The Chosen(ON HOLD)

Κεφάλαιο 15ο

Είκοσι μέρες μετά ξανανεβασα!

Γιέι!

Δεν προλαβαίνω. Ξεκινησα σχολή. Νέοι καθηγητές. Δύσκολα μαθήματα... ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΕΙΣ (ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ ΓΑΜΩ)

Θα προσπαθω για τουλάχιστον δύο κεφάλαια τον μήνα. Είστε ενταξει με αυτό?

Αφήστε με να ξέρω ;)

Είμαι τόσο χαρούμενη που γράφω μετά από τόσο καιρό.

Είναι σαν κάθαρση για εμένα. Χαλαρώνω.

Στο κεφάλαιο μας τώρα ♥

Προχωρώ προς το προαύλιο της εκκλησίας και μου γίνεται εμφανής η φιγούρα του Σάιμον.

Πλησιάζω αργά. Φαίνεται αφηρημένος.

Ακουμπώ τον ώμο του και γυρνά σε εμένα ξαφνιασμένος. Ίσως και λίγο φοβισμένος😂 Περπατούσα πολύ αθόρυβα

"Άρια!" Ενώνουμε σε αγκαλιά "Πως είσαι?" Σπάμε και με κοιτά κρατώντας με ακόμα.

"Είμαι εντάξει" του απαντώ με χαμόγελο.

"Τι έχει γίνει? Μου ζήτησες να βρεθούμε" Στο συγκεκριμένο μέρος και τι δεν γίνεται. Θα ήταν θαυμα αν για μια στιγμή πήγαιναν όλα καλά "Πάλι με τον Τζέικ σκοτώθηκες?"

"Πόσο καλά με ξέρεις?" Γελώ με τη μαντεψιά του και μου χαμογελά.

"Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που σου φέρεται έτσι" Εγώ ξέρω. Ο άνθρωπος με μισεί, είναι ξεκάθαρο. Δεν μπορεί να με κάνει ότι θέλει και αυτό τον θυμώνει.

Περπατάμε για λίγο κι έπειτα σταματάμε σε ένα τοιχακι. Ο ήλιος αρχίζει να δύει.

"Επειδή δεν γίνομαι στρατιωτάκι του. Δεν υπακούω στις διαταγές του, του φέρνω αντίρρηση. Την έχει δει αρχηγός και δεν δέχεται να ακούσει κανέναν άλλο. Και πόσον εμένα"

"Δεν ήταν έτσι εκείνη την πρώτη μέρα" Αυτή τη μέρα αν γινόταν να την καταστρέψω!

Ήταν πολύ διαφορετικός. Μόνο τα πατώματα που δεν φιλούσε επειδή βρήκε την σωτήρα του. Αν γνώριζα πως συμπεριφέρεται έτσι απλά θα τον προσπερνούσσ εκείνη τη μέρα.

Δεν λέω τίποτα περισσότερο. Σκέφτομαι κάτι για να κατευθυνω αλλού την συζήτηση πέρα από αυτόν.

"Πως είναι το σχολείο?" Να κάτι που μου έχει λείψει πάρα πολύ. Οχι δεν παθαίνω εγκεφαλικό.  Μου λείπουν τα παιδιά. Οι καθηγητές. Τα μαθήματα.

"Σου λείπουν, σωστά?" Σηκώνει το βλέμμα του σε εμένα και κρύβω μερικά δάκρυα χαμηλωνόντας το πρόσωπο μου.