Τα κοψίματα γίνονται περισσότερα και πιο βαθειά. Τα προηγούμενα δεν θα επουλωθουν περισσότερο οπότε θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου με σημάδια αυτοτραυματισμού. Ο καθηγητής των μαθηματικών με σήκωσε στον πίνακα αλλά δεν ήξερα τίποτα και έγινα ρεζίλι. Δεν μπορώ να σταματήσω να τo σκέφτομαι. Όλη την υπόλοιπη ημέρα ένιωθα σαν να ήθελα να κλάψω αλλά δεν μπορούσα γιατί βρισκόμουν ανάμεσα από τόσο κόσμο. Γύρω στις επτά τι απόγευμα οι γονείς μου μού είπαν πως θα έφευγαν στις 8.30μμ και θα γυρίσουν την Πέμπτη το πρωί. Μόλις έφυγαν πήρα ό,τι αλκοολούχο βρήκα, δύο πακέτα τσιγάρα και πήγα στο αγαπημένο μου μέρος (για να διαμορφώσω λίγο το σκηνικό είναι ένας γκρεμός, μερικά παγκάκια και από πίσω μία εκκλησία) Δεν ξέρω ακριβώς γιατί το έκανα. Σκέφτηκα πως ίσως να με χτυπήσει ένα αυτοκίνητο ή να παραπατησω και ίσως να πέσω από τον γκρεμό. Γύρω στις τέσσερις με πήρε τηλέφωνο η Αλεξία γιατί ξέρει πως δεν κοιμάμαι καλά και πήρε να δει τι κάνω όπως κάθε βράδυ. Τελικά ήρθε και με μάζεψε. Για αυτο τον λόγο δεν απάντησα σε μηνύματα και δεν έγραψα εχθές. Συγγνώμη.
YOU ARE READING
My diary
RandomΚάποτε το πιο σημαντικό για εμένα ήταν να μην δει κανείς το ημερολόγιο μου. Πλέον το δημοσιεύω. Ακόμη ένα βιβλίο που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Γεηηηηηη!
