Hindi Naman Ako
ni Lana Pangilinan
...
Nagsimula ang ating kwento sa ilang beses na pagpuna mo sa mga gawa ko.
Nagsimula tayo sa... Teka lang, wala nga palang tayo.
Kaya siguro ganoon dahil ako lang naman ang naghulog sa sarili ko.
Hindi ko man lang naisip na baka nay nagmamay-ari na sa puso mo.
Ano ba naman kasi ako eh, Hindi ko man lang naisip na wala namang malisya ang pangungulit mo na mag-usap tayo.
Hindi ko man lang naisip na pala-kaibigan ka kaya ang hilig mo na kulitin ako.
Sa naalala ko, Hindi naman ako yung unang bumabati ng magandang umaga pero ako yung umasa.
Hindi naman din ako mahilig magtanong kung kumain ka na ba pero ako yung umiyak ng malamang may gusto kang iba.
Simple lang naman ako dati.
Kumakain tatlong beses isang araw, minsan sumosobra nagiging Lima. Nanonood ng TV... Kinikilig kapag nagbabasa... At kung ano-ano pang mga bagay na wala namang kakwenta-kwenta.
Tapos... Dumating ka.
Yung tulog ko na dating maaga inabot na ng umaga.
Yung kain ko na dating nasa oras, napapaliban ko na maka-usap lang kita.
Akala ko... Ikaw na. Akala ko... Tayo na.
Akala ko lang pala.
Ngayong araw, kung saan ang simoy ng hangin ay kay lamig sa pakiramdam.
Pero sa totoo lang, mas malamig ka pa sa hangin ng darating na kapaskuhan. Yung araw, pansin mo ba? Hindi na din masyadong nagpapakita.
Parang ikaw, sumisilip na lang kapag gusto na.
Yung kalangitan na madilim kahit tanghaling tapat na, ganyan yung stado ko ngayon. Anong oras na pero tingnan mo eto ako ngayon sumusulat nanaman ng tula dahil Hindi pa nawala sa isip ko ang mga ala-ala natin noon.
Andito pa din ako. Hirap gumawa ng solusyon at hirap kung kakaliwa ba o kakanan ako ngayon.
Naiwan ako dito sa pagitan.
Naiwan ako sa kung saan hindi ko na maihiwalay ang tama sa mali.
Naiwan akong nalilito kung nakakabuti pa ba ito sa akin o hindi.
Hindi naman ako. Hindi naman ako yung gusto mo kaya sana huling tula na ito. Sana huling beses na to.
Tama na, kasi hindi naman ako.
