100 dni • vmin au

3 kwietnia, sobota

nie wiem czy jesteście na to gotowi

•••

Namjoon opadł na poduszki, ocierając spocone czoło. Minie przynajmniej pół godziny, zanim dojdzie do siebie. Obok niego Jin oddychał ciężko, z zamkniętymi oczami i błogim wyrazem twarzy. Namjoon przygarnął go do siebie ramieniem i pocałował w czubek głowy.

Po podłodze walały się ubrania, które chwilę wcześniej gorączkowo z siebie ściągali. Namjoon miał na sobie tylko wisiorek na rzemyku, bo Jin lubił się nim bawić, kiedy po wszystkim leżeli przytuleni.

Jin pocałował obojczyk Namjoona i podniósł się z łóżka. Jego nagie, blade plecy sprawiały, że Namjoon miał ochotę pociągnąć go z powrotem i zacząć wszystko od początku, ale był na to zbyt zmęczony.

- Nie gap się - zachichotał Jin. Namjoon przewrócił oczami, uśmiechając się pod nosem.

Nie miał pojęcia, jakim cudem coś tak pięknego i wyjątkowego może być jednocześnie tak złe i niewłaściwe.

- Co robisz? - spytał, obserwując Jina piszącego na telefonie.

- Piszę do mamy.

- Wie, że tu jesteś?

Jin spojrzał na niego jak na skończonego idiotę. Namjoonu uwielbiał, kiedy to robił.

- No jasne. "Hej mamo, idę przez cały weekend kochać się z moim nauczycielem."

- Ej, to nie jedyne, co razem robimy.

Jin protekcjonalnie uniósł brwi. No tak. To jedyne, czego nie powinni razem robić.

- Wracaj - marudził, rozkładając ręce. Jin roześmiał się cicho, rzucił telefon na łóżko i pozwolił zamknąć się w szczelnym uścisku. 

- Jak ci idzie wypracowanie? - spytał nagle. 

- Myślałem, że tylko w szkole jesteś moim nauczycielem. 

- Naprawdę? A mi się wydawało, że nauczyłem cię wielu ciekawych rzeczy. 

Jin wymamrotał coś niezrozumiałego, jednocześnie zakrywając Namjoonowi usta dłonią. 

- Chcesz iść do kina?

- Do kina? Na zewnątrz?

- Kina zazwyczaj znajdują się na zewnątrz, Jin.

- Czyli każdy może nas zobaczyć. 

Namjoon codziennie musiał budzić się ze świadomością, że nie jest w stanie zrobić jedynej rzeczy, o której marzył: uszczęśliwić Jina. 

- Pójdziemy do takiego, gdzie na pewno nie spotkamy nikogo ze szkoły - powiedział. 

- Skąd ta pewność?

- Zaufaj mi. 

Jin nie miał wyboru. Gdyby nie bezgraniczne zaufanie, jakim darzyli siebie nawzajem, ich relacja nie przetrwałaby nawet jednego dnia. 

*** 

Jungkook nie musiał niczego inicjować. Lisa zrobiła to za niego. 

Lisa: nudzi mi się 

Jungkook: mi też

Jungkook: co za zbieg okoliczności 

Lisa: przeznaczenie!!

Jungkook: możemy ponudzić się razem

Pożałował tej wiadomości dokładnie w momencie, kiedy nie mógł już jej cofnąć.