt op bed morgen niet", reageert hij. "Door omstandigheden", herhaal ik fronsend. "Waarom doe je zo geheimzinnig?", wil ik weten. "Omdat alles nog een verrassing is", is zijn antwoord. Ik zucht. "Je weet dat ik altijd alles wil weten", zeg ik. "En jij weet dat ik koppig ben dus hier is het ontbijt. Eten en zwijgen", reageert hij en komt weer naast me liggen. Ik moet toegeven dat ik onder de indruk ben van zijn ontbijtje. Hij heeft echt zijn best gedaan. "Vandaag moeten we ook niet gaan werken", zegt Koen na een tijdje. "Waarom niet?", vraag ik verrast. Hij haalt zijn schouders op. "Wat heb je toch allemaal gepland?", vraag ik. Maar opeens gaat de deur open en komen Emma en Lucas binnen. Ze komen mee op het bed zitten en eten mee van wat er nog over is. "Waarom eten we hier?", vraagt Emma na een tijdje. "Omdat het morgen vier jaar geleden is dat mama en papa een koppel werden", antwoordt Koen. Ze knikt. Als alles op is blijven we nog een beetje in bed hangen met z'n vieren. Meer moet ik eigenlijk niet hebben voor onze vier jaar. Gewoon gezellig ravotten met elkaar is een van de leukste dingen die er is. Maar Koen heeft nog meer in petto. Net na de middag vertrekken we thuis, geen idee naar waar. We gaan de kindjes afzetten bij mijn moeder en rijden dan door. Onderweg probeer ik uit te vogelen waar we heen gaan, maar Koen lost niks. Uiteindelijk komen we aan bij de schaatsbaan. "Wat komen we hier doen?", vraag ik. "Zwemmen", zegt Koen sarcastisch en stapt uit. "Je kan toch schaatsen?", vraagt hij. "Ik wel maar jij niet", reageer ik. Beledigd kijkt hij me aan. Ik lach. "Ik kan wel schaatsen", beweert hij. "'t Is goed, ik zal je wel opvangen als het nodig is", zeg ik plagerig en loop bij de auto vandaan. Grijnzend komt hij me achterna en neemt mijn hand vast. Binnen ruilen we onze schoenen in voor schaatsen en als we ze aangetrokken hebben, lopen we naar het ijs. Bij mij gaat het eerst wat wankel, maar na een tijdje heb ik de smaak weer te pakken. Bij Koen daarentegen gaat het wat moeizamer. Toen we nog niet samen waren zijn we eens met een deel van het korps komen schaatsen. Ik kan me nog herinneren dat het toen ook niet zo vlotjes ging bij Koen. Het gaat al beter, maar een kunstschaatser zal het nooit worden. Na een kwartier heb ik al buikpijn van het lachen en als hij ook nog eens valt wordt het nog erger. "Lach mij niet uit en help mij", zucht hij en krabbelt recht. Ik besluit maar van hem proberen te leren schaatsen. Dat lijkt me na een tijdje toch te lukken en hij wint zelfs van me als we een wedstrijdje doen. "Ik ben trots op je", zeg ik en duw hem tegen de kant om hem een kus te geven. "Je hebt me toch niet laten winnen he?", vraagt hij. "Tuurlijk niet", reageer ik voor ik hem nog een keer kus. "Ga je echt niet zeggen wat we nog gaan doen?", vraag ik na de kus. "Nee, ik ga echt niks zeggen", antwoordt hij en kust me nog een keer. "Ik kan je wel al zeggen dat we niet thuis gaan zijn voor morgen", zegt hij. "Liefje, dan had ik toch moeten inpakken!", reageer ik en laat hem los. "Rustig, ik heb gisterenavond alles ingepakt en de spullen van de kindjes zijn al bij jouw mama", stelt hij me gerust en trekt me terug dichterbij. "Mag ik nog een kusje?", vraagt hij. Ik lach en druk mijn lippen weer op de zijne.

