All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 24

Tineke

Twee dagen later gaat de wekker. Die heb ik lang niet gehoord. Koen naast me doet het geluid stoppen. Ik zucht en draai me om naar Koen. Ik kruip tegen hem aan en laat mijn hoofd op zijn blote borstkas rusten. "Klaar voor?", vraagt hij. "Hm", is mijn reactie met mijn ogen nog dicht. Ergens kijk ik er naar uit om terug te gaan werken, maar ik zit vooral met Lucas in mijn hoofd. Na zo lang met ons thuis geweest te zijn, zou Lucas er wel eens iets op tegen kunnen hebben dat Koen en ik hem weer bij mama gaan droppen. Emma moet natuurlijk nog steeds naar school. Ik begraaf mijn gezicht in Koens borstkas en trekt het deken hoger. "Ik ga naar de badkamer. Als je nog niet opgestaan bent als ik klaar ben stuur ik de kindjes om je wakker te komen maken", zegt Koen en wurmt zich onder me uit. Ik zucht en kijk hem door één oog moe aan. Ik had gisteren ook vroeger moeten gaan slapen. Ik zucht nog een keer en krabbel ook recht. Koen en ik maken ons klaar in de badkamer. Het is vreemd om mijn uniform weer aan te trekken, maar het voelt ook goed. Ik ben net zoals Koen politieagent in hart en nieren en nu kijk ik er pas echt naar uit om terug te gaan naar kantoor en de collega's te zien. Als de kindjes ook wakker en klaargemaakt zijn gaan we beneden ontbijten. "Waarom hebben jullie dat aan?", vraagt Emma. "Omdat mama en papa terug moeten gaan werken", antwoordt Koen. Ze fronst haar wenkbrauwen. "Dus broer gaat terug naar oma en nadat jij op school geweest bent ga je ook naar broer en oma tot mama en papa terug zijn, zoals vroeger", leg ik uit. Ze knikt en eet verder, maar echt enthousiast lijkt ze niet. We eten verder en als we klaar zijn, vertrekken we. We zetten eerst Emma af op school en rijden daarna door naar mijn moeder. "Ga je goed spelen bij oma en heel flink zijn?", vraag ik hem als we weer moeten vertrekken. Hij schudt zijn hoofd. "Ga je niet spelen?", vraag ik. "Bij mama blijven", zegt hij jammerend. Ik kijk omhoog naar Koen. "Maar mama en papa moeten gaan werken, schatje. We komen strakjes terug en zus komt straks ook", probeer ik hem te overtuigen, maar hij schudt weer zijn hoofdje. Hij komt dichter naar me toe voor een knuffel dus neem ik hem even in mijn armen. Dit is een van de moeilijkste dingen aan moeder zijn. "Lucas", zegt mama. Hij kijkt haar aan. "Gaan we straks naar de speeltuin?", vraagt ze. "Met mama", zegt hij. Er is nog heel wat overtuigingskracht voor dat Lucas bij zijn oma wil blijven, maar uiteindelijk kunnen Koen en ik vertrekken. "Waarom blijft dat zo moeilijk", zucht ik buiten. "Dat zal wel beteren met de jaren", stelt Koen me gerust. We stappen weer in. "En wat wil je dan ook met zo'n lieve mama", knipoogt hij. Ik glimlach en voel me blozen.

"Koen en Tineke!", roept Femke enthousiast uit als we binnen komen gewandeld. Meteen kijkt iedereen naar ons. "Komen jullie terug?", vraagt Robin. "Ja, dat zie je toch", zegt Femke. Iedereen komt ons begroeten en uiteindelijk komt de chef er ook bij staan. Hij wilt dat iedereen even verzameld voor een briefing, maar geen gewone briefing. "Mannekes, ik ben enorm, enorm fier op jullie, en in het bijzonder op Eric, Floor en Koen. Dankzij hen hebben we de bende helemaal kunnen ontmaskeren. Ik begrijp ook dat het voor niemand makkelijk was, die afgelopen maanden, en daarom zou ik graag dit hoofdstuk willen afsluiten. Eric is weer helemaal in orde en weer terug op kantoor, Koen is terug en Floor is ook weer bijna klaar om terug te komen", vertelt hij. "Jullie hebben bewezen hoe een sterk team jullie zijn, en hoe sterk jullie zelf zijn, en ik ben - nogmaals - zo enorm fier op jullie", beëindigd hij zijn speech. Sommigen glimlachen, behalve ik, Tom en Brigitte. Ik ben niet van plan zo maar te vergeten dat alle miserie waar Koen en ik ingezeten hebben zijn schuld was. Tom is het kennelijk ook niet van plan, en Brigitte zit er ook mee. "En dan nu zou ik nog even Koen en Tineke willen welkom heten en nu aan het werk", zegt hij. Zo gezegd, zo gedaan.

