Kabanata 20
Burning Flowers
Thick like white cotton clouds from above is getting heavy, makulimlim ang kalangitan imbes na kulay ginto ang aking mapanuod sa hapong ito gaya ng kagustuhan sana. This is the last day I could spend time watching sunset freshly. I mean, iyong malaya pa ako at hindi naghihirap sa aking parusang kailangang tanggapin.
All my life, I am nothing but a mean spoiled brat. I was called by names like evil girl, maldita, demonyo at iba pa. Ganoon ang mga kadalasang tawag sa akin kapag may nakakaaway na hindi ako kinakaya kaya naman magbabato na lamang ng salitang hindi rin naman tumatalab.
Let's just call them "bulusok" because they are nothing but a weakling who has no idea how to throw right insults can hurt me at least a bit kaya naman may masabi lang ay itatapon nalang para kunwari strong at palaban pero ang totoo ay bulusok sa katangahan at kahinaan na walang magawa kundi ang magtapon ng walang lamang insulto dahil kahit suntukan ay hindi ako kinakaya.
Bumuntong hininga ako at umahon na mula sa tubig, kahit tumutulo pa ang aking buhok ay itinali ko na iyon. Sinilip ko ang suot na wristwatch, it's past five PM. Pinagpag ko ang dress na hinubad kanina at muli kong sinuot, agad nagmarka ang ilang parte dahil sa pagkadamay sa basa ng aking katawan.
Pagkatapos magbihis ay inumpisahan ko ng lakarin ang kagubatan, there are so many trees around. Puno ng mangga, alatiris, santol, sampaloc at iba pang hindi ko na alam kung anong klase. Bawat madaanan ay may mga bungang nakakalat at nasayang dahil hindi nakukuha sa tamang panahon.
My mind suddenly wandered about Elexius and his doing right now at this moment while I'm here thinking of him sadly, I feel like drowning under the falls while water is falling heavily without care if I get drown and die.
Elexius' simple presence can choke my heart out effortlessly but I just realized now that it was more suffocating without him and thinking of these months ahead of me without seeing and feeling him.
Makakaya ko ba? Of course, you can! It's not like he has your heart and air literally! Huwag OA, Fab. He is just a breather of my days.
Nakakalungkot dahil kahit hindi naman nagtagal ang aming palaging pagsasama nitong nakaraan ay sanay na sanay ako sa kanyang presensyang parang amoy ng paboritong pagkain, hinahanap-hanap at hindi pagsasawaan.
Habang naglalakad malapit na sa hacienda ay naaliw ako sa panunuod sa mga trabahador, mukhang katatapos lang ng kanilang araw sa oras na ito. Nagsisiahunan na mula sa maputik na palayan para magpunta sa isang mahabang lamesang gawa sa kawayan.
Ang lamesa ay may nakalatag na dahon ng saging, iba't ibang pagkain ang nakahain at ang kaning marami ay nasa gitna. They all look tired but still smiling as they went to the table, ilang babae rin ang nandoon upang tumulong sa paghahain ng pagkain para sa mga trabahador.
Huminga ako ng malalim at bahagyang binilisan na ang aking paglalakad, isang malamig na hampas ng hangin ang sumasalubong sa bawat paglakad.
Workers are working every day half of their everyday life just to have money for a living. Samantalang ako ay walang paghihirap na naranasan at nag-aaral lamang ng walang pinoproblema, at iyon ay dahil sa aking mga magulang na nagtatrabaho rin para sa aming pamilya.
"Chart! Ali dinhi! Kumaon na ta!" sigaw ng isang dalaga habang natatawa at kumakaway sa 'di kalayuang gawi ko.
Kumunot ang noo ko at marahang tiningnan ang kanyang kinakawayan, nakita ko iyong pamilyar na bulto ng lalaki. Hindi katulad kaninang bago siya umalis sa talon ay wala na naman siyang shirt ngayon, nakasampay sa kanyang malapad na balikat ang maruming damit. Sa kanyang braso ay yakap parin ang bukong kinuha na ngayon ay tatlo na.
