ΤΑ 24 ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ωριμότητα!

1 μήνας μετά

-Άννι τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ? Είχαμε συμφωνήσει να κάνεις την βάρδια μου στο καφέ, το ξέχασες? της λέω έκπληκτη. Σήμερα ήθελα να περάσω απο μια γκαλερύ να δείξω κάποιους πίνακες. Δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται..

-Μαριτίνα  παραιτήθηκε ο Μανουσάκης! Φεύγει για προσωπικούς λόγους!λέει η Άννι και είναι έτοιμη να της κοπεί η ανάσα. Φαίνεται ότι έτρεχε κυριολεκτικά για να μου πει τα νέα.Γουρλώνω τα μάτια και για δυο δευτερόλεπτα δεν μιλάω.

Την αγκαλιάζω χαρούμενη.

Οι ουρανοί έχουν ανοίξει, αγγελάκια πετούν στον ουρανό, η ζωή είναι ωραία και ναι γίνονται θαύματα!!

-Αννι ξέρεις τι μου λες?Μου λες πως μπορώ να επιστρέψω στην σχολή! Δεν το πιστεύω πως έγινε το θαύμα?Μα τι έγινε , ποιοί προσωπικοί λόγοι τον έκαναν να παραιτηθεί? Είχε βλέψεις για πρύτανης.

- Μαριτίνα ας το συζητήσουμε αυτό κάποια άλλη στιγμή γιατί..εμ..θέλω να σου πω και κάτι άλλο..δεν ξέρω βασικά πως να σου κάνω εισαγωγή για το επόμενο νέο..αλλά να..μην θυμώσεις ..μου λέει και δεν καταλαβαίνω. 

Σκύβει το κεφάλι, κοιτά την πόρτα, κοιτά τα παπούτσια της και μου λέει τέλος εκνευρισμένη.

-Και επιτέλους μπορεί να είναι για καλό! Μην τα ισοπεδώσουμε όλα!

-Ποιά βρε Άννι μου, εγώ τρελάθηκα απο την χαρά , εσύ κάνεις σαν τρελή όμως. λέω και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να τρομάξω.

-Μαριτίνα εγώ φεύγω ο Δημήτρης περιμένει απέξω μεγάλο κορίτσι είσαι θα τα καταφέρεις.

όλα τα είπε με μια ανάσα.

Την κοιτάω αποσβολωμένη.

Αυτό δεν το περίμενα. Ένα μήνα τώρα δεν είχαμε καμία επικοινωνία.

-ΔΕΝ ΘΕΛΩ!ουρλιάζω και τρέχω στο δωμάτιο μου. Κλειδώνω και κάθομαι στο κρεβάτι. 

Αρχίζω να κλαίω. Δεν αντέχω να τον δώ. Είμαι τελείως απροετοίμαστη γι αυτό. 

Πίστεψα μέσα μου πως είχε τελειώσει το κεφάλαιο Δημήτρης.Τι ήρθε να κάνει? Να με ρεζιλέψει κι άλλο?Να μου στρίψει το μαχαίρι στην πληγή?

 Δεν με ένιωσε ποτέ. Ήμουν αόρατη πάντα γι αυτόν. Νόμιζα το βράδυ που του έδωσα τον πίνακα, νόμισα πως είχαμε νιώσει και οι δυο κάτι, δεν ξέρω, κάτι όμορφο. Και το βράδυ που με παρηγορούσε στο κρεβάτι μου απο τον εφιάλτη, ήταν τόσο τρυφερός, τόσο υπέροχα με κοιτούσε σαν να μην είχε δει κατι πιο όμορφο. Είμαι ανόητη? Όλα αυτά τα είδα μόνο εγώ γιατί ήθελα να είναι έτσι? Τα έχω φανταστεί? 

Τι θέλει εδώ? δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Ο Δημήτρης είναι εδώ σίγουρα απο καθήκον. Νιώθει υποχρεωμένος να με προσέξει, να δει αν χρειάζομαι κάτι. Ίσως αυτό πρέπει να του πω. Καμιά υποχρέωση, ούτε η γιαγιά θα ήθελε να έχει τετοιο βάρος πάνω του. Γιατί για τον Δημήτρη Σταγίτη Μερεμή, ήμουν αυτό: ένα βάρος. Και ίσως ακόμη μια που προσπάθησε να ρίξει στο κρεβάτι. Εγώ σε μια σειρά απο πολλές άλλες.

Μήπως ήρθε για να με βρίσει πάλι?

 Κάνω σαν μωρό. Οι γυναίκες σηκώνονται όρθιες , ξεκλειδώνουν και αντιμετωπίζουν τα πάντα. Κι εγώ είμαι μια ώριμη γυναίκα που θα πάει μέσα και θα αντιμετωπίσει τον Δημήτρη. Οτι και να μου πει εγώ ώριμα δεν θα τον αφήσω να με προσβάλλει άλλο και ώριμα δεν θα του δείξω πως πεθαίνω γι αυτόν. Εντάξει σηκώνομαι και ξεκλειδώνω.

 Γιατί είμαι ώριμη. 

Τίποτα . 

Δεν πιάνει. 

Όσο και να το λέω δεν νιώθω ώριμη. Αλλά θα ανοίξω την πόρτα γιατί αν μη τι άλλο δεν είμαι κανένα μωρό! Κι ας τολμήσει να μου πει το οτιδήποτε. Τέρμα αυτά που ήξερε!

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω. Φοράω ένα φαρδύ τζήν και ένα παλιό μακό.

Θεά.

 Άσε που μπορεί να έφυγε. Να του είπε η Άννι οτι δεν θέλω να τον δώ και να έφυγε. Όχι θα με περιμένει πότε θα βγω έξω. 

Είμαι ανόητη. Και ακόμη πιο ανόητη θα νιώσω όταν θα δω άδειο το καθιστικό.

Σκατά. Σίγουρα έφυγε!

-