Stronger

H94

'Hebben jullie nog iets dat je tegen elkaar wil zeggen?' Vraagt de man en ik knik meteen met mijn hoofd.

'Ja, dat heb ik ja.' Voeg ik er nog bij toe en ik ga klaarstaan.

'Cue de muziek.' Zeg ik en ik zie Daniël verbaast kijken.

'Nee, grapje.' Iedereen begint te lachen om de slechte grap en ik haal even adem.

'Oké, dit vind ik moeilijk maar ik ga mijn best doen. Toen ik opgroeide was het niet altijd even makkelijk. Met school niet maar ook thuis niet. Ik veranderde vrij makkelijk van school naar school maar dat kon niet met een vader. Ik moest sneller volwassen worden. Toen ik naar jullie school ging heb ik mezelf veranderd. Ik begon met trainen maar ik ben wel blij met de persoon die ik nu ben. Toen ik jou leerde kennen vond ik je gewoon een gigantische egoïst en een klootzak maar ik wist dat daaronder, als je diep genoeg zou graven, dat er een goede reden achter zat en dat wanneer jij je open zou stellen dat er een prachtig persoon onder zat. Er zijn wat dingen gebeurt maar nadat ik in een coma had gelegen in het ziekenhuis opende jij je meer en meer en zijn we een super sterk team geworden. We hebben samen naar deze dag gewerkt. We zijn geslaagd, hebben onze diploma's en nu kunnen we eindelijk, nadat we 2 jaar verloofd waren, trouwen. Ik wil je nog iets geven, iets waardoor onze relatie enorm veel sterker geworden is.' Ik wenk Anne dichterbij en ze loopt naar me toe met een doosje.

'Het heeft me wat tijd gekost maar dan heb ik het toch voor elkaar gekregen. We hebben allebei 2 tags gekregen met onze namen erin en met nog wat verdere dingen. Ik heb die van jou gejat, sorry daarvoor, maar kan je even kijken naar de tags die je draagt?' Daniël kijkt me raar aan maar pakt dan wel de ketting rond zijn nek en bekijkt de tags die eraan hangen.

'Deze is van mij en deze... is van jou?' Zegt hij en ik knik. Ik pak open het doosje en haal een ketting eruit.

'Ik heb één van de tags eraf gehaald bij beide kettingen en hem er weer opgezet op de andere ketting. Verder heb ik iets voor je wat onze band ook nog sterker heeft gemaakt. Het is niet het leukste verhaal maar het is een herinnering die ik eigenlijk niet wil vergeten.' Ik pak de armband uit het doosje en houd hem even stevig vast.

'Dit is een armband en ik heb er iets aangehangen. Nadat de schoolzuster van Max zijn school de kogel uit mijn knie heeft verwijderd, nadat ik ontsnapt was van mijn ontvoerders, heb ik de kogel terug gevraagd. Ik heb er niets mee gedaan maar ik wilde hem gewoon hebben. Toen jij me ten huwelijk vroeg wist ik er dan eindelijk een doel voor.' Zeg ik en ik geef de armband aan Daniël maar hij steekt zijn arm uit. Ik kijk hem even aan en doe hem dan bij hem om.

'Dank je. Ik heb alleen niks te zeggen. Ja oké, ik heb altijd wel iets te zeggen.' Zegt Daniël en hij pakt mijn handen weer vast. Anne gaat weer zitten op haar plek.

'Ik hou van je en ik was inderdaad een klootzak toen je bij ons op school kwam. Ik kan je nu alleen zeggen dat het me heel erg spijt en dat ik wou dat ik het kon terugdraaien. Maar dan nog, als dat kon en als ik dat had gedaan dan stonden we misschien niet hier. Dan was het leven heel anders gelopen en ik denk niet dat dat beter geweest zou zijn. Ik ben niet blij met de dingen die ik heb gedaan of die er gebeurd zijn maar ik weet wel iets anders.' Zegt hij en hij kijkt me diep in mijn ogen.

'Zonder jou ken ik geen leven. Ik heb dan geen leven. Ik zou niet verder willen leven. Ik houd zoveel van je dat ik je niet meer wil laten gaan en ik laat je ook niet meer gaan. En nu ben ik klaar want ik wil mijn meisje zoenen dus schiet op!' Ik word meteen rood van de laatste zin terwijl de rest allemaal beginnen te lachen.

'Oké, goed dan gaan we maar snel verder.' Zegt de priester.

'Neem jij, Daniël F...' begint de man.

'Ja, dat doe ik.' Onderbreekt hij de man.

'Ik zou hier niet staan als ik niet met hem zou willen trouwen. Mag ik hem nu dan eindelijk kussen?'  Vraag ik zonder de priester ook maar bij te laten komen van Daniëls belofte.

'Nee, nog niet. Eerst moeten de ringen nog.' Zegt de priester lachend.

'UUUGHHH.' Grommen Daniël en ik tegelijk.

'Nou snap ik waarom ze trouwen. Allebei ongeduldig.' Zegt de priester terwijl Lucy het pad afloopt met de ringen op haar kop. Wanneer ze het trappetje oploopt gaat ze plotsteling op haar achterpoten staan.

Daniël pakt 1 van de ringen en schuift hem om mijn vinger. Het is een zwarte van koolstofvezel gemaakte ring en bij mij zit er een heel klein diamantje in. Die van Daniël is helemaal zwart en er zit geen steentje in.

Ik schuif de ring om zijn vinger en begin dan ongeduldig op en neer te springen.

'Mag ik dan nu eindelijk?' Vraag ik ongeduldig als een klein kind dat ijs wil hebben.

'Ja, je mag.' De priester heeft zijn zin nog niet af gemaakt of ik druk mijn lippen al op die van Daniël. Hij gromt even en vraagt om toestemming die ik meteen geef. Ik sla mijn armen om zijn nek terwijl ik zijn armen om mijn middel voel glijden. Ik hoor mensen juichen en klappen maar ik hoor het ook weer niet. Dit is even een moment van alleen Daniël en mij, niemand anders.

Wanneer we noodgedwongen elkaar los moeten laten zijn we allebei buiten adem.

'Je krijgt nog een cadeau maar dat komt pas over een paar maand.' Fluister ik hijgend in zijn oor voordat ik hem loslaat en me naar de gasten draai. Daniël beweegt zich even niet en is mijn woorden aan het verwerken.

'Ben je zwanger?' Vraagt hij ineens terwijl we naar de auto lopen en ik knik enkel.

'Yup.'