Less Than Three

Chapter 1

As we grow older together, as we continue to change with age, There is one thing that will never change. . . I will always keep falling in love with you.

Ayesha's POV

Lahat naman ng tao naranasan ng magkaroon ng crush eh. Its part of growing up na magkaroon ng crush. Dadating at dadating yung point na maaattract ka sa opposite sex. Sa crush naman nag-uumpisa ang lahat eh. Hinahangaan mo, sumasaya ka pag nakikita mo, kinikilig ka pag nagtatama ang mga mata nyo. What more pa diba kung naging close kayo.

Yung tipong friends kayo. Masaya yung feeling kasi nakakausap mo siya pero sa totoo, masakit. OO masakit. Sobrang sakit. Ang hirap itago eh lalo na kung di lang pagkacrush ang nararamdaman mo towards sa taong yun. Infatuated nor special is an understatement sa tingin ko.

*flashback*

5 years ago, may nakilala ko. I think itinuring ko siyang bestfriend at ganon din siya sakin. Di ako nagfefeeling kasi nabasa ko sa autograph ko na pinafill upan ko sa kanya. Naging close kami to the point na pag naglalaro kaming magkakaibigan, kami yung laging naghahabulan. Pag ako taya siya hahabulin ko. Ganon din siya sakin.

I was just a grade 6 student that time. I don’t know anything about that. Masyado pa kong inosente non. Napag isip isip ko lang yung mga bagay na yun nung nag enter ako ng Highschool. Pero madami ng nagbago bago pa yun eh. Napag alamanan kong crush din niya ko. Sabi nung pinaka Ate namin. Napaamin niya eh. Ako tuwang tuwa at the same time nung nalaman niya na ganon din ako sa kanya. Eventually, lumayo yung loob namin sa isa’t isa. I don’t have any idea kung paano nagstart yung ilangan na yun eh. Dumating pa sa time na nagrounded siya. No communication at all. 

I think it was A SUMMER PUPPY LOVE. Summer nung nasure kong crush ko siya. Summer nung nalaman kong crush niya ko. Summer nung lagi kami naakyat ng puno. Summer nung nakaramdam ako ng kakaibang feeling. Summer nung nagrounded at nagkailangan kami. Lastly, Summer kami nagkahiwalay ng landas. Lumipat sila. Lumipat din kami. 

Dumating sa point na I think ITS FIRST LOVE. Di ko maipaliwanag paano nangyari or nagstart. Basta alam ko masyado ko naging attached. To think na, Every now and then, nabalik yung feeling. Yung akala ko okay na ko. Naibaon na sa limot lahat ng feelings ko para sa kanya. Wala na eh.

Nagkafirst boyfriend ako. Kaso it ends up na narealize ko SIYA pa rin. TANGA AT MARTIR na nga siguro akong maituturing. Umasa ko eh. SUMMER din nun.

After 2 or 3 years, nakatext ko siya. Umasa ako sa mga salitang “Miss ko na kayo lalo ikaw”. Umasa ako sa sabi ng kaibigan namin na ” Siguro kung di kayo lumipat pati sila, naging kayo”.

After that, bumalik yung feeling eh. Maybe I can say that FIRST LOVE NEVER DIES. Pero nawalan ulit ng communication and all. Syempre as a girl di naman ako yung mag-iinitiate eh. It hurts na malamang nagkagirlfriend na siya. Pero syempre wala akong magagawa. Wala akong karapatan.

Okay naman natanggap ko eventually. Inisip ko na siguro friends lang talaga kami. Then eto na naman, bumalik na naman. Ewan ko. Parang its a battle between mind and heart. AYAW NA NG UTAK KO EH. KAILANGAN KO NG TANGGAPIN FRIENDS LANG. PERO SABI NG PUSO KO WHY NOT GIVE IT A TRY.

Naiinggit ako. Yung ibang friends namin nakakausap pa rin siya. Minsan naisip ko siguro ako yung may problema. Siguro dapat ako kasi yung unang kumausap. Siguro ako lang talaga yung di komportable. Kahit ano pa man. NASASAKTAN NA NAMAN AKO FOR THE NTH TIME. Siguro kung ano man ang mangyari bukas. Yun na lang. IF ITS MEANT TO BE IT WILL BE.

Yung crush sobrang napakaunderstatement siguro niyan sa nararamdaman ko hanggang ngayon.

CRUSH= NAKAKATUWANG FEELING, MAKAKARAMDAM KA NG KILIG AT THE SAME TIME MAHIRAP, MAGSESELOS AT MASASAKTAN KA KAHIT DI DAPAT. </3