DAMAGE

To Tom's

Η ώρα είναι 3:30 το μεσημέρι και κάθομαι στο αυτοκίνητο μου στο πάρκινγκ μιας καφετέριας χωρίς να εχω που να πάω, χωρίς κινητό και με ελάχιστα χρήματα.

Έβγαλα ένα βιβλίο από την τσάντα μου και ξεκινησα να διαβάζω, ήθελα κάτι για να ξεχαστώ.

Πλευρά Spencer

Έφτασα σπιτι. Πέταξα τα κλειδιά μου στο τραπεζάκι δίπλα από την πορτα και άναψα τα φώτα. Προχώρησα προς το σκοτεινό χολ και μπήκα στο υπνοδωμάτιο μου.
Κάθισα στην ακρη του κρεβατιού μου φέρνοντας στο μυαλό μου την Marina. Αυτός ο άντρας φάνηκε να την αναστατώνει, σε αυτή την σκέψη κατσούφιασα. Μάλλον θα ήταν το αγόρι της..

-

Ένα χαλαρό ντουζ το χρειαζόμουν πριν ξαπλώσω, η ώρα έχει πάει ηδη 10 και η αληθεια είναι πως όλη μερα δεν είχα φαει τίποτα κι ετσι πήγα προς την κουζίνα όμως δεν είχα τίποτα άλλο περα από δημητριακά, γάλα και ψωμί του τοστ. Παντα έτρωγα στο γραφείο ή εξω ή ότι δηποτε μας έφερνε η Emily αλλά παλι αυτο θεωρείτε φαγητό στο γραφείο.

Παρόλα όσα εχω ζήσει, ειμαι ευγνώμων που εχω αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου. Παντα με στήριζαν, στα δύσκολα και στα εύκολα χωρίς αυτούς θα είχα αποτρελαθεί τελειως.

Πλευρά Marinas

Έχει νυχτώσει και γω ακομα κάθομαι μεσα στο αυτοκίνητο μου. Τα φώτα της καφετέριας μόλις έσβησαν και ο Tom, ο ιδιοκτήτης, βγήκε και τον είδα που τοποθετούσε την κλειδαριά στην πορτα. Μόλις γύρισε, φάνηκε να με είδε να κάθομαι στο αυτοκίνητο και με πλησίασε και εγώ κατέβασα το παράθυρο.

"Πλακα κανεις" είπε και ακούμπησε τα χερια του στην ακρη του παραθύρου, γέλασα.

"Αστα να πάνε.." ειπα αφήνοντας έναν μικρό αναστεναγμό να βγει.

"O Jaxon;" είπε και κατσουφιασε.

Ο Tom είναι πολυ καλός μου φίλος, παρολο που απέχει πολυ από την ηλικία μου, δηλαδή θα μπορούσε να είναι μπαμπας μου άνετα κάναμε καλη παρεα, μιλούσαμε συχνά και ξέρει σχεδόν τα παντα για μενα. Ποτε δεν συμπάθησε τον Jaxon όπως και ο Jaxon τον Tom.

"Δεν θα σε ρωτήσω πολλά, μόνο ένα πραγμα"

"Τι;" ειπα

"Έχεις που να μείνεις;" είπε και τότε την προσοχή μου τράβηξαν οι στάλες τις βροχής που άρχισαν να πέφτουν στο τζαμί του αυτοκινήτου μου.

"Ο-όχι.." ειπα και η φωνή μου έσπασε, ήμουν έτοιμη, από στιγμη σε στιγμη να αρχίσω να κλαίω. Όχι επειδή χώρισα με τον Jaxon, αλλά από απόγνωση.

Αμέσως ο Tom ήρθε και μπήκε στην θέση του συνοδηγού. Έκλεισε την πορτα και γύρισε να με κοιτάξει.

"Θα ερθεις σπιτι μου και αυριο το πρωί θα δούμε τι θα κάνουμε ενταξει;" μου είπε και ένα βάρος έφυγε από πάνω μου.

-

Με τις οδηγίες του μετά από περίπου 20 λεπτά φτάσαμε σε μια πολυκατοικία, πρέπει να είχε 10 ορόφους ετσι όπως την είδα καθώς πλησιάζαμε. Η βροχή είχε δυναμώσει πλέον..

-

Ζούσε μόνος του, δεν είχε παιδιά, η γυναικα του είχε πεθάνει από τον ιο του καρκίνου πριν ένα χρόνο περίπου. Την είχα γνωρίσει ήταν πραγματικά πολυ καλη γυναικα, Elisabeth την λέγαν.

"Όλα καλα Marina μην ανησυχείς κάτι θα κάνουμε" μου είπε καθώς προχωρούσαμε προς το σαλόνι.

"Αληθεια δεν ξες τι βάρος έφυγε από πάνω μου, ένιωθα πως με έπνιγε όλη αυτή η κατάσταση δεν άντεξα άλλο Tom, ειχες δίκιο." Παραδέχτηκα.

"Δεν θα σου πω ότι στα έλεγα.. ειμαι σίγουρος πως έστω και αργά καταλαβες ότι έχανες τον χρόνο σου."
Χαμογέλασα και έβγαλα τα παπούτσια μου όσο ο Tom έβαζε κάτι πετσέτες από το μαγαζί στο πλυντήριο.

"Δυστυχώς δεν εχω να σου προσφαίρω κάτι τρομερό παρά τον καναπέ μου, θα σε έβαζα στο δωμάτιο μου αλλά δεν μπορω να κοιμηθω στον καναπέ, το στρώμα στο κρεβάτι μου είναι ειδικό για την πλάτη μου, εχω και μια ηλικία όπως ξες" γελασε.

"Μην απολογισε Tom και στο πάτωμα να κοιμόμουν ικανοποιημένη θα ήμουν."

-

"Καληνυχτα Marina" μου είπε και έκλεισε το φως στο σαλόνι.

"Καληνυχτα Tom, ευχαριστω" ειπα και τότε άκουσα τα βήματα του προς το δωμάτιο του.

Στο σαλόνι είχε τηλεόραση, δεν είχα ορεξη να την ανοίξω όμως. Ήθελα απλά να κοιμηθω και αυριο να εκανα μια νέα αρχή. Ήθελα να ξυπνήσω το πρωί και το όνομα Jaxon να μην μου θύμιζε τίποτα! Δεν θελω καν τα πραγματα μου από το σπιτι του, δεν θελω τίποτα από αυτόν ή από εκει μεσα κι ας είναι κάτι δικό μου..