ΤΑ 24 ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

I WANT YOU

Παρκάρω την Φεράρι και τρέχω προς το σπίτι. Καθυστέρησα στην σχολή και είχα αφήσει το κινητό μου στο αυτοκίνητο. Είχα 12 κλήσεις του Δημήτρη και τρία μηνύματα. Ελπίζω να μην ανησύχησε πολύ. 

Όταν δεις τις κλήσεις πάρε.

7.50

Γιατί δεν παίρνεις? Ανησυχώ.

8.15

Άστο.

9.30

Μπαίνω μέσα και φωνάζω το όνομα του σε όλο το σπίτι. Τα φώτα κλειστά και αυτός άφαντος. Τον έχω πάρει ήδη πολλά τηλέφωνα αλλά δεν μου το ανοίγει. Η γραμματέας του μου είπε πως σήμερα είχε ακυρώσει πολλά ραντεβού κι έφυγε απο νωρίς.

-Δημήτρη!

 Ξαναφωνάζω δυνατά αυτή την φορά και δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχήσω .

Το φωτιστικό του καθιστικού ανάβει και το κίτρινο φώς της λάμπας φωτίζει το βλοσυρό πρόσωπο του Δημήτρη. Φαίνεται κουρασμένος, φοράει ακόμη το κουστούμι του αλλά έχει ξεκουμπώσει το πουκάμισο του. Πλάι στο κομοδίνο του έχει ένα ποτήρι . Και ένα μπουκάλι. 

Δεν συνηθίζει να πίνει. Νιώθω αυτόματα να σφίγγεται το στομάχι μου.

-Είσαι καλά ? 

με κομμένη την ανάσα και τρέχω κοντά του. Σκύβω να τον φιλήσω και δεν ανταποδίδει. Κάθεται σαν άγαλμα. Το βλέμμα του είναι στο κενό.

Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι.

Ίσως μόνο..στην κηδεία της γιαγιάς του.

-Πέθανε κανείς?

Προσπαθώ να δείξω κάτι απο ευθυμία αλλά προφανώς είμαι νευρική. 

-Μην αστειεύεσαι.

Η φωνή του βραχνή καθώς πιάνει το ποτήρι του και πίνει. Εξακολουθεί να μην με κοιτά. Είναι η πρώτη φορά απο τότε που είμαστε μαζί, που τον βλέπω μετά την δουλειά και δεν πέφτουμε αυτόματα ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Δεν μου αρέσει αυτό καθόλου. 

-Δημήτρη συγνώμη.. άργησα απο την σχολή και το κινητό μου το είχα αφήσει στο αυτο..

-Μαριτίνα δεν θέλω απολογίες. Συμβαίνουν αυτά.

Εξακολουθεί όμως να μην με κοιτά. Τον αγγίζω στο χέρι και νιώθω το άκαμπτο σώμα του. Είναι σε ένταση το νιώθω. Τι δεν πάει καλά? 

Δεν μπορώ να ερμηνεύσω το ύφος του. Πάντως δεν είναι θυμωμένος και αυτό με ηρεμεί. Ξέρω οτι ανησύχησε, αλλά δεν έκανα κάτι τραγικό, όντως συμβαίνουν αυτά.