Things I Cannot Say

Kabanata 14

You saved me even though you don't even know me. You gave me shelter. You redeem every bit of me without me asking for it. It is a very hard thing to do.

Theo I'm not that kind of person. I only did it because you saved me too.

I don't care. Just stop killing yourself.

I really can't promise. But promise me, promise me that once I found a job for you, you will pull yourself back together. You will go home. You will have a new life. And you will forget me.

I can't promise that too.

Why?

I can't live with the guilt that I wasn't able to save my friend. I can't go on with my life without you.

Makayla, I know its only been days since we've known each other. But I want you to be my friend.

I am, Theo. I am your friend.

Friends don't leave each other.

I paused. Napatingin ako sa mga mata ni Theo. Puno ito ng persuasion. Kahit kailan ay hindi ko ito naramdaman. Never ko pa naramdaman ang pakiramdam na may taong gustong manatili ako. Na may taong ayaw akong umalis. Na may taong ayaw akong mamatay. Siguro mayroon, pero never ko pa naranasan ang masabihan ng ganito. Na ipadama sa akin na importante ako. That I matter in this world and I am not just someone whose a wreck. I matter. I matter for Theo. I matter to a stranger. No. I matter to my friend.

Friends?

Sabi ni Theo sa maliit na note na ibinigay niya sa akin nang hindi ako sumagot.

I found the courage to write back.

Friends.

I woke up with the smell of eggs and bacons being fried somewhere. Binuksan ko ang mga mata ko at natagpuan ang sarili sa kama. Dinapuan ako ng pagtataka pagkat alam ko sa sarili kong nakatulog ako sa sofa kagabi.

Lumabas ako ng kwarto at mas naging malinaw ang amoy at tunog na nang gagaling sa kusina. Nakita ko kaagad si Theo roon na pinapatay na ang stove, sa kamay ay ang plato. Ang mahaba niyang buhok ay kaniyang pinalis sa pamamagitan ng pag iling sa kaniyang ulo. Napangiti siya nang makita ang presensya ko. Doon ko lang napansin na may sticky note sa kaniyang noo.

Lumapit ako sa kaniya upang mabasa ang nakalagay roon.

Good morning. How's your sleep?

Kinuha ko ang sticky note sa kaniyang noo at ang pen sa counter. Hindi maalis sa labi ko ang ngiti habang nagsusulat.

Very nice. But don't carry me if I fell asleep on the couch next time.

Why? You're not that heavy.

You're still recovering. I already let you do some errands here. Leave some things for me. I don't want to give you an injury again.

He just beamed and pulled a chair for me. Inilatag na niya ang dalawang plato at ang isang malaking plato kung saan nakalagay ang kaniyang mga niluto. The egg was perfectly shaped into a circle. Something I find hard to perfect.

Sa kalagitnaan ng aming pagkain ay isang paulit ulit na pagtama ng isang bagay ang narinig. It was a knock. It wasn't just a knock. It's a knock of a person in panic.

Napatingin si Theo sa pintuan nang mamataan na nakatingin din ako roon. Tumayo ako upang humakbang papuntang foyer.

Nang buksan ko ang pintuan ay halos tangayin ako sa ginhawa nang makitang si Olivia lamang iyon.