As Long As You Love Me

Chapter 18

I was walking towards our company building when I saw a familiar face in front of it. She’s smiling while waving at me.

What is she doing here?

Ipinagpatuloy ko ang paglakad at handa na sana syang lampasan nang ikinawit nya ang braso nya sa braso ko.

“Hey don’t you miss me?” tiningnan ko lang sya bago alisin ang pagkakahawak nya sa braso ko.

Ipinagpatuloy ko ulit ang paglalakad at naramdaman ko naman ang pagsunod nya.

“Hey what’s wrong Zack? Hindi mo ba ‘ko na-miss? I bet you missed me” she said as she wink at me.

Hindi ko na lang sya pinansin at nagtuloy-tuloy na lang ako sa elevator. Kung pwede ko lang na ipagbawal ang pagpasok nya dito sa kumpanya ay gagawin ko but I can’t because she’s the only daughter of one of the major shareholder of our company.

Paglabas ko ng elevator ay nakasalubong ko si Mr. Silvera, Margaux’s dad.

“Hey you already see her?” I nod “I just wish hindi ka nya guluhin palagi for you to be able to work”

“Sayang nga lang at nagpakasal ka na I want you to be my son-in-law” biro nya. Tipid lang akong ngumiti sa kanya.

Noon pa man ay hindi na ako sanay na makipag-usap sa kanya or kahit sa lahat ng mga shareholders ng kumpanyang ito.

“Dad!” napalingon kami nang marinig namin ang pagtawag ni Margaux. Agad nyang ikinawit ang kamay nya sa braso ko “Kainis ka! Why did you leave me there?” she pout.

“Margaux stop that! Baka hindi makapagtrabaho si Zack dahil dyan sa ginagawa mo”

“But Dad! I missed him so much!”

“Margaux Sabina Silavera!” Mr. Silvera said with full authority. Unti-unti namang bumitaw sa’kin si Margaux.

“I have to go sir if you’ll excuse me I have a lot things to do” he smiled then nod.

“Go on” muli akong ngumiti ng tipid bago umalis.

Pinglalaruan ko lang sa kamay ko ang ballpen na hawak ko. Hindi ko maiwasang isipin muli ang nangyari. It’s almost 1 week since then and still Lauren and I did not talk about it. Wala pa din kaming matinong pag-uusap dahil hindi pa din ako umuuwi sa bahay namin.

“Hey dude. You’re spacing out again” I let out a heavy sigh “Until when you’re going to be like that? Dude it’s time for you both to talk about it” binitawan ko ang ballpen na hawak ko at kinuha ang helmet ko.

Lumabas ako at tiningnan ang site. Kung may mali ba o kung ano pa man.

“Zack c’mon don’t be so hardheaded” patuloy sya sa pagsunod sa’kin habang sinasabi na kailangan ko daw makipag-uasp kay Lauren.

“I’m not”

“Oh really? So what are you now? You need to fix this Zack! It’s been 1 week so I think it’s time for you to talk to her” hinarap ko sya.

We’re in the middle of commotion when someone calls my name. Kumunot ang noo ko nang makita ko sya.

“Hey Zack” sambit nya “C-Can we talk now?” I avoided her gaze.

“Not now Lauren I have tons of work” nilampasan ko sya pero hinawakan sya ang braso ko kaya naman napatigil ako. Napansin nya yatang nakatinigin ako sa kamay nyang nakahawak sa braso ko kaya naman unnti-unti nyang tingnggal ‘yun.

“Just give me 10 minutes of your time” I can see how desperate she was right now “Or just 5 minutes. Please Zack talk to me” she beg.

I was about to answer her when someone call my name. Ano bang kailangan sa’kin ng mga tao ngayon? Why do they keep calling my name?

She’s smiling as she walks towards me. I froze when she kissed me on my lips in front of Lauren.

“Let’s go for lunch I bring foods for us” sambit nya at bahagya pang itinaas ang paper bag na dala-dala nya “Let’s go?”

“Sa ibang araw na lang Lauren” sambit ko bago sya talikuran.

Hindi ko gustong gawin ‘to. I don’t want to use people but I didn’t know another way to escape from this situation. I’m not yet ready at hindi ko alam kung kailan ako magiging handa. Sa ngayon ganito muna. Tatakas ako hangga’t kaya ko.

“Here” I came back to reality when Margaux put down the food in front of me “This is your favorite right? I cooked that for you”

“Hindi ako gutom” tumayo ako at akmang maglalakad palabas nang pigilan nya ako.

“But I made this all for you. Pinaghirapan ko ‘to Zack” inalis ko ang pagkakahawak nya sa’kin.

“I’m sorry but I’m not hungry”

Kinuha ko ang susi ng kotse ko at saka umalis. I don’t know where to go all I know is I want to forget all of this. I want to escape form this even just for a day.

‘Ni hindi ko alam kung paano pa ako nabubuhay sa mga oras na ito. Parang gumigising na lang ako sa araw-araw para mag-trabaho at huminga bukod dun ay wala na. ‘Ni hindi ko alam kung ano bang dahilan kung bakit nandito ako ngayon sa mundo ito. I felt so lifeless.

-----