Sevgili Newt,
Anılarım zihnime üşüşmeye başladıktan sonra, aralarında bana itiraf ettiğin durumla, bacağınla alakalı olayı biraz daha düşündüm. Teresa ile labirente gönderilen diğer arkadaşlarımızı kameralarla izlediğimiz günlerden silik bir anı.
Labirent'in sadece on metrelik olan duvarına tırmanıyordun, beynimize yerleştirilen implantlar sebebiyle duvar orada bulunanlara yüz metre uzunluktaymış gibi görünüyordu fakat ona rağmen bir hayli yukarı çıkmıştın.
Ne yapacağını deli gibi merak ettiğimi hatırlıyorum, tahmin etsem de merak etmiştim işte.
Seni tam da içindeki kamerayla izlediğim bıçak böceğe dönüp, "Umarım bize yaptığınız şeyden memnunsunuzdur." diyerek kendini aşağı bırakmanı hatırlıyorum. Öylece, ne yapacağını bilemeyen bir salak gibi düşüşünü izlediğimi hatırlıyorum.
Ruhundaki acı bedenine fazla geldiği için tamamen yok olmayı dileyecek kadar çaresiz kalmıştın.
Sonraki günlerde senin durumunu öğrenebilmek için tüm saatlerimi gözlem odasında geçirdiğimi hatırlıyorum.. Her detay yeniden birleşmeye başladığı için ilk günkü kadar taze anılarım.
Lafı fazla uzatmayacağım, bu dünyada ne ben ne de başkası seni yaşarken tam olarak anlayabildi. Aldığın her nefesin, yaşananların ağırlığı sebebiyle göğüs kafesine battığını, ama kimseyi üzmemek için bunu belli etmemediğini asla anlayamadığımız için özür dilerim.
Seni her şeyden çok sevdiğimi, kalbimde herkesten farklı bir yere sahip olduğunu sana hayattayken söylemediğim için çok özür dilerim.
-Thomas
YOU ARE READING
LABİRENT / MEKTUPLAR & HEADCANONS
FanfictionHer şey bittikten ve İsyan yok olduktan sonra, zamanında İsyan için kullanılan Thomas ve arkadaşları silinen anılarını hatırlamaya başlarsa ne olur? - "Duyulan vicdan azabı ve pişmanlıkları kağıda dökmek insanın içindeki yangını da dindiriyor mu?" ...