Na het schaatsen zijn we weer de auto ingestapt, voor een iets langere rit deze keer. Al snel kom ik erachter dat we onderweg zijn naar de kust. Een goede vriendin van mijn moeder heeft daar een appartement waar mama soms naartoe gaat, dus de puzzelstukjes vallen nu op zijn plaats. Wat heb ik ook een geluk met Koen. De rit duurt iets langer dan gepland, want we staan redelijk lang in de file. Ik vind het niet zo erg, maar Koen raakt nerveus. "Liefje, doe is rustig", zeg ik en leg mijn hand op zijn been als hij er weer mee begint op en neer te wippen. "We moeten gewoon op tijd daar zijn", reageert hij. "Voor wat?", probeer ik. Met een grijns kijkt hij me aan voor we weer een klein stukje verder kunnen rijden. Op mijn vraag geeft hij geen antwoord. Als we weer stilstaan neemt hij mijn hand vast. "Ik wil gewoon dat alles perfect is", zegt hij lief terwijl onze handen in elkaar haken. "Zo lang jij er bent is het voor mij altijd perfect", reageer ik. Ik draai zijn hoofd naar me toe en druk mijn lippen op de zijne. Waarschijnlijk is de man naast ons in zijn auto ons aan het aanstaren, maar daar trek ik me niks van aan. Na een lange kus kijk ik in zijn ogen. Ik zie ze fonkelen waarop ik glimlach. Hij glimlacht terug en kust me nog een keer lang en zacht.

Na de file gaat het gelukkig sneller en een tijdje later komen we aan in De Panne. "Gaan we naar Plopsaland ofzo?", vraag ik. "Bijna juist", reageert Koen. Ik frons mijn wenkbrauwen. Maar als we op onze bestemming aankomen, begin ik te lachen. "Gaan we serieus naar Plopsaqua?"
"Ja, het klein kind uithangen", reageert Koen. "Let's go!", zeg ik enthousiast en stap uit. Koen pakt onze zwemzak uit de auto en hand in hand wandelen we naar binnen.

Koen

Ik had niet verwacht dat het zo leuk zou worden in Plopsaqua. Ik ben ook blij dat alles zo goed verlopen is. Nu nog een deel van mijn plan en deze dag is helemaal geslaagd. Na het zwemmen stappen we weer de auto in. Deze keer is het niet zo ver rijden, tot aan het appartement dat ik via de moeder van Tineke weten te regelen heb. We nemen de lift tot op de eerste verdieping en daar open ik de deur. Ik glimlach als ik zie dat alles klaar ligt en Tinekes ogen worden groot als ze alle rozenblaadjes en kaarsjes ziet. "Wat is dat?", vraagt ze. "Ga maar verder", reageer ik. Ze stapt verder naar binnen en volgt de rozenblaadjes. In de leefruimte met de woonkamer en keuken is het super gezellig. Er staan overal kaarsjes en liggen nog meer rozenblaadjes. Na het etentje dat ik zo meteen gepland heb, kunnen we hier nog gezellig een filmpje kijken. Zonder iets te zeggen vliegt Tineke me om de hals. Ik trek haar dicht tegen me aan. "Dank je voor vandaag", hoor ik haar lichtjes geëmotioneerd zeggen. "Dat is heel graag gedaan, schat", reageer ik. "Maar nu moeten we ons gaan klaarmaken", zeg ik als ze me loslaat. "Is het nog niet gedaan?", vraagt ze verwonderd. "Dat is het laatste. Morgen kan je uitrusten van vandaag", antwoord ik. "Dus morgen heb je niks meer gepland?", vraagt ze. "Nee", reageer ik. "Dan kunnen we eindelijk nog is uitslapen!", zegt ze opgelucht. Ik lach. "Ik vermoed dat we niet zo veel tijd hebben dus om tijd en water te besparen stel ik voor dat we eventjes samen de douche inkruipen", zegt ze en wandelt langzaam weer naar de gang. "Jij hebt toch langer nodig ná het douchen", reageer ik. "Ik denk dat jij meer tijd nodig hebt, hoor", kaatst ze terug. Daar heb ik even niet van terug. "Dus niet samen douchen dan?", vraagt ze. "Dat heb ik nooit gezegd", antwoord ik vlug en trek haar mee naar de badkamer.

Dit is het VOORlaatste deel van dit verhaal! Ik heb besloten om het bij 30 hoofdstukken te eindigen want ik heb totaal geen inspiratie meer. Ik kan wel al zeggen dat ik ga beginnen met een nieuw verhaal ;).