10 things to do before death #READINT2017

-7-

*αρπαξτε ολοι τα χαρτομαντηλα και βολευτειτε, because this shit is going to get fucking emotional.*

"Που ήσουν κοριτσάκι μου;" άρχισε να κλαίει αγκαλιάζοντας με.

"Μην με αγγίζεις." είπα κοφτά μέσα από τα δόντια μου.

"Γιατί φέρεσαι έτσι στην μανουλα;" άρχισε να κλαίει δυνατότερα.

"Εγώ πάω να κοιμηθώ. Εσύ κάτσε εδώ πέρα και κλάψε." άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες.

Το ξέρω ότι της φερθηκα πολύ άσχημα, αλλά έτσι μου έβγαινε. Τόσα χρόνια δεν έλεγα τίποτα, τώρα θα τα πω όλα.

Έπεσα στο κρεβάτι μου, κουρασμένη.

"Αγάπη μου, να μπω;" άκουσα τον μπαμπά μου να λέει έξω από την πόρτα.

"Ναι." φώναξα για να με ακούσει.

Η πόρτα άνοιξε και ο μπαμπάς μου μπήκε στο δωμάτιο. Φαινόταν κουρασμένος και κλαμμενος.

"Είσαι καλα;" κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι.

"Όχι." απαντησα έτοιμη να κλάψω.

"Πεθαίνω μπαμπά. Πεθαίνω και δεν έχω καταφέρει τίποτα στην ζωή μου. Θα πεθάνω σαν ένα μηδενικό." μπήκα στην αγκαλιά του και αφησα τα πρώτα δάκρυα Ν κυλήσουν.

"Μην το λες αυτό αγαπη μου. Είσαι η καλύτερη μαθήτρια, είσαι γλυκ-" άρχισε να λέει.

"Δεν εννοώ αυτό μπαμπά. Κανείς δεν θα με θυμάται. Στο σχολείο ειμαι μόνη, όλοι με κοροϊδεύουν. Θα φύγω από τον κόσμο και όλοι θα με ξέρουν σαν το φυτό. Δεν έχω κάνει τίποτα." συνεχισα να κλαίω δυνατά.

"Σε κοροιδευουν;" ρώτησε λυπημένος.

"Ναι. Από την Δευτέρα γυμνασίου. Από την χρονιά που έφυγε η Anne. Και ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία; Ότι ο εθελοντής που μου ανέθεσαν είναι εκείνος που τα άρχισε όλα." Γέλασα πίκρα.

"Γιατί δεν μας είπες πότε τιποτα;" είπε σιγανά.

"Δεν έχει σημασία." ανασηκωσα τους ώμους.

"Δεν έχει σημασια; Κορόιδευαν την κόρη μου και δεν έχει σημασια;" φώναξε.

"Ηρέμησε σε παρακαλώ."

"Συγγνώμη αγάπη μου." με ξαναεβαλε στην αγκαλιά του.

"Μπαμπα;"

"Ναι κοριτσάκι μου;"

"Θέλω όταν πεθάνω να μην με θαψετε. Θέλω να με καψετε το σώμα μου και να πετάξετε τις στάχτες στην θάλασσα. Να αναπαυθω." μουρμουρισα κλαίγοντας ακόμα.