All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 25

Tineke

Ik kijk naast me en zie Koen zwaar ademhalen. Dit is niet goed. Ik wist dat hij er nog niet klaar voor was. Gelukkig komen Eric en Brigitte ons langs achter te hulp, waardoor een van de overvallers afgeleid raakt van ons en zich op hen richt. De andere staat nog steeds naar Koen gericht. Hij laadt zijn wapen en brengt zijn vinger naar de trekker. Ik kijk vluchtig naar Eric en Brigitte die de ene overvaller overmeesterd hebben, en daarna naar Koen. Hij staat nog steeds waar hij stond met wijd opengesperde ogen van angst. Ik zie hem trillen. Ik kijk weer naar de overvaller, die echt van plan lijkt te schieten, en haal mijn eigen trekker over, net op het moment dat hij hetzelfde doet. Mijn kogel vliegt rakelings langs zijn schouder. Mis. Zijn kogel raakt het dak van onze auto omdat Eric hem probeert te overmeesteren. Ik steek mijn wapen weer in mijn gordel terwijl Eric het afhandelt en stap rustig naar Koen, die nog geen centimeter bewogen heeft. "Koen", zeg ik rustig. Hij doet zijn mond open, maar er komt niks uit. "Liefje...", zeg ik iets zachter. "Koen, laat dat wapen zakken." Hij doet niks. "Koen", zeg ik nog een keer. Ik probeer hem aan te kijken maag hij staart nog steeds voor zich uit. "Koen, kijk naar mij. Het is voorbij, ze zijn weg", zeg ik. Ik leg mijn hand op zijn armen, waardoor hij ze laat zakken. Eric en Brigitte zijn ondertussen vertrokken. "Liefje, kijk is naar mij", zeg ik zacht. Dit keer heeft hij me wel gehoord. Hij maakt zijn blik los van de plek waar de overvaller stond, kijkt eerst naar de grond en laat dan zijn wapen uit zijn handen vallen. Hij begint sneller te ademen en harder te trillen. Ik ga voor hem staan. En leg mijn handen op zijn wangen. "Liefje, adem rustig in en uit. Ze zijn weg, het is voorbij", spreek ik hem toe, maar hij lijkt me niet te horen. "Schattie, kijk is naar mij", fluister ik en hef zijn hoofd wat op zodat hij me aankijkt. "Alleen ik ben hier. Adem rustig in en uit." Hij doet wat ik zeg. Zo wordt hij wat rustiger maar stopt niet met trillen. "Hey", fluister ik en wrijf met mijn duim over zijn wang. Maar plots slaagt hij zijn armen om me heen en laat hij zijn hoofd op mijn schouder vallen. Ik breng mijn armen rond hem heen en voel hoe hard hij trilt. "Shht, liefje. Rustig. Het is voorbij, ze zijn weg", fluister ik in zijn oor. Hij klampt zich aan me vast alsof zijn leven ervan afhangt. Het duurt nog eventjes voor hij weer rustig wordt en me los kan laten. "Je bent er nog niet klaar voor, he", zeg ik. Hij schudt zijn hoofd. "Nee", zegt hij. "Stap maar in. Ik rij. Ik zal op kantoor met de chef gaan praten", zeg ik. Ik had protest verwacht maar het enige wat hij doet is knikken. We stappen in en vertrekken weer naar kantoor.

