DAMAGE

Opened door

Πλευρά Marina

Παρόλη την νύστα και την ζαλάδα, που ακομα δεν έχει υποχωρήσει από το Bacardi, μένω ξύπνια.

Δεν εχω ανοίξει τα μάτια μου παριστάνω ακομα πως κοιμάμαι ομως νιωθω την παρουσία του στο δωματιο που με έχει φέρει να ξαπλώσω.

Με σκεπάζει με μια μαλινη κουβέρτα λες και ειμαι από γυαλί, τόσο προσεκτικά και αργά.

Έπειτα νιωθω πως κάθεται και κεινος στο κρεβάτι και νιωθω πως με κοιτάει.
Θελω να ανοίξω τα μάτια μου και να βυθιστώ στο βλέμμα του ομως ταυτόχρονα θελω να δω αν έχει σκοπό να κάνει κάτι. Το οτιδήποτε!

Νιωθω το χέρι του να αγγίζει το πρόσωπο μου, τα μαλλια μου, με χαϊδεύει απαλά για λίγο και τότε ακούγετε χαμηλόφωνα η φωνή του.

"Και γω σ'αγαπάω Marina."

Δεν ονειρεύομαι, δεν ονειρεύομαι δεν ονειρεύομαι. Ειμαι ξύπνια στο σπιτι του άντρα που αγαπάω και μόλις μου είπε πως με αγαπάει και κεινος.

Ανοίγω τα μάτια μου, όχι απότομα, και τον κοιτάω. Βλέπει πως ειμαι ξύπνια και τραβάει αμήχανα το χέρι του..

"Αληθεια το λες;" ψυθιριζω και χαμογελάει.

Δεν απαντάει.. απλά με κοιτάει και χαμογελάει.. Τα βλέφαρα μου τα νιωθω βαριά αλλά δεν νυστάζω τόσο.

Μεσα στο σκοτάδι του δωματίου τα μάτια του σχεδόν λάμπουν.. Βλεπω την φιγούρα του να σκύβει φέρνοντας το σώμα του προς το μέρος μου, στηρίζεται στο χέρι του στην ακρη του κρεβατιού και μαλακά, με φιλάει στο μέτωπο.

Στέκεται με τα χείλι του εκατοστά μπροστά από το μέτωπο μου και ψυθιριστα λέει..

"Αληθεια"

Θεε μου, νιωθω την ψυχή μου να πετάει. Κυριολεκτικά.
Νιωθω λες και ένα βάρος έφυγε από πάνω μου και ένιωθα μια ευτυχία να με 'πνυγει'.

Σήκωσα το κεφάλι μου φέρνοντας το στην ιδια ευθεία με το δικό του και μεσα στο σκοτάδι και στην ησυχία σκύβει λίγο, τόσο λίγο όσο να αγγίξει τα χείλι του στα δικά μου. Απαλά και ήρεμα.

Με κοιτάει όσο εχω ένα χαμόγελο, ξες, εκείνο μετά το φιλί που περίμενες τόσο καιρο, και μου δίνει ακόμη ένα φιλί το ίδιο υπέροχο.

"Κοιμήσου τωρα.." μου λέει τόσο γλυκά και ρομαντικά. Δεν γίνετε ομως.

Ανασηκώνομαι από το κρεβάτι λίγο και τον φιλάω απροειδοποίητα.

Πλεόν δεν ειμαι ξαπλωμένη αλλά κάθομαι πάνω στα γόνατα μου, αγγίζω με τα χερια μου τον ζεστό λαιμό του και νιωθω τα απαλά μαλλια του στις άκρες των δαχτύλων μου.
Εκείνος με κρατάει αμηντικα αφού τον εφνιδιασα με την μικρή επίθεση μου αλλά έπειτα χαλαρώνει και τα χερια του έχουν πέσει μαλακά στους ώμους μου.

"Όχι, δεν μπορω να κοιμηθω τωρα." λεω και πράγματι δεν μπορουσα να παρω τα χείλια μου από τα δικά του..

-

Πλευρά Spencer

Ανοίγω τα μάτια μου και συνηδιτοποιω πως ειμαι στον ξενώνα. Δίπλα στην Marina. Χωρίς το πουκάμισο μου.

Αμέσως τα μάτια μου ανοίγουν διπλά αφού θυμαμαι πως το προηγούμενο βράδυ όταν γύρισα με την Marina δεν έκλεισα την πορτα πισω μου.
Έτρεξα σαν τρελός εξω από το δωματιο και κατέβηκα δυο-δυο τα σκαλιά της σκάλας και τότε με μεγάλη μου έκπληξη είδα τον Morgan να πίνει καφε στο σαλόνι μου.
Η πορτα ήταν κλειστή.

"Καλημερα ερωτιάρη" είπε ο Morgan κάνοντας εκείνο το πονηρό βλέμμα με συνδυασμό το ίδιο πονηρό χαμόγελο.

"Ε-εγώ δε-" προσπάθησα να μιλήσω

"Άσε τις δικαιολογίες ομορφόπαιδο από την βιασύνη σου ούτε πόρτες δεν έκλεισες" και τότε άρχισε να γελάει κλείνοντας την τηλεόραση.
Και επίσης τότε ήταν η στιγμη που ντράπηκα περισσότερο από ποτε μου ξανα.

"Ποτε ήρθες" τον ρωτησα προσπερνώντας το γέλιο του.

"Έχει κανα δίωρο σιγουρα. Τυχερός εισαι που δεν μπήκε κανένας.." ακομα γελάει

"Ώπα, κάτσε.. βασικα κάποια μπήκε" άρχισε να γελάει περισσότερο και μου έκλεισε το μάτι.

Τι ντροπη.

Γύρισα δίχως να απαντήσω και ανέβηκα τις σκάλες πηγαίνοντας αυτή την φορά στο δωματιο μου.

Άρπαξα ένα λευκό πουκάμισο και ένα λαχανί πουλόβερ που είχα πάνω πάνω στο συρτάρι τις ντουλάπας και μπήκα στο μπανιο να πλυθώ.

Πρώτη φορά νιωθω ετσι για κάποια κοπέλα. Είναι από την κορυφή ως τα νυχια υπέροχη, τόσο γλυκιά και απρόσμενη που στιγμές σαν αυτή τωρα, αμφιβάλω αν οντως υπάρχει.

Αφού πλύθηκα φόρεσα το πουκάμισο και το πουλόβερ και στάθηκα στον καθρέφτη προσπαθώντας να φτιάξω αυτο το έξαλλο μαλλι που απέκτησα την προηγούμενη νύχτα.
Σιγουρα θα χρειαστώ αυτο το κολλοδες πραγμα, το τζελ.