"Alfa 110 voor dispatch", komt er opeens uit de radio. Wauw, dat is ook lang geleden. "Alfa 110 luistert, over", reageer ik. "Begeef jullie naar de ingang van het park. Stafke heeft gebeld in verband met sluikstorten", luidt het. Ik grinnik. "Dat heb ik nog het meest gemist", zegt Koen. "Dispatch voor Alfa 110, wij begeven ons naar het park, over." Ik leg de radio weer weg. "Ja, inderdaad", ben ik het met Koen eens. Na een tijdje komen we bij het park aan. Stafke is verbaasd maar vooral blij als hij ziet dat wij het zijn, maar neemt ons dan mee het park in.

Koen

Zoals altijd is Stafkes uitleg redelijk vaag, dus wandelen Tineke en ik maar gewoon met hem mee, tot aan de vijver. Ik blijft verbaasd staan en Tineke fronst haar wenkbrauwen. De vijver is vannacht dichtgevroren met een dun laagje ijs en op dat ijs, staat een tent. "Is dat nu...", begint Tineke. "Zo neig heeft het toch niet gevroren deze nacht dat je erop kan kamperen?", merk ik op. "Nee, die tent zal op het gras gestaan hebben en op het ijs gevlogen zijn, he", grinnikt Tineke. "Ah ja..." "Ik vond dat toch curieus en ik ben dat gaan navragen op de gemeente, en hier in het park mag er niet gekampeerd worden", vertelt Stafke. Hij weet het weer allemaal. Typisch. "Hij heeft wel gelijk he", zegt Tineke tegen mij. "Ja, maar wat wil je doen?", vraag ik. "De eigenaar vinden", reageert ze. We bedanken Stafke om ons te bellen en zeggen dat hij mag vertrekken. Als hij weg is gaan Tineke en ik dichter bij de waterkant staan. "Bon", zegt Tineke. "Het mysterie van de tent", zeg ik. Ze grinnikt. "En nu?", vraag ik. "Zo ver staat hij niet", zegt ze schouderophalend. "Ik ga dat ijs niet op he", zeg ik vlug. "Nee, maar als we hier een lange tak zoeken kan je hem zo wel naar hier schuiven", legt ze uit. Ik kan niks beters bedenken, en wie weet staat er ergens een naam op, dus voeren we haar plan uit. Uiteindelijk trek ik de tent op het gras. Het is er zo een die je heel makkelijk kan opzetten zonder met stokken te vechten enzo, maar er staat geen naam in. Dit gaat nog lastig worden.

We hebben na wat rondvraag in het park de tent maar meegenomen naar het bureau. Tineke is erop gebrand de eigenaar van de tent te vinden om hem of haar te vertellen dat je niet zomaar kan kamperen in het park en dat de tent achterlaten sluikstorten is. "Wat is dat?", vraagt Aziz als we binnenkomen. "Een piano, zie je dat niet, Aziz?", reageert Femke sarcastisch. "Het mysterie van de tent", zeg ik en Tineke legt uit hoe we eraan gekomen zijn. "En hoe willen jullie de eigenaar vinden?", vraagt Femke. "Een foto nemen en op Facebook zetten", antwoordt Tineke. We gaan aan onze bureau zitten en Tineke neemt een foto van de tent. Maar ze kan nog niet gaan zitten of het belletje van het onthaal gaat. Ze loopt erheen en komt even later terug met een man met een grote rugzak. Ik denk dat we de eigenaar van onze tent gevonden hebben.

Na de middag krijgen Tineke en ik een oproep over een gewapende overval op een juwelier. Hier heb ik op gewacht. De oude vertrouwde adrenaline giert door mijn lichaam als Tineke en ik ons zo snel mogelijk ter plaatse begeven. De overvallers blijken net te willen vluchten uit de juwelier met een auto, dus rijd ik er snel achteraan. Tineke roept versterking op en geeft de nummerplaat van de vluchtwagen door. Even later zie ik een kans om de wagen klem te rijden. Tineke en ik stappen uit met getrokken wapens, maar de overvallers doen net hetzelfde. De kerel voor me richt zijn wapen recht op mij en plots sta ik aan de grond genageld. Vanaf dan lijkt alles vertraagd te gebeuren. Ik zie weer beelden voor mijn netvlies verschijnen, beelden die ik hoopte nooit meer te hoeven zien. Mijn ademhaling versnelt, ik raak in paniek maar ik kan me niet meer bewegen. Ik hoor de overvaller roepen, maar geen idee wat hij echt zegt. Ik zie hem zijn wapen laden - terwijl ik nog sirenes hoor in de verte -, en ik zou kunnen schieten of wegduiken, maar ik krijg mijn voeten niet los van de grond terwijl de beelden voor mijn ogen blijven dansen en ik niet meer na kan denken.