Sevgili Newt,
Thomas sana ne yaptığını yaklaşık birkaç saat önce anlattı. Başta kendimi kaybettim; özellikle seninle en yakın olan kişilerden biri olan Thomas'ın o tetiği nasıl çekebildiğini hala sorguluyorum, dostum.
Ben olsaydım eğer; ne kadar deliye dönsen de, ölmek istesen de hayatına son veremezdim. Zaten bu yüzden bunu Thomas'ın yapmasını istedin, sana hak veriyorum.
Başta sinirden çıldırsam da biraz düşündüğüm zaman iyi yarı bir delinin seni parçalara ayırarak öldürmesini buna asla tercih etmezdim. Sonradan Thomas'a da hak verdim. Artık onun ne ile savaştığını da bildiğim için anlam veremediğim davranışları gözümde farklı bir mana kazandı sanki.
Yeryüzündeki herkesten daha fazla acı çekiyor. Yaşananların üstünden 1 yıl geçmiş olsa bile acısı taze.
Ama bana göre geçmişe takılmak sorunları çözmeyecek. Ben, senin gibi bir çıkıntının arkadaşlığını hatırladığım için her zaman mutlu olacağım.
Yine de burada olmanı her şeyden çok istediğimi bilmeni istiyorum.
Alby, Winston ve Chuck'a selamlarımı ilet. Ah, bir de Teresa'ya.
En içten sevgilerimle,
-Minho
YOU ARE READING
LABİRENT / MEKTUPLAR & HEADCANONS
FanfictionHer şey bittikten ve İsyan yok olduktan sonra, zamanında İsyan için kullanılan Thomas ve arkadaşları silinen anılarını hatırlamaya başlarsa ne olur? - "Duyulan vicdan azabı ve pişmanlıkları kağıda dökmek insanın içindeki yangını da dindiriyor mu?" ...
