"Μα γιατί δεν γαργαλιεσαι;" κατσουφιασα και ισιωσα το φόρεμα μου, πριν κάτσω πίσω στο κρεβάτι.
"Οι άντρες δεν γαργαλιουνται." έκανε μια ψεύτικη βαριά φωνή και έπεσε πάνω μου με δύναμη.
"Φυγεεεε." τσιριξα και προσπαθησα να τον διώξω.
"Θα υποφέρεις!" φώναξε και ξεκίνησε να με γαργαλαει.
Εγώ δεν φυσιολογικό άτομο, έβγαζα κραυγές αναμειγμενες με γέλια ενώ κουνουσα χέρια και πόδια σαν χταπόδι με Πάρκινσον.
"Θα νομίζουν ότι σε βιαζω."
"Βοήθεια χωριανοί, μου σκιζουν το βρακί!" φωναξα παίρνοντας βαθειές ανάσες, ή τουλάχιστον προσπαθώντας να το κάνω, αφού δεν με είχε αφήσει ακόμα.
"Σσσς." μου χαμογέλασε και με άφησε πριν με τραβήξει πάνω του.
"Θα σου κάνω μήνυση" τον απειλησα και ισιωσα τα μαλλιά μου με τα δάχτυλα μου.
"Ναι ε;"
Κουνησα το κεφάλι μου καταφατικά και τον είδα να χαμογελάει πάλι.
"Θα μου φέρνεις τσιγάρα στο κελί μου;"
"Όχι, γιατί το τσιγάρο σε καταστρέφει."
"Και εσένα τι σε νοιάζει αν θα καταστραφω;" Δεν είχε σταματήσει να χαμογελάει και το στομάχι έπαιρνε επικίνδυνες στροφές.
"Ε δεν με νοιαζειιιι...."
"Αλλα;" σηκωσε το φρύδι του και με κοίταξε ερωτηματικά.
"Εντάξει, ίσως με νοιάζει λιγάκι. Να τόσο δα." Του εδειξα μια μικρή απόσταση ανάμεσα στα δάκτυλα μου και εκείνος γέλασε.
"Με αγαπάς τον άτιμο."
Γέλασα και επεσα πάνω στο στέρνο του, βάζοντας τα χερια μου στα μπράτσα του.
"Κοίτα το μωρε πως έχει τυλιχτεί γύρω μου σαν κοαλα."
"Γρρρρ." Γρυλισα χωρίς να τον κοιτάξω.
"Α τώρα έγινες τίγρης;"
Κουνησα το κεφάλι μου καταφατικά και του χαμογέλασα, σηκώνοντας το κεφάλι μου από το στέρνο του.
"Βγάζεις και νυχακια;"
"Αμε. Κοίτα." είπα ενθουσιασμένα και εσυρα τα χέρια μου πάνω στα μπράτσα του, αφήνοντας κάτι γρατζουνιές.
"Εγώ πάλι βγάζω κυνόδοντες. Και μπορώ να σου αφήσω μελανιές." μου εκλεισε το μάτι πονηρα.
"Ε ρε με έναν γόη που εμπλεξα."
"Παιδιά, τρώμε!" φώναξε από κάτω η κυρία Rose και ο Matthew έβγαλε έναν αναστεναγμό αγανάκτησης.
"Δεν τις γλυτώνεις τις μελανιες να ξέρεις. Ειδικα με αυτό το φόρεμα." με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, ενώ σηκωνομουν από το κρεβάτι.
Στριφογυρισα τα μάτια μου ενώ ένιωσα τα μαγουλα μου να γίνονται κατακόκκινα, και κουμπωσα τα παπούτσια μου, πριν ανοίξω την πόρτα του δωματίου του.
Ένα μικρό σκατουλικο κεφάλαιο. Προσπαθώ να βρω την διάθεσή μου για να γράψω...
Εσείς πως ειστε; Συγγνώμη που έχω απομακρυνθεί τελείως αλλά υπόσχομαι ότι προσπαθώ να βρω διάθεση για να γράψω. Σας αγαπώ.💗💗
YOU ARE READING
10 things to do before death #READINT2017
Teen Fiction"Μέσα σε αυτόν τον χρόνο που σου απομένει, θα σου δείξω 10 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις." ψιθυρισε στο αυτί μου. "Δεν μπορώ απλά, να κάτσω σπίτι με τα βιβλία μου μέχρι να έρθει το τέλος;" γκρίνιαξα, καθόλου ενθουσιασμένη για ο,τι ετοι...
