Dealing with the Delinquents (Finally Completed)

Chapter 22 - my vacation turns our vacation

Author's Note:

Hi guys!! This will not be too long. I just wanna thank everyone for reading this and at the same time apologize for it took weeks for me to update this one. So sorry for that. Anyway, here's another chapter. Yung medyo magaan naman since nagluluksa pa ako dahil sa kailangan munang umalis ni Nathan. Again, thank you so much guys!!! LOVE YOU^^ sabi ni orangenotebook maglagay daw ako ng author's note,  mahalaga pala yun..hahaha..i thought readers don't usually read this part..haha

                                                                                                                                        - rosen

SKY's POV

"Aren't you going to sleep? Malayo pa tayo?" tanong ni Ace habang nagmamaneho. Alas tres ng madaling araw kami umalis sa bahay papunta sa probinsya nina Papa. It has been a long time since we last visited there. Nagvolunteer si Ace na ihatid kami doon at nang makapagpahinga din daw sya.

"Nope, I'm really excited." Nilingon ko sya at pati na din si Mama na natutulog sa backseat. Wala pa syang tulog mula kahapon marahil ay dahil excited din si Mama.

"Sino nga pala yung lalaking bumisita sayo kagabi? I saw him in my side mirror bago ako tuluyang umalis." I think he's pertaining to Trevor.

"He's Trevor, my classmate. Kinuha nya ang naiwang gamit ni Nathan sa bahay, classmate din." Sandali syang lumingon sa gawi ko bago ulit tinuon ang pansin sa pagmamaneho at tumango tango.

Hindi ko alam na may naiwan palang gamit si Nathan sa bahay noong doon sya natulog tulad na lang ng cellphone nya at wallet. Tumambay pa din si Trevor doon, sayang at di naabutan ni Ace nung bumalik ito para naman magkakilala sila.

"You're really close with them eh." He commented. I just smiled thinking about that. Somehow, I can say, yes we are.

"They're like Shakespearean Sonnet." Napatawa nalang si Ace sa ginawa kong analogy.

"Why so?" Matawa tawa nitong sabi.

"They're hard to understand, but once you already know them you'll be amazed on how interesting and meaningful they are. Their story is intresting, something that will bother you if you take a glimpse of it and didn't finish it." Hanggang ngayon ay natatawa pa din si Ace. This man is surely not interested in literature.

"Sky, makikiabot naman nung card dyan sa may unahan mo." Pakiusap nito habang may hinahanap sa wallet nya nang tumigil kami para magbayad ng toll fee. He still forgetful as ever.

Agad ko din namang nakuha ang pinahahanap nyang card but another thing caught my attention. Nagbayad na sya sa cashier at pinagpatuloy ang pagmamaneho. Should I ask him about this? Am I being paranoid dahil ilang beses na kaming napahamak at laging nakikita ang bagay na ito.

"Ahhm, Ace.." I'm still in doubt, should I or should I not?

"Bakit?" He calmly asked at tinuon saglit ang pansin sa akin.

"Para saan ang metal ball na ito?" I'm nervous of what he's going to say. Pero imposible din naman ang iniisip ko. Saglit ulit syang tumingin upang tingnan ang hawak ko.

"I use to play shot put. Kaya madami akong ganyan. Why? Do also want to play?" Simpleng sagot nya na walang bahid ng kaba. Marahil ay masyado na nga akong paranoid at isa pa wala naman silang koneksyon nina Xander at wala syang dahilan para gawin ang mga bagay na iyon. Pero bakit  may part sa akin na hindi mapakali?

"No, masyado lang controversial ang mga metal ball sa akin. Nga pala, paano ka nga ba ulit umasenso? Anong nangyari sa loob ng anim na taon? " Biglang sumeryoso ang naaliwalas nyang mukha kanina? Did I get overboard? Did I cross the line?