Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 3

Οι ώρες κυλούν γρήγορα. Στο μυαλό μου είναι χαραγμένη η τελευταία φράση της μητέρας μου. Δεν είναι η ίδια μητέρα που γνώριζα ως τώρα. Αυτή με το μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη, με την αισιοδοξία και τη θετική σκέψη να ξεχειλίζει από μέσα της και να αγκαλιάζει τους γύρω της. Η μητέρα μου έχει κουραστεί. Έχει κουραστεί να υποκρίνεται πως όλα θα πάνε καλά για να με προστατέψει. Έχει συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα και την κρισιμότητα της κατάστασης. Και το χειρότερο είναι πως η ελπίδα της στερεύει, σβήνει μέρα με τη μέρα.

Ενώ τρώω πρωινό, συλλογίζομαι την αντίδραση του πατέρα μου στο άκουσμα της εξαφάνισης του Ιάσονα. Διατήρησε την αυτοκυριαρχία του από το πρώτο λεπτό. Κάλεσε αμέσως την αστυνομία και ανέλαβε το καθήκον να καθησυχάσει εμένα και τη μητέρα μου. Φάνηκε πιο πολύ θυμωμένος, όταν πληροφορήθηκε ότι ο γιος του είχε χαθεί, παρά ανήσυχος και θλιμμένος. Φαινόταν σα να περίμενε μια τέτοια αντίδραση…

Υποθέτω όμως ότι η πείρα του ως ανώτατος στρατιωτικός τον έχει διδάξει πως κάθε κατάσταση έκτακτης ανάγκης πρέπει να αντιμετωπίζεται με ψυχραιμία. Σε αντίθεση με τη μητέρα μου, δεν άφησε κανένα ίχνος συναισθήματος να επηρεάσει τη λογική του. Άλλωστε ποτέ δεν ήταν διαχυτικός όσα χρόνια τον θυμάμαι. Πάντα η ψυχρή μάσκα του στρατιωτικού παραμόρφωνε το ρόλο του πατέρα και οικογενειάρχη. Πολύ αυστηρός και χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις, έθετε απαράβατους κανόνες στο σπίτι για όλους μας.

Απορώ πώς ταίριαξαν οι γονείς μου. Ένας σκληρός στρατιωτικός και μια γλυκιά, μονίμως χαμογελαστή δασκάλα πιάνου. Αναρωτιέμαι πώς η μητέρα μου ερωτεύτηκε κάποιον τόσο αντίθετο στη φύση της. Ενώ εκείνη ξεχειλίζει από ομορφιά, ο πατέρας μου σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί όμορφος. Είναι ψηλός, μυώδης και γεροδεμένος και τα μαλλιά του έχουν γκριζάρει. Τα μάτια του έχουν ένα παγερό γκριζογάλανο χρώμα, σαν τις κηλίδες στα δικά μου μάτια και στου αδερφού μου. Ίσως κάποτε να ήταν όμορφος. Όμως τώρα η αυστηρότητα, η συνεσταλμένη του στάση, το στρατιωτικό του βάδισμα και το παγωμένο του ύφος αποδεικνύουν το αντίθετο. Είναι επιβλητικός, αλλά με έναν τρομακτικό τρόπο.

Τον αγαπώ, ωστόσο ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι μας συνδέει ο δεσμός πατέρα-κόρης. Ίσως γιατί τον περισσότερο καιρό της παιδικής μου ηλικίας, έλειπε από τη ζωή μου- ήταν μονίμως απασχολημένος με τη δουλειά του. Οι μόνες μου αναμνήσεις από αυτόν είναι η σκληρή του φωνή να με μαλώνει για κάποια αταξία και οι αμέτρητοι, μακρινοί και σιωπηλοί περίπατοι μαζί του και με τον Ιάσονα βαθιά μέσα στο δάσος της Δυτικής Ακτής, στις καλοκαιρινές διακοπές μας στο εξοχικό μας εκεί.