HHBW-38

65.7K 1.3K 52
                                    

Chapter Thirty-Eight
My Last Wish

Reys

Napangiti ako nang makalabas ako sa kuwarto, natanaw ko kaagad si Rohan na nagluluto sa kusina para sa dinner namin. I just finished showering. I've got a lot of things on my list to do with him because this is the last day. But in the end we both agreed to stay together here in his house.

We played board games and watched movies, we did things that a normal couple would do. And I admit, I regretted the times I spent with him that we didn't do any of those.

Pero ano nga naman ba ang magagawa namin noon kung pareho kaming kinukulong ang sarili naming puso.

We had dinner while watching a volleyball match. Humiyaw kami pareho para i-cheer ang pambato naming team. I could never expect to see Rohan eat while he is watching TV. We did the dishes together...like a normal couple would do.

When I started asking imposible things like being his woman, I once dream of us being like this...I just wanted us to be a normal couple.

Lumabas ako sa veranda para magpahangin. Mayro'ng maalaking duyan dito na halos pang dalawang tao. Ilang sandali pa, narinig ko ang pagbukas ng sliding glass door at iniluwa si Rohan na may hawak na bote ng red wine at dalawang baso.

Nilapag niya sa lamesa sa tapat ng duyan ang wine at nagsalin sa dalawang baso. Umupo siya sa tabi ko nang maibigay niya ang isang baso sa akin.

"It's 11pm, 'di ka pa inaantok?" tanong naman nito sa akin. It's true that we did a lot of things for the whole day but I don't want to waste time as much as I can.

"I can stay up all night," saad ko naman at isinandal ang ulo sa balikat niya. "What do you want me to do? Tell me..." sabi naman niya matapos niyang uminom sa kanyang wine.

"Date..." I mumbled as I sip ito my wine.

"Nilibot na natin ang buong plaza kahapon. What about Guanzons Tower?" napabangon ako at gumuhit ang isang malawak na ngiti sa labi ko.

***

Nagpunta kami sa Guanzons Tower pero sumakay kami sa isang cable car papunta sa tuktok. Ito na yata ang pinakamatayog na gusali sa buong syudad. Habang pataas ang cable car ay hindi ako makapakali.

Kumapit ako sa braso ni Rohan at sabay naming pinagmasdan ang view sa ibaba. I felt him kissed my hair and it was so sweet.

"Are you happy?" he suddenly asked. Tumango lang ako at hindi nagsalita.

Nang makarating kami sa itaas ay para ako'ng batang pinakawalan. Nakita ko ang maraming food stalls sa itaas. It's 12 midnight and there are still a lot of people in here. I'm glad we came here.

Bumili kami ng corn dog at isang malaking drink na may dalawang straw. Hawak ni Rohan ang drink habang naglilibot kami at sinusubuan ko naman siya ng pagkain. Naubos ko iyong isa at kalahating stick ng corn dog, kalahati lang nakain ni Rohan. Mukhang nahuhumaling din siya kagaya ko sa buong lugar.

"I should take this call," napatigil kami sa paglalakad nang biglang nag-ring ang phone ni Rohan.

"Sige na. Hintayin kita dito," sabi ko naman sa kanya.

Napansin kong may isang stall na maraming tao ang nakapila sa direksyong dinapuan ng mga mata. Lumapit ako at doon ko nakita ang isang stall na nagbebenta ng chains. Parang napanood ko na ito sa mga drama. Iyong magwi-wish ka sa chain kasama ng partner mo.

Hindi ko alam kung ba't ako bumili pero nang makita ko iyong bridge kung saan ilalagay ang mga chains ay parang nainggit ako.

Nilabas ko ang pen na nakuha ko rin sa booth at sinulat ang pangalan ni Rohan doon.

To Rohan, you're my last wish...

I though that it was such a childish to believe it but I think I need something to ease the pent up feeling that I have. I have been happy the whole day but not entirely. Naisip ko na itong pag-alis kong ito ay para na ring hudyat na tuluyan ko nang bibitawan si Rohan.

And a foolish part of me wishes that after all of these...I hope to see Rohan at the end. Although this might be the end of our story.

I locked the chain. I know this chain will stay here for a long time and so as with my love for him.

Today I just made my first and last wish here. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa mga susunod na raw. I am going to leave and start a new life. We will both go on our separate ways...I know this day will come but I could never prepare my self for it.

"What are you thinking so deeply?" I knew it was him. Napayakap ako sa sarili ko nang lumakas ang hangin. Napahawak ako sa parte ng railings ng bridge na walang chais, the city is just below of us and its beautiful.

"Kailan kaya ako makakabalik dito?" napahinga ako nang malalim. Sumandal naman siya sa railings at tumingin sa ibang direksyon.

"Don't you ever think of coming back here without changing your life," pagbabanta naman nito. I chuckled softly. "Okay fine."

"From this moment you're officially fired as my bed warmer," napatingin siya sa kanyang relo.

"Thank you for my warming my cold heart..." hindi ko sinasadyang salubungin ang mga mata niyang namumula. I wasn't the only one who's suppressing tears.

"Thank you for leading the way to my salvation, I'll take it from here. You've done more than enough."

"I..." I sniffed as I couldn't control my voice anymore. "I love you, Rohan...this love stings but I won't forget it."

"I love you too...and this love won't stop even after you're gone."

Tuluyang tumulo ang mga luha ko. I've been dying to hear those words but hearing it right now is painful.

"I don't know how will I be able to go on the next days without you, but I will make it somehow. Because I believe that no matter where you are, as long as we are still in the same world...same universe...with the same feelings, I'll survive," sumilay ang ngiti sa kanyang labi at pinunasan ang mga luha ko. Napangiti ako nang maalala niya ang sinabi ko kahapon sa kanya.

"So, come back to me if it doesn't hurt anymore..." he walked closer to me and he held both of cheeks. He kissed me and the other words he's meant to say were able to reach my heart through that last kiss...

***

His Hired BedWarmer (Enticed Series 1)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang