Uçağa binip gözlerimi kapattım. Mirayın ailesi ile böyle karşılamayı istemiyordum. Ama kader ışte
○
Havaalında bir taksi çevirip adresi söyledim.
Evin önüne geldiğimde yüreğimin atışını hissedebiliyordum. Hiç bilmediğim bir memlekette hiç bilmediğim insanların arasındaydım.
Evin kapısını çaldım. Muhtemelen Mirayın annesi açmıştı kapıyı
"Buyur yavrum.... bir saniye sen Mirayın arkadaşı değilmisin? "
Kafamı eğip yüzümdeki gülümsemeyi yok etmeye çalışıyordum
" evet teyzecim....miray için geldim ben"
"Buyur geç içeri"
Büyük bir holden sonra Teyze elinle oturma odasına geçmemi istedi
Kanepeye oturduğumda yine tahminimce Mirayın babası girdi içeri.
Yüzündeki öfke beni korkutmuştu.
Ayağa kalkıp elimi uzattım
"Merhaba efendim boran ben"
Elimi sıkmadan oturdu
"Ben miray için geldim."
"Pardon da neden.... zaten senin yüzden kızım buralara kadar geldi"
Senin yüzünden
Bu cümle kafamda çınlarken zar zor konuşmaya başladım
"Efendim.... sizinle böyle bir tanışma kesinlikle istemezdim ama"
"Senin konuşmaya hakkın var mı"
"Neden bahsediyorsunuz"
"Akşam yemeğinizden ve samimi pozlarınızdan"
Elimi alınma götürdüm. Derin bir nefes aldım. Ve miraya bile itiraf edemegim şeyi babasına söyleyecektim
"Mustafa bey.... ben kızınızı seviyorum"
Mustafa bir hışımla kalktı ve derin derin soludu. Boran gelecek her hamleye razıydı.
Boranda ayağa kalktı mustafa eliyle Boranı oturttu
"Miray biliyor mu? "
"Bilmiyor... ama lütfen söylemeyin"
"Kızımın duygularıyla oynamayacaksın değil mi"
"Izniniz olursa söyleyeceğim "
"Istanbul olayı? Mirayı tekrar gönderemem"
"Ama neden? "
"Gönderemem diyorsam gönderemem"
"Efendim bakın.... mirayın da beni sevdiğini hissediyorum. Hem miray böyle yapamaz burada yapamaz"
"Sen nereden biliyorsun da burada yapamaz diyorsun"
"Mustafa bey... bakın kendinizi kandırmayın miray gerçekten burada yapamaz"