Op kantoor blijkt mijn babbel met de commissaris niet nodig te zijn. "Koen, is alles oké? Eric en Brigitte hebben verteld wat er gebeurd is", zegt hij. Er is niemand op kantoor, dus staan we gewoon in de bureauruimte. "Chef, ik denk dat het beter is dat Koen nog niet terugkomt", zeg ik. "En ik wil niet dat hij alleen is want dat is ook niet optimaal dus wij zullen zeker nog tot na nieuwjaar thuis zijn", vervolg ik. "Tineke..." "Het is ofwel dat ofwel nog een paar herhalingen van wat er vandaag gebeurd is", zeg ik. "Kom een beetje tot rust en kom seffens eens naar mijn kantoor", zegt de chef zonder te reageren. Ik zucht. Hij loopt terug naar zijn kantoor en Koen en ik lopen naar onze bureau. "Schat, tot nieuwjaar is toch niet nodig", zegt Koen. "Hij moet de gevolgen maar accepteren voor wat hij gedaan heeft", zeg ik. "Ik ga wel even. Ga jij maar even zitten", vervolg ik bezorgd. Alweer geen protest. Ik loop naar het kantoor van de chef. "Ga maar zitten", zegt de commissaris. "Ik snap dat je bezorgt bent om Koen, maar je moet ook begrijpen dat ik mijn mannen nodig heb", zegt de chef. "Ja, chef, maar zo heb je niet veel aan jouw mannen he", ga ik ertegen in. "Hij moet ooit terug beginnen, dat weet ik ook, maar nu is dat duidelijk nog niet het goede moment", vertel ik. "Hij is nog niet in staat om een wapen vast te houden en ermee geconfronteerd te worden", ga ik verder. "Dat begrijp ik, maar we moeten een oplossing vinden", zegt hij. Ik zucht. "Roep Koen er is bij." Ik sta recht en open de deur om Koen te roepen. We nemen weer plaats op de stoelen. "Ik begrijp de situatie volledig. Het is inderdaad niet aangewezen dat jij, Koen, weer normaal aan het werk gaat", zegt de chef. Eindelijk snapt hij het. "Dus wat denken jullie van part time? We hebben een speciaal interventie team voor de lastige zaken, dus ik zal ervoor zorgen dat zoiets als dit niet meer voorkomt", stelt hij voor. Ik kijk naar Koen. Hij knikt. "Ja, dat zou perfect zijn", zegt Koen. Ik knik ook.

"Mamaaaa!", roept Lucas als hij Koen en mij binnen ziet komen. De chef heeft ons vroeger naar huis gestuurd dus zijn we nog eerst lang thuis gereden om ons om te kleden. Haastig klimt hij uit de zetel en komt naar me toe gerend. Ik lach en vang hem op om hem een dikke knuffel te geven. Emma volgt bijna even enthousiast als haar broertje. "Was het toch leuk bij oma?", vraag ik aan mijn zoon. Hij knikt. "Wat hebben jullie gedaan?", vraagt Koen. "Speeltuin", zegt Lucas. "En we hebben pannenkoeken gemaakt", vult Emma aan. "Echt waar?", vraag ik. Ze knikken allebei. "Nu ben ik jaloers", zegt Koen terwijl we naar de zetel lopen. We begroeten mijn moeder nu ook en zetten ons neer. "En hoe is de eerste dag bevallen?", vraagt mama. Ik kijk naar Koen en zie hem aan zijn vingers prutsen. "Niet zo geweldig. We hebben met de chef part time afgesproken", antwoord ik. Mama heeft door dat ze beter niet verder kan vragen. Dan komt opeens Eden binnen. Lucas zwaait enthousiast. Ik vind het geweldig dat de kindjes zo gek op haar zijn. Emma klimt van Koen zijn schoot af en loopt naar haar toe. Ze begint mijn zusje enthousiast te vertellen over wat ze vandaag gedaan heeft. Eden luistert aandachtig naar haar en komt met haar in de zetel zitten. Na een tijdje komt het onderwerp Kerstmis aan bod. "Wat gaan we eigenlijk doen voor kerstmis?", vraagt Eden. "Hetzelfde als anders zeker", antwoord ik. "Met het eten van mama en jij want anders kom ik niet", zegt Eden. "En ik ook niet", valt Koen haar bij. Het enige waarin die twee het met elkaar kunnen vinden. "Dat wordt geregeld", belooft mama. Koen en Eden geven elkaar een high-five. "Hebben jullie anders zin om te blijven eten?", vraagt mama. "Ja!", roept Emma meteen. Nu kunnen we er moeilijk onderuit en om eerlijk te zijn had ik niet veel zin om te koken. "Mama", zegt Lucas. "Ja, jongen?" "Winnie de Poeh", zegt hij met een lachje. "Winnie de Poeh? Vraag het is aan oma", reageer ik, maar zij zegt natuurlijk ja, dus de kindjes worden enthousiast.