Five

135 9 1
                                    

  Mingyu menampar bahu Taehyung sekuat mungkin. "Terima kasih kepada Mingyu, saya dapat sertai kelab bola keranjang. Kalau Mingyu takde, memang tak dapatlah saya join kelab tu" kata Sowon. "Anything for you my new friend. Saya memang suka bantu orang" kata Mingyu sambil menguntumkan senyuman manis kepada Sowon. Sujeong memandang Mingyu dengan riak wajah yang aneh. Taehyung pula memandang Sujeong yang memandang Mingyu yang memandang Sowon. Petang hari yang sama, Taehyung dan Sujeong kembali ke sekolah kerana mereka tidak puas bermain badminton pagi tadi tetapi kali ini mereka bermain di padang sekolah. Namun Sujeong tidak dapat fokus bermain. Jasadnya sahaja di situ tetapi fikirannya melayang. Taehyung segera menamatkan permainan. Sujeong pergi ke tepi padang dan terus duduk. Taehyung duduk di sebelahnya dan bertanya "Awak okay Sujeong? Kenapa awak nampak macam tak bersemangat je"

  "Saya okay. Saya cuma penat sikit" bohong Sujeong. "Penat sebab terfikirkan tentang Mingyu dan Sowon?" "A-A-Apa maksud awak Taehyung?" "Sujeong, saya kenal sejak Tingkatan 1 dan saya dah masak sangat dengan perangai awak. Saya tahu segala-galanya tentang awak. Awak sebenarnya suka Mingyu, kan? Sebab itulah awak cemburu bila Mingyu senyum kat Sowon pagi tadi. Am I right?" Sujeong terkejut. Sujeong tidak tahu pula yang Taehyung tahu tentang perasaannya terhadap Mingyu. "Sujeong, kalau awak mahu menangi hati Mingyu, saya boleh bantu awak. Saya dah masak dengan sangat perangai Mingyu. Dah 11 tahun kami jadi kawan baik kot" "Takpelah. Terima kasih" Sujeong bingkas bangun dan terus beredar. "Sujeong tunggu! Awak nak ke mana?!" jerit Taehyung. Sujeong mempedulikan jeritan Taehyung dan terus mendapatkan skuternya. Taehyung pelik dengan perubahan sikap Sujeong. Niatnya hanya mahu membantu Sujeong sahaja.

  Sujeong sebenarnya tidak suka apabila ada orang lain tahu mengenai perasaan sebenarnya terhadap Mingyu, walaupun orang lain itu ialah Taehyung, kawan baiknya sendiri. Kalau boleh, biarlah dia seorang sahaja yang tahu tentang itu. Keesokan paginya, sebaik sahaja Sujeong melangkah masuk ke kelas, Taehyung menyapanya. Namun, Sujeong tidak membalasnya. Malah dia langsung tidak memandang wajah Taehyung. Sujeong juga hanya bersembang dengan Mingyu dan Sowon apabila mereka berdua berbual dengan dia dahulu. Itu pun sekejap-sekejap sahaja. Menjelang waktu rehat pula, Sujeong keluar rehat seorang diri meninggalkan Taehyung, Mingyu, dan Sowon. "Kenapa dengan Sujeong? Lain macam betul perangai dia hari ni" tanya Mingyu. "Biasalah perempuan, sebulan sekali mesti akan jadi macam tu" kata Sowon. Mingyu dan Taehyung mengangguk. Mereka faham benar apa maksud Sowon. "Jadi buat masa ni kita jangan ganggu dia"

  "Mood dia tak berapa baik tu. Kang tak pasal-pasal kita kena marah tanpa sebab" pesan Sowon. Keesokan harinya, Sujeong masih berperangai seperti semalam. Oleh itu, mereka bertiga langsung tidak menganggu Sujeong. Mereka mahu memberikan ruang dan ketenangan kepada Sujeong. Tamat sahaja waktu sekolah, Taehyung menghalang Sujeong daripada meninggalkan kelas A2. Dia mahu cakap sesuatu dengan Sujeong. Apabila semua pelajar sudah keluar dari kelas, Taehyung membuka bicara. "Saya mintak maaf atas kesalahan saya 2 hari yang lalu. Saya mesti dah buat awak rasa tak selesa pasal tu" "Saya maafkan. Tolong tepi sikit. Saya nak balik" kata Sujeong. Dia kelihatan tergesa-gesa. "Saya tahu awak belum maafkan saya dengan ikhlas. Saya takkan benarkan awak pergi selagi awak tak betul-betul maafkan saya" tegas Taehyung sambil berdiri betul-betul di hadapan Sujeong. 

Fake Love [Malay Fanfic]Where stories live. Discover now