Zor Mafya

''BEDEL''

artık hayatıma son vermemin vakti gelmişti çok bile dayanmıştım neredeyse 4 ay olacaktı canıma yetmişti.

her gece Baran'ı da rüyamda görüyordum zaten,rüyalarımın çoğunda ondan kaçıyordum,iyi olup olmadığını bile bilmiyordum,bundan daha kötü bir duygu olabilir mi.

ertesi gün doğru anı kollayıp içmeyip biriktirdiğim tüm uyku ilaçlarını bir anda yuttum.

bir öğürme geldi hemen ağzımı elimle kapatıp yatağa yattım.

20 dakika sonra başım dönmeye başladı gözlerimde kararınca çareyi gözlerimi tamamen kapatmakta buldum.

bilincimi de kaybedince bir rüya görmeye başladım... rüyamda uçsuz bucaksız bir ormandaydım. yürüyordum sarı montlu arkası dönük bir erkek çocuk gördüm yanına gidip omzuna dokunduğumda kayboldu.sonrasında gülme sesleri duyuldu benden kaçıyordu. onu yakalamaya çalıştıkça benden daha çok uzaklaşıyordu.

onu tamamen gözden kaybettiğim an koşarak yanıma geldi ve bana sarıldı "Anne" dedi.

sıcaklığını tüm vücudumda hissettiğimde,uyanıp kusmaya başladım.

 Burak uyandığımda yanımdaydı, sırtıma elini koyup saçımı geriye doğru atarken,babam kapıda durup elinde olan mektuba bakıp ''Mucize'' dedi.

Kimine göre mucize kimine göre bir kabusun başlangıcıydı ama bana göre tamamen olağanüstü bir durumdu o benim küçük mucizemdi.

Babam ben yatakta dinlenirken kapıyı açıp içeri girdi yatağımın baş ucuna oturdu.

Solunum maskemi çıkarıp ''Baba?'' dedim.

sesim son derece boğuk çıkmıştı.

-Barandan mı?

Sözünü kesip,

-Bana Barandan bahsetme Baba lütfen,yapamadım Baran'ın hayatını değiştiremedim,çabaladım baba gerçekten çok çabaladım.ama yenildim işte...başaramadım.

-Yenildiğini kim söylemiş tekrar dene,onların hayatını değiştirip değiştirmemen önemli değil.önemli olan onu nasıl sevdiğin.

-Her şey için çok geç artık,ben büyük bir hata yaptım.

-Hiçbir şey için geç değil,hala zamanın var git hadi sana izin veriyorum.

-Bende öyle hissediyorum baba Yüreğimin götürdüğü yere gideceğim.

****

Ertesi gün hiç vakit kaybetmeden ilk uçak biletiyle İstanbul hava limanına indim.hava limanı çıkışında bir taksi durdurup Baran'ın köşküne doğru yol aldık.

Köşk'ün kapısının önünde indiğimde bir sessizlik hakimdi,başımı yukarı kaldırdığımda ''Satılık''yazısını gördüğümde kalbim duracak sandım.

Aralıklı olan kapıyı açıp bahçeye girdim,ne Baran ne de Baran'ın adamları hiç kimse yoktu,adeta terk edilmişti.

4 ayda bu kadar ne değişmişti.

Evin kapısını çalacaktım ki yumruğumu kapıya dokundurur dokundurmaz kapı gıcırdamayla açıldı.

-Kimse yok mu?,Baran...Baran ben geldim.

İçeri doğru bir kaç adım attım ne bir ses ne bir seda,eşyaların üstü beyaz bir çarşafla örtülmüştü.

Baran'ın odasının bulunduğu kata çıktım kapıyı açacaktım ki,bir ses bana seslendi,

-Beyza.

arkamı döndüğümde Baran'ı beklerken Borayla karşılaştım.

Boraya doğru Bir kaç adım atıp sarıldım.