10 things to do before death #READINT2017

-5-

Τα πόδια μου πονούσαν από το συνεχές περπάτημα. Η ώρα ήταν 3 το πρωί και εγώ περπατούσα και περπατούσα. Στην πραγματικότητα όμως έκανα κύκλους γύρω από την ευρύτερη γειτονιά.

Κρυωνα αλλά δεν με ένοιαζε. Ένιωθα καλά που έφυγα. Ένιωθα καλά που στάθηκα στο ύψος μου. Ένιωθα αυτοπεποίθηση, έτσι νομίζω τουλάχιστον, αφού ποτέ δεν είχα ξανανιώσει πριν.

Θα μπορούσα να πω ότι είμαι πληγωμένη από τον τρόπο που φερθηκε ο Matthew, αλλά έπρεπε να το περιμένω. Εννοώ, θα σταματούσε από την μια μέρα στην αλλη;

Κάθισα σε ένα παγκάκι επιτέλους και έβγαλα ένα μακρόσυρτο βογγητο, αφού μετά από τοσες ώρες είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ.

"Γεια." άκουσα μια κοριτσίστικη φωνή από δίπλα μου.

Αναπηδησα τρομαγμένη.

Γύρισα προς την κατεύθυνση από την οποία είχε προέλθει η φωνή. Μια κοπέλα, υπολόγιζα κοντά στην ηλικία μου στεκόταν δίπλα μου.

"Εμ γειά..." μουρμουρισα.

"Συγγνώμη αν σε τρόμαξα, μπορώ να κάτσω;" με ρώτησε χαμογελωντας.

"Ναι φυσικά." προσπάθησα να χαμογελάσω.

"Τι κάνεις εδώ στις τρεις το πρωί;" γέλασε.

"Έχω καρκίνο." απάντησα απλά.

Μπράβο Hazel, πολύ έξυπνο.

"Εσυ;" ρωτησα βλέποντας το σοκαρισμενο της ύφος.

"Μαλωσα με το αγόρι μου." ανασηκωσε τους ώμους.

"Α." αοαντησα απλα, μην ξέροντας τι άλλο να πω.

"Πως σε λενε;" με ρώτησε, έπειτα από μια στιγμή σιωπής.

"Hazel, εσενα;"

"Mer. Έχεις πολύ ωραίο όνομα." μου χαμογελασε γλυκά.

"Ευχαριστώ πολύ. Πόσο χρόνων εισαι;" προσπάθησα να ανοίξω συζήτηση.

Ναι, ήρθε η ώρα να αλλάξω, άρα και να κάνω φίλους.

"17 εσυ;"

"Θα γίνω 17 τον Ιούνιο. Αν ζω μέχρι τοτε." μουρμουρισα το τελευταίο κομμάτι.

"Θες να μου μιλησεις;" με ρώτησε γλυκά.

Και ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να της πω τα πάντα. Χρειαζόμουν κάποιον.

Όταν τελείωσα με κοίταξε με ένα περίεργο μπερδεμένο βλέμμα..

"Ουαου, τα πράγματα είναι όντως δύσκολα." ξεφυσιξε.

"Το ξέρω." κατέβασα το κεφάλι και αρχισα να κλοτσαω κάτι πετραδακια από το έδαφος.