Sevgili anne,
Öyle suçlu hissediyorum ki.. İnsanların vaatlerine güvenerek yapımına yardım ettiğim Labirent birçok insanın ölümüne sebep oldu. Büyük umutlarla başladığım işi yüzüme gözüme bulaştırdım.
Şimdiyse en ihtiyaç duyduğum insanlardan birini kendi ellerimle öldürmüş olmanın verdiği vicdan azabıyla yaşamak zorundayım. Aldığım her nefes, Newt'i katletmiş olduğum gerçeği ile beraber ciğerlerime batıyor.
Nasıl hissetmem gerektiğini bile bilmiyorum.
Buna yaşamak denilebilir mi?
-Thomas
YOU ARE READING
LABİRENT / MEKTUPLAR & HEADCANONS
FanfictionHer şey bittikten ve İsyan yok olduktan sonra, zamanında İsyan için kullanılan Thomas ve arkadaşları silinen anılarını hatırlamaya başlarsa ne olur? - "Duyulan vicdan azabı ve pişmanlıkları kağıda dökmek insanın içindeki yangını da dindiriyor mu?" ...
