My biggest fear is sleeping

Κεφάλαιο 19

Ακούγετε ένα γρίλισμα και ευθείας όλων η προσοχή έχει στραφεί προς την κατεύθυνσει που προήρθε ο ήχος.

Ο πατέρας του Άλεξ.

«Βαρέθηκα να τσακώνεστε συνέχεια! Ίθαν έπρεπε να ντρέπεσε που δεν σεβάστηκες τον αδερφό σου! Και που ακόμη και μετά από τόσα χρόνια συνεχίζεις να πετάς μπούρδες!» Φωνάζει ο κύριος μπαμπάς τους και έχω απλά ανατριχιάσει απο φόβο. Έχω πλέον τραβηχτεί στην γωνία της καρέκλας και τρέμω.

Κλείνει τα μάτια και με το που τα ανοίξει το κόκκινο τους χρώμα έχει πλέον φύγει και συνεχίζει να μιλάει σε πιο ήπιες εντάσεις αυτή την φορά. «Όσο για σένα Αλέξανδρε θα τα πούμε μετά!» Τον κοιτάει με νόημα και ο Άλεξ νεύει θετικά καθώς αποτραβιέτε από αυτό το τέρας.

Βγένει έξω από το σπίτι βαρόντας την πόρτα δυνατά.

Νιώθω λίγο άβολα τώρα αλλά συνάμα και θυμωμένη που δεν μου το είπε.

«Να ζήσετε» λέει με μιδίαμα ο βλάκας πιο κει. Με κοιτάει με αυτό το ύφος που σου υπόσχετε πολλά. Και σίγουρα όχι καλά. Αλλα ας μην τα σκέφτομαι τώρα αυτά, πρέπει να βρω τον Άλεξ.

Ξεροβήχω αμήχανα, «εμένα με συγχωρείτε.» Συκώνομαια από την καρέκλα μου και κατευθύνομαι με γρήγορο βηματισμό προς την έξοδο του σπιτιού.

Κανονικά θα έπρεπε να είχα θυμώσει μαζί του που δεν μου το είχε πει ακόμη αλλά για κάποιο λόγο απλά δεν ξέρω τι νιώθω. Δεν ξέρω εάν μαρέσει η ιδέα του να τον παντρευτώ. Δεν ξέρω καν εάν θα ήθελα να παντρευτώ.

Κοιτάζω γύρω μου προσπαθώντας να τον εντοπίσω με το βλέμμα μου αλλά δεν τον βλέπω πουθενά, είναι και μεγάλος ο κήπος, δύσκολα θα τον βρω, καλύτερα να τον αφήσω μόνο του γιατί για να είμαι ηλικρινείς θα ήθελα λίγο χρόνο μόνη μου, να σκεφτώ τι είχα μάθει πριν λίγο.

Περπατάω εός την κούνια που υπάρχει στην άκρη της μπροστινής αυλής. Κάθομαι και καθός κάθομαι η κούνια τρίζει και αρχίζει να κουνιέτε με μένα να έχω κουλουριαστεί στην άκρη της και να παρατηρώ την θέα που απλόνετε μπροστά μου.

Τι περίεργος κήπος!

Ελάχιστα χρωματιστά λουλούδια υπάρχουν, τα περισσότερα είναι στις αποχρώσεις του κόκκινου και μαύρου γύρω απο τα πέταλα τους.

Θα μπορούσα να πω ότι εαν εξερέσεις την περίεργη μυρωδιά που υπάρχει, είναι ένας πολύ όμορφος κήπος.

Περνάνε λιγά λεπτά με εμένα να σκέφτομαι υι είχε γίνει μόλις λίγα λεπτά πριν.

Θα δεχόμουν εάν μου το έλεγε;  Θα έλεγα ναι;