Normal Contact (Harry Styles)

Bölüm 9 -Sadece Normal Bir Temas-

Ve işte o an çok komikti.

Ela gözleri sanki bıçak yiyen bir adam görmüşçesine kocaman açıldı ve vücudundaki ağrı sızı aniden kaybolmuşçasına yerinden sıçrayıp, odanın en uç köşesine hızlıca fırladı.

"Ne sikim-bir dakika ne?!" Benim hemen yanı başında olduğumu anlaması için ise az on kere kendini tokatlayıp gözlerini açıp kapaması ve inanana kadar bunu yapmaya devam etmesi gerekti. "Şaka mı bu?"

Şu an kendimi Amerikan komedi filmlerinde gibi hissediyordum. Çok yanlış biriyle sabah uygunsuz bir biçimde kalkmanın ve gece yaşananların hiçbirini hatırlamamanın sonucunda gelen o şaşkınlık ve ani şok ifadesi, herkesin hayatında görmesi ve yaşaması gereken bir deneyimdi.

"Yok artık, daha neler..."

Bu sefer kendimi tutamadım ve kahkahalar ağzımdan istemsizce serbest kaldı. Candy'nin yüzündeki o şok ifadesi gözümün önüne geldikçe gülmeye devam ettim ve daha sonra Candy'de bana katıldı. Tanrım, tanrım, tanrım....

"Yüzünün aldığı ifadeyi görmeliydin!" dedim kahkahalarımın arasından. O da benden farksız bir durumda değilken, "Sabah salonumun ortasında iğrenç bir baş ağrısıyla yerde uyanıyorum ve yanımda sen varsın! Sakince günaydın mı dememi bekliyordun?"

"Demek sonunda uyandınız...." Bethany ve yanındaki adam bize mutfağın oradan gülerek bakıyorlardı. Karnımı tuttum çünkü hala daha ağrıyordu.

"Öyle demesene Bethie, utandıracaksın şimdi onları." Kıs kıs güldüklerinde hafif kızardığımı hissettim ve aniden ciddileştim. Yan gözle Candy'e baktığımda o da anlamsız ve utandığını belli eden bakışlarla bana bakıyordu.

"Haha! Nasıl da ciddileştiniz öyle!" Bethany kahkaha attı.

"Merak etmeyin aklınıza gelen ilk fesat şey gerçekleşmedi o yüzden rahat nefes alabilirsiniz."

"Peki bundan eminsiniz çünkü?" Candy tek kaşını kaldırarak ikisine baktı.

"Çünkü," diye başladı Bethany söze fakat cümlesini yanındaki sakallı ve uzun saçlı adam devam ettirdi. İspanyol'a benziyordu, erkek arkadaşı olduğunu varsayıyordum.

"Kıyafetleriniz üstünüzde ve salonun herhangi bir tarafına fırlatılmış bir don atlet falan göremiyoruz, pozisyonunuzda gayet makul bir pozisyondu."

Candy'e tekrardan baktığımda utançtan elleriyle yüzünü gizlediğini gördüm ve bu da yüzümde gizli arsız bir gülümsemenin yerleşmesine sebep oldu.

"Ayrıca bütün şarapları bitirmişsiniz! Bende onları nasıl bitireceğiz diye düşünüyor-..." Candy Bethany'nin sözünü kesti. "Tamam tamam, bu kadar yeter." Dediği an ayağa kalkmaya çalıştı fakat kalkamadı çünkü, tıpkı benim gibi, tüm vücudu tutulmuştu. Bethany ve erkek arkadaşı bize doğru geldi, Bethany Candy'i kaldırırken adam elini uzattığında tuttum.

"Teşekkür ederim." Sorun değil anlamında kafasını salladığında gülümsedi. "Bu arada ben Alejandro. Bethany'nin erkek arkadaşıyım." Gülümseyerek kafamı salladım. Aksanı tam bir ispanyol aksanıydı.  "Harry, memnun oldum Alejandro."

Şu an tuhaf hissediyordum ama tuhaflık derecesi gerginlik seviyesinde kesinlikle değildi, tuhaf hissetmemin nedeni de buydu zaten. Rahattım. Evlerinde, salonlarının ortasında uyuyakalmış olmam hiçbirini rahatsız etmemiş gibiydi. En azından öyle gözüküyordu çünkü Bethany ve erkek arkadaşı olduğunu öğrendiğim Alejandro, hiç garip bir şey yokmuşcasına olayı normal karşılamış ve üstüne şakalar yapmışlardı. Şu an kimse burada olmamdan şikayetçi gibi durmuyordu ve bu beni içten içe mutlu etti. Rahat olmamın sebebi onlardı. Ve sanırım onların istediği de buydu, rahat olmam yani. İçimden hepsine büyük minnet duydum